DEN BOSCH

 

In Den Bosch ben ik de afgelopen vier dagen geweest.  Voor het Jeroen Bosch museum, het Noordbrabants museum en het Boulevard festival. Ik zat in een Bed & Breakfast bij Tinie, de tamelijk lange, ultra slanke eigenaresse van ‘B&B mijnhuisjouwhuis’.  Van de B&B  waren het ontbijt en Tinie de hoogtepunten. (Het bed was een veel te groot tweepersoonsbed in een veel te klein kamertje). Tinie  (53) was een leuke, open, vrouw; het klikte gelijk. Toen ze hoorde dat ik onder andere voor het Boulevardfestival kwam  vertelde ze dat ze daar tot vier jaar geleden met een vriendin ook regelmatig kwam maar sinds ze door een windvlaag omver geblazen was en daarbij (een weliswaar lichte) dwarslaesie opliep was het voor haar uit met Boulevardpret.

 Tinie vond het niet zo’n goed idee van mij om alléén naar het festival te gaan: ‘Het is juist zo leuk om samen naar een voorstelling te kijken, er wel of niet van te genieten en er dan met elkaar over na te praten onder het genot van een hapje en een drankje,’ zei ze

‘Tja,’ zeg ik,’ maar ik heb nu eenmaal niemand gevraagd om met me mee te gaan, dus ik zal het toch in mijn eentje moeten doen.’

‘Nou,’ zegt Tinie, ‘ mijn dochter Rebecca en Toon, haar man, gaan elk jaar naar Boulevard. Ik kan wel eens vragen of jij met ze mee kan.  Als ze weten dat jij een gast van mij bent vinden ze dat vast wel prima. Jullie zullen het alleen wel eens moeten worden over de acts die jullie willen zien.’

Ik vond het eigenlijk wel een goed idee van Tinie. Het was trouwens snel geregeld en het werd voor mij nog aardiger dan gedacht want Paula, een vriendin (en leeftijdsgenoot) van  Tinie  wilde ook graag met ons mee en zo waren we met zijn vieren. Beter dan met zijn drieën…… en …… Paula was nog een leuke vrouw ook en uiterlijk althans, zo’n beetje in alles het tegengestelde van Tinie. Met de voorstellingen waren we er ook snel uit. Alleen het weer werkte flink tegen. Zowat om het uur stortte er een plensbui op het festivalterrein neer; we moesten dus regelmatig een schuilplek zoeken. Wij zochten dan meestal de toilettent op, daar konden ook de meeste mensen staan. Er waren inmiddels al drie plensbuien geweest en we hadden nog geen voorstelling gezien.  Gelukkig maakte het ons niet moedeloos, integendeel, we maakten lol over onze regenpaniek en spraken over voorstellingen die we hier in eerdere jaren gezien hadden en tot mijn grote tevredenheid kwam Paula lekker dicht tegen me aanstaan….toen ik ook wat meer tegen haar aan ging leunen was dat voor haar, tot mijn genoegen, geen reden zich wat van mij af te wenden.

‘Bloos’ was die avond de mooiste act waar we aan meededen.  Het was de bedoeling dat we die afzonderlijk zouden beleven; ons werd gevraagd ons te ontdoen van mobieltje, jas, pet en schoenen. Vervolgens werd ieder van ons in een eenpersoonstentje gezet, alwaar een (tamelijk onbegrijpelijk) gedicht werd voorgedragen. Toen werden we vanuit de tentjes, met een koptelefoon op ons hoofd, naar een groot grasveld met bedden gebracht; we werden uitgenodigd daarop te gaan liggen. Bij mij en bij de anderen, zoals ik later hoorde, klonk, vanuit de koptelefoon, muziek en het levensverhaal van een 80 plusser, bij ieder van ons weer van een andere oude man of vrouw.

Het levensverhaal dat ik te horen kreeg, afgewisseld met muziek, was van  een 84 jarige man, iemand die zich pas vanaf zijn 21e ervan bewust was dat hij homoseksueel was. Nooit had hij last gehad van zijn seksuele geaardheid. Hij was makkelijk door het leven gerold.  Moeilijke keuzes had hij nooit hoeven te maken ….dat deden anderen telkens voor hem. Eén keuze maakte hij zelf wèl: zijn doodswens …. toen zijn 12 jaar oudere vriend overleed.  Voortleven was toen voor hem zinloos.

In de loop van zijn verhaal werden loodzware kussens op mijn benen en later ook op mijn bovenlichaam gelegd …..en totaal buiten de orde van de act begon het toen vreselijk te plenzen, waarop een groot tentplastic over me heen werd gespannen zodat ik droog zou blijven.

Omdat het toen, ook na die act, alsmaar bleef gieten, besloten we met de auto van Rebecca naar Tinie’s B&B te rijden. Daar hebben we, onder het genot van een wijntje, de levensverhalen, die we gehoord hadden nog eens opgehaald, zodat Tinie er ook wat van mee kon genieten. Paula kwam met haar wijntje, dicht naast mij op de bank zitten en lachte lief naar mij, dacht ik.

Ik lachte, misschien net iets te gretig, terug.