SPIDO

 Voor mijn buurman Rinus en mezelf heb ik afgelopen dinsdag twee tickets gereserveerd  voor een vaartochtje met de Spido over de Maas; één voor mezelf en één voor mijn buurman Rinus. We hebben allebei een Rotterdampas en daarmee krijgen we de tickets gratis. Ik heb kaartjes voor binnen besteld omdat er wat regen was voorspeld , maar die voorspelling gaat vandaag echt niet uitkomen. Het is bijna bloedheet en binnen in de boot is het met al die mensen op elkaar gepakt nog benauwd ook. Bovendien loopt Rinus te mopperen dat hij hier door de ramen van de boot geen behoorlijke foto’s kan maken. We drinken eerst even wat … Rinus neemt cappuccino en ik tonic .. dan gaan we naar buiten.

Veel mensen ook hier … vaders en moeders met kinderen, opa’s en oma’s met kleinkinderen. Jonge kinderen, zo zie ik, zijn al snel in slaap gevallen op vaders of moeders schoot of in een kinderwagentje. Wat oudere kinderen vinden de omgeving interessant en vragen hun ouders ‘wat is dat?’ en die vertellen hun kroos dan graag wat zij ervan weten. Ik hoor veel talen om mij heen. Veel meer dan de vier talen waarin de Spido-mevrouw  uitlegt wat er zoal te zien is … ik hoor sowieso ook nog Pools, Grieks, Italiaans, Spaans, Marokkaans en Turks, maar waarschijnlijk kunnen veel mensen die de laatste twee talen spreken, ook wel Nederlands verstaan…  en Rinus maar foto’s maken.

We zijn al bijna in Schiedam, mijn geboorteplaats. Mijn moeder is daar ook geboren in 1929. Mijn vader niet, die is geboren in Indonesië in 1931. Mijn vader en moeder hebben elkaar wel ontmoet in Schiedam in 1950, mijn geboortejaar. Mijn opa en oma van moederskant (wij zeiden altijd opa en oma van mama) woonden daar ook. Oma van mama was een lieve zachtaardige vrouw, ik weet nog wel dat ze ziekelijk was … ze had veel wondjes op haar benen, ‘open benen’ werd dat genoemd … oma hield heel veel van poezen maar toch nam ze er geen … ze was bang dat een kat haar benen verder zouden open krabbelen.  Opa van mama maakte met Sinterklaas verrassend leuke kadoos voor zijn kleinkinderen; zo maakte hij zelf het bij ons thuis legendarische Kabouterspel, dat we wel honderden keren met plezier gespeeld hebben. Ook maakte hij, in zijn prachtige schuinschrift, fraaie, hilarische gedichten.  Maar het meest van al zal ik opa van mama herinneren als de man die mij, terwijl hij mij zogenaamd leerde verven, misbruikte door zijn dikke worstvingers in mijn broekje te persen, mijn piemeltje zocht  en er zachtjes in ging knijpen.  Ik was toen zes jaar. Ik herinner me dat mijn moeder toen ik haar vertelde  wat opa gedaan had een rood hoofd kreeg, ging huilen, haar jas aandeed, zei dat ze even met opa ging praten en weg was ze.  Opa van mama is sedertdien nooit meer bij ons thuis op bezoek geweest.  Later hoorde ik dat die opa meerdere slachtoffertjes had gemaakt onder mijn neefjes en nichtjes…. We zijn dus in Schiedam … hier keert de boot … vaart weer terug richting Erasmusbrug.   

Langs de s.s. Rotterdam gaan we nu. Hier is Katendrecht. Keurig zegt de Spidostem door de speakers van de boot in vier talen dat Katendrecht een voormalige hoerenbuurt is. Nu is het een yuppenbuurt: onze corona-minister Hugo de Jonge woont er ook.   

Mijn vader heeft vele jaren gewerkt op de s.s. Rotterdam ... maakte cruises en voer talloze malen Rotterdam – New York op en neer. Hij was pantry-bediende … moest voornamelijk afwassen en opruimen … verdiende er niet veel mee, te weinig in ieder geval om zijn gezin te kunnen onderhouden.

We komen aan het einde van de reis. Vanaf de Spido-boot  is het een mooie aanblik:  de Willemsbrug gezien door de Erasmusbrug. Rinus had het plaatje al geschoten.