FIETSEN

 

Rusteloos; het is half elf in de ochtend en  ik voel me rusteloos. De krant heb ik al uit,heb een kopje koffie gedronken en ben begonnen met lezen in het boek dat ik pas kocht: ‘Stemvorken’ van A.F.Th. van der Heijden. Het boek gaat over de lesbische liefde  tussen twee getrouwde vrouwen; en niet alleen over de liefde en lichamelijkheid maar ook over de neergang, die komt met het voortschrijden van de tijd. Wat mij zo nieuwsgierig maakt naar dit boek is hoe de schrijver, een man, zich heeft kunnen inleven in de verhouding tussen deze vrouwen en hun liefdesleven en daarover geloofwaardig heeft weten te schrijven.  Helaas zijn de eerste bladzijden nog niet zo boeiend; ik zit te geeuwen, mijn ogen worden zwaar en vallen uiteindelijk dicht. Ik dwing  mezelf ertoe door te lezen want het is toch een goed boek, althans dat schrijven de recensenten.  Het ís een goed boek, alleen ben ik nu niet in staat om de woorden vatten  …. Ik ben moe, ben al een paar avonden achter elkaar te laat naar bed gegaan en was vroeg weer op.  Dat is waarom ik me nu niet goed kan concentreren op het lezen.  Daardoor voel ik me zo rusteloos, ondanks dat ik toch weldadig rustgevende muziek op heb staan van die fijne Franse radiozender FIP.  Ik zou natuurlijk gemakkelijk  televisie kunnen gaan kijken …… wat ik eigenlijk nooit doe overdag,  dus vandaag  niet …neen, ik moet in actie komen!  Met op mijn luie stoel blijven zitten schiet ik niks op.

Binnenshuis valt er op dit moment weinig te doen; mijn planten zou ik water kunnen geven hoewel ze gewend zijn om ’s avonds pas te krijgen.  Ik zou alvast de ui, knoflook, paprika en tomaten voor de chili con carne van vanavond kunnen snijden maar daarbij beweeg ik eigenlijk ook nauwelijks. Neen, ik moet naar buiten. 

Uit mijn keukenraam kijk ik naar buiten. Het is rustig op straat, af en toe komt er een auto, fietser of een voetganger voorbij. Ik zie mijn buurman Maarten (78), met zijn e-bike aan de hand, van het trottoir naar de rijweg lopen. Hij gaat elke dag eindje fietsen … hij is zo verrukt van zijn fiets.  Gisteren kwam ik hem bij de bergingen tegen en  toen dwong hij mij bijna te  ervaren wat een wonderbaarlijke genot het is, te fietsen op een e-bike.  Maarten  liet me eerst een rondje van ongeveer een kilometer fietsen in de laagste ‘versnelling’ en voor het tweede rondje,  zette hij hem in de hoogste versnelling ….. toen ik begon te trappen spoot de e-bike weg …. sneller dan ik verwachtte … ik heb niet eens gekeken naar de snelheidsmeter … naar mijn gevoel ging die tegen de vijfendertig kilometer per uur. De remmen deden het prima toen ik een paar keer  voorrang moest geven aan andere verkeersdeelnemers.  Wel een gaaf ding; ik deed  extra uitbundig enthousiast over die e-bike om Maarten te plezieren, wat hem ook duidelijk vrolijk stemde.

Ik denk zelf dat ik niet aan zo’n e-bike begin. Sinds een jaar of tien al rijd ik met veel plezier op een mountainbike met zeventien versnellingen. Als ik gefietst heb vóél ik dat ik gefietst heb en dat wil ik graag zo houden.

Goed idee trouwens als actie tegen mijn rusteloosheid van vandaag: het voorbeeld van Maarten volgen. Een eind gaan fietsen!