DEN BOSCH (3)

 Paula had een grappig, tamelijk kort zwart jurkje aan en tot mijn grote verbazing was ze naar de kapper geweest en had ze  d’r blonde haar  paars laten verven. Ze zag er leuk uit zo. Ik ging samen met haar het Noordbrabants museum. We zouden kennismaken met een bijzondere kunstenaar: Salvador Dali.

Op de fiets gingen we naar het museum. Zij bij mij achterop. Het was moeilijk een plekje te vinden om de fiets te stallen. Op veel plaatsen zag ik bordjes met de tekst: ’Hier geen rijwielen plaatsen.’  Ik moest die fiets toch ergens kwijt. Dus zette ik hem maar op een verboden plek.

Het was ondanks de tijdsloten druk In het museum. Er  waren zowel schilderwerken van Dali te zien als foto’s van hem die door zijn vrienden waren gemaakt.  Salvador Dali (1904-1989)was een creatieve alleskunner. Heel bekend zijn de schilderijen met gesmolten uurwerken maar die zijn hier niet in dit museum te zien. Zijn erotische schetsen en zelf ontworpen advertenties worden nu wel getoond. Dali was naast kunstschilder ook reclamemaker, schrijver, acteur, minnaar en model.  De foto’s laten duidelijk zien dat Dali al op heel jeugdige leeftijd surrealistisch bezig was. Zijn sprankelende humor, bewuste provocaties en natuurlijk zijn markante snor waren opvallend.

Veel belangstelling was er voor Dali’s erotische prenten, eigenlijk waren er (gezien de corona) veel te veel mensen in die zaal. Desalniettemin heb ik de suppoosten niet zien handhaven.  Paula was bijzonder geïnteresseerd in die prenten; ze stond er zowat met haar neus bovenop …… en eerlijk gezegd raakten die prenten mij ook wel …….. we hadden het er niet met elkaar over.

Koffie. In Den Bosch was trakteren op koffie met de hier beroemde lekkernij een soort verplichting: de Bossche bol. Paula vond het een prima idee. Zij at weliswaar haast nooit zo’n bol. Ze was hier geboren en getogen. Voor haar was  die bol niet zoiets speciaals. Het was al lang geleden dat ze er een op had, zei ze. Nu had ze wel trek. ‘Het water loopt me al uit de mond.’

Bossche bollen zijn supergrote roomsoezen, die moeilijk te eten zijn … de serveerster gaf er mes en vork bij. Maar snijden in zo’n bol dat gaat echt niet, dacht ik, dus ik neem een grote hap en tegelijkertijd valt er een grote klodder slagroom uit de bol op mijn broek. Paula moest lachen, wat ik nou niet zo leuk vond ….. Ik at met de vork de slagroom van mijn broek. Voor wat ik er niet af kreeg, gaf de serveerster mij een vochtig doekje. Gelukkig zat er nog heel wat slagroom in de bol om van te smullen. De koffie was goed. Lekker sterk. Paula bedankte me voor de traktatie. Ze kneep me zachtjes in mijn arm.

Op naar de fiets! Die stond er nog maar wel met een lekke voorband. Het ventieltje was los gedraaid. Natuurlijk door een gluiperige buurtbewoner. Voor ons zat er niets anders op dan (een half uurtje)naar de fietspomp te lopen; op het Centraal Station.