HOOGTEVREES

‘Het ligt er aan wat voor weer het is.’  Meestal gaan we ’s woensdags samen naar de bioscoop of een eindje wandelen maar nu had Rinus voorgesteld om te gaan midgetgolven en daarna naar de Euromast te gaan.  Hij kon niet weten dat het niet zo’n goed  idee was, want ik heb al jaren last van hoogtevrees. Hij vroeg me : ‘Heb je dat ook al in dat Euromast restaurant of ben je alleen bang in die hoge toren daar bovenop?’ ‘Neen, ik heb al hoogtevrees als ik uit het raam van dat restaurant kijk.’

‘t Is wel raar, want ik heb zes jaar in een flat gewoond op de zestiende verdieping, daar voelde ik me gewoon safe. Alleen soms, als het hard waaide en de plafondlamp ging slingeren, kreeg ik het een beetje benauwd; ik ging daar ook niet graag het balkon op met stormachtig weer. 

‘Niet om stoer te doen, hoor,’ zei Rinus, maar die angst ken ik niet. ‘Ik klim net zo makkelijk een ladder op om bijvoorbeeld op drie hoog de ramen te zemen …. of als ik in een bergachtig gebied op vakantie ben, heb ik er geen moeite mee om op een bergpad langs een diep ravijn te wandelen.’  Mij leek het niet alsof hij aan het opscheppen was.

Ik vertelde, dat ik niet van jongs af aan hoogtevrees heb gehad. Het wàs er ineens.  Bijna veertig was ik ….. ik was daar met mijn eerste ex en de kinderen in het Parc Guell in Barcelona en klom een plateau op, een meter of drie hoog, van waaruit ik over een deel van de stad uitkeek. Onze kinderen,  twee jongens, tieners nog, kwamen ook naar boven ….. mijn ex waagde zich er niet aan, ze zei dat ze het niet kon, vond zichzelf, geloof ik, niet lenig genoeg …...  de jongens hadden het al gauw gezien,  daar boven  en voor ik er erg in had stonden ze beneden naast hun moeder …… te wachten op mij.  Ik probeerde wel een stap te zetten naar beneden maar ik durfde niet …..ik dacht dat ik zou  vallen ….. ik keek wanhopig naar die drie beneden me  en zei dat ik het niet kon …. niet naar beneden kon komen ….. mijn zonen begonnen te lachen omdat ze dachten dat ik ze in de maling nam, mijn ex wist het toen nog niet zo zeker en ik stond daar maar.  Ik voelde me al gauw zo ellendig dat ik het zowat op een huilen zette van angst en mijn zonen smeekte om me alsjeblieft te komen halen. Ze hadden inmiddels wel door dat het me menens was. Voorzichtig kwamen ze naar boven om hun bange vader naar beneden te helpen. Eenmaal op de grond stond ik te trillen op mijn benen. Zó stom!

‘Dus dat was de eerste keer,’  zei Rinus …. en daarna, heb je er toen nog meer last van gehad?’

‘Nou, zo bang als toen in Barcelona, ben ik nooit meer geweest maar ik ben bijvoorbeeld altijd angstig als ik over een hoge brug moet lopen of fietsen, zeker als het dan ook nog hard waait.’     

‘Dan gaan we niet naar de Euromast, gaan we woensdag toch alleen midgetgolven?!‘ zei Rinus begripvol.