VIERDAAGSE 2014

Grijze Duif
In 2014 ga ik in Nijmegen de vierdaagse lopen. Dertig kilometer per dag. Samen met mijn op één na oudste zus, zestig jaar inmiddels. Vooral zij wil heel graag meedoen en ze wil het niet alleen doen, dus ben ik haar maatje.

In februari 2014 start onze voorbereiding. De loopafstand wordt (tot juli) langzamerhand opgevoerd van tien tot vijfendertig kilometer per oefendag. Tot de twintig kilometergrens gaat alles vanzelf. Probleemloos. Beetje moe ben ik soms, dat wel, maar verder is alles oké.

Boven de twintig km wordt het lopen voor mij een klein drama; de ene na de andere blaar komt op en afplakken helpt geen zier. Vooral mijn kleine teentjes zijn erg pijnlijk. Zowel het linker als het rechter kleine teentje zijn een heel klein beetje naar binnen gegroeid. In plaats van recht vooruit. Ze worden nu bij elke stap geplet onder de teen ernaast. Al googlend ga ik op zoek naar iets dat dit euvel kan verlichten. Ik vind gelkokertjes. Die kokertjes kunnen over de teentjes worden geschoven (als een vingerhoed over een vinger) en verminderen zo de druk en dus de pijn enigszins. Het lopen in deze voorbereiding wordt zo iets minder een kwelling.

Tien dagen voor de start van de vierdaagse, val ik en stoot daarbij loeihard de grote teen van mijn linkervoet.  De teen zwelt op en doet vreselijk veel pijn bij elke stap die ik zet. (Mijn pijngrens is overigens wel erg laag; eerlijk is eerlijk.) Om die grote teen tijdens het lopen wat te ontzien, houd ik hem krampachtig wat omhoog, waardoor er een nieuw blessure ontstaat: nu aan de kuit. Dat kan er nog wel bij!

Acht dagen voor de start van de vierdaagse meld ik me bij fysio Rubroek. Fysiotherapeuten Evi en Christina gaan er alles aan doen om me snel van die kuitblessure af te helpen.

De behandeling bestaat uit:

- dry needling’: het laten ontspannen van de kuitspier door een klein naaldje in een                 kuitspierverharding te prikken;

-tapes aanleggen op het geblesseerde linkerbeen, van de hiel tot de knieholte.

-masseren van de kuit

Uiteindelijk blijken drie behandelingen genoeg. Daarna kan ik alweer pijnloos lopen. Op de dag dat ik naar Nijmegen ga, kan ik om acht uur ’s ochtends nog even terecht bij de fysio voor het aanleggen van nieuwe kuittapes, als voorzorg.

Ik heb in die vier dagen en honderdtwintig kilometer wandelen in Nijmegen geen centje pijn meer gehad aan mijn kuit. Prima werk dus van de fysiotherapeuten.  De dames hadden ook nog een paar goeie tips ter voorkoming van blaren mij:

-doe nooit de schoenen onderweg uit; de kans is groot dat ze dan niet meer aan te trekken zijn over  de dan opgezwollen voeten

-leg ’s avonds een kussen of zo onder de opgezwollen voeten, zodat zwelling kan wegebben.

Maar helaas de tips hebben niet geholpen. Elke stap die ik zet na de eerste twintig vierdaagse kilometers doet pijn en dat komt door de blaren op de voetzolen en op de kleine teentjes (die kokertjes helpen toch niet afdoende).

Ik heb die honderdtwintig vierdaagse kilometers uitgelopen … met pijn en moeite  … weliswaar een onvergetelijke ervaring … doch: ééns maar nooit meer!

Voor mijn zus is deze vierdaagse een soort zegetocht geworden. Vrolijk swingend legt ze, zonder ‘n centje pijn,  alle vier de dagen het parcours af, lachend en zwaaiend naar en meezingend met de talloze toeschouwers langs de route.  Volgend jaar gaat ze weer; zo weet ze zeker. Ze is al opzoek naar een maatje.