BINNENTERREIN

Binnen het complex woningen, waar ik een woning huur, ligt een ruim binnenterrein, dat onlangs is heringericht. Er zijn o.a. creatieve speelplekken voor kinderen gemaakt en in april jl. is het binnenterrein in gebruik gegeven aan omwonenden. Een deel van dat binnenterrein is  opgedeeld in twintig volkstuintjes van elk circa twintig vierkante meter, waarvoor zich maar liefst dertig belangstellende bewoners hebben aangemeld. Twintig gelukkigen,  krijgen te horen, dat ze aan de slag kunnen in hun tuintje.  In de maanden april, mei en juni werken de volkstuinders al bijzonder hard en enthousiast om straks in de zomer en in het vroege najaar lekker te kunnen oogsten.  Het blijkt zo in die eerste weken een grandioos idee te zijn die volkstuintjes. Tijdens het werken aan ‘het groen’ praten en lachen de volkstuinders volop en wisselen allerlei wetenswaardigheden uit. Ons buurtje leeft er helemaal van op. Ook de omwonenden, die geen tuintje hebben, slaan met veel plezier hun buren-tuinders gade.

Ook de jonge kinderen leven zich uit op het heringerichte binnenterrein: zij genieten van een uitdagend klimobject, dat is geconstrueerd rond een stevige kastanjeboom en waarin een glijbaan is gemaakt. Echt héél uniek is, verderop op het terrein, een snel stromend riviertje, waarvoor de kinderen wel eerst zelf het water diep uit de grond zullen moeten oppompen.

Op een rustige junimiddag wordt de stilte opeens door luid geschreeuw doorbroken. Tot mijn schrik zie ik daar Gaby, met alle woede die in haar is,  de al behoorlijk hoog opgeschoten gewassen uit een tuintje trekken … ik hoop maar dat haar eigen tuintje is … en maar schreeuwen … ik versta er helaas niets van. Ze is Pools … en maar schreeuwen. Af en toe kijkt ze naar boven. Naar de derde verdieping, daar staat Aicha. Ook iemand met een tuintje.  Heel af en toe probeert ze iets terug te zeggen Woedend gaat ze door met trekken, totdat het hele stukje grond kaal is. Het is gelukkig haar eigen stukje grond. Aicha heeft achter haar rug om geluld. Ze lult dat Gaby met haar groenteplantjes op haar grond staat. Woedend propt ze al haar opgekweekte groente in de compostbak. Ze schreeuwt nog wat na. In woede klinkt dat Pools dubbel zo woedend … nooit  heb ik haar daarna meer in haar volkstuintje gezien.

Ik heb dus mooi even te vroeg gejuicht over de heilzame werking van de volkstuin op het buurtwezen. Op zich was dit maar een incident. Het bleek een uiteindelijk onbeduidend misverstand. De sfeer is nog steeds zeer relaxed. Alleen Gaby was zó boos, dat ze een paar weken lang helemaal niemand meer in de buurt gedag zei. Toen ik haar vanmiddag tegenkwam groette ik haar luid en duidelijk en zowaar er kon bij haar een karig glimlachje van af. Die zal wel bijtrekken.

Danny woont in een van de benedenhuizen rond het binnenterrein. In Danny’s tuin komt geen groen. Danny gaat voor een grijze tuin. Grijs,  met grijze stoeptegels gaat hij zijn tuin betegelen. Hij is een jaar of dertig, Danny, vader van een zoon van vier en bevriend met buur Yannick. Yannick is veertig jaar en woont aan de overkant, drie hoog. Danny en Yannick zijn vrienden, voor zover je tenminste met iemand als Yannick bevriend kan wezen. Yannick is of was ’n junk. In ieder geval heeft hij nog steeds zo’n heroïne-doodskop en hij steelt ook nog als de raven. Bij hem voor de deur staan wel dertig fietsen, vastgemaakt aan één lang slot: van drie gejatte fietsen maakt hij twee ‘nieuwe’.  Soms zie ik hem vanachter mijn woonkamerraam, voorbij lopen met een nieuwe prooi. Bij de bagagedrager houdt hij  die fiets omhoog… die fiets zit dus duidelijk nog op slot …  en hij loopt er zonder enige gêne mee naar zijn rovershol. Ik bel de politie … maar die doet geen klote….

Stratenmakers, bij mij voor de deur, langs de Rotte,  hebben, voordat ze op vakantie gaan een flinke stapel straattegels en bijbehorend zand laten liggen. Na hun vakantie komen ze  hun werk hier afmaken … alleen  … zand en tegels zijn dan wel pleite. Want het spul dat er ligt is ruim voldoende voor Danny zijn achtertuin. Eén dagje  sjouwen en twee dagjes bestraten zijn voor Danny en Yannick voldoende voor een fraai, grijs en  bijzonder goedkoop achtertuintje.