PINDASAUS

Gelukkig ligt  vanmorgen weer de Volkskrant in mijn brievenbus, een hele opluchting trouwens want gisteren lag daar tot mijn schrik en afschuw, die christelijke klotekrant Trouw.  Je moet toch wel een enorme eikel zijn, wanneer je als krantenbezorger het verschil tussen de Volkskrant en Trouw niet kan zien.

Vandaag biedt de Volkskrant gruwelijke reportages over de beestachtig moordzuchtige IS. De Oekraïners en  de Russische Separatisten, die niet alleen elkaar maar ook onschuldige burgers  afmaken. Ik lees de grappige column van Sylvia Witteman, over de eerste schooldag van haar jongste zoontje, dat niet naar school wil, met zijn te kleine gymschoenen; geef hem eens ongelijk. Ook de column van Jean Pierre Geelen lees ik, die schrijft over wat er gisteren en eergisteren allemaal op de televisie is geweest; dan weet ik dat tenminste ook weer.  Verder zijn er de verslagen van de Europese Kampioenschappen atletiek, dat boeit me niet zo en … natuurlijk voetbal: het artikeltje gaat over een volslagen achterlijk persoon, van beroep voetballer met de naam Luis Suarez. Deze man heeft het gepresteerd om in korte tijd tot driemaal toe zijn tanden in het lijf van een tegenstander te zetten. De voetbalclub Barcelona heeft vele tientallen miljoenen euro’s voor deze gek neergeteld om hem zijn voetbalkunsten in Spanje te laten vertonen. Dat Barcelona, tot op heden toch een nette vereniging, zich niet kapot schaamt met zo’n kannibaal als Suarez in de gelederen is mij een raadsel…. en …. het nieuws van vandaag over deze Suarez is: hij traint mee bij Barcelona!

Het gemis van de Volkskrant van gisteren heb ik overigens ruimschoots goedgemaakt. Ik had er gewoon niet eerder aan gedacht maar er liggen elke dag een paar exemplaren van die krant in de bibliotheek. Stom. Daar had ik gewoon niet aangedacht.

Gaat wel tijd in zitten in zo’n krantje lezen: kost toch gauw anderhalf à twee uur per dag. Ik trek er niet elke dag zoveel tijd voor uit, hoor,  want deze pensionado heeft ook zo af en toe wel eens wat anders te doen.

Zoals vandaag: een nieuw fototoestel kopen, natuurlijk bij Media Markt. Op het Binnenwegplein maakt een ‘zeepsopkunstenaar’ met behulp van de wind en een touw tussen twee lange stokken kolossale zeepbellen; de een nog gigantischer dan de ander. Ik en nog enkele shoppers genieten er van … tot er een mannetje van een jaar of vijf  het nodig vindt om elke iets grotere bal uit elkaar te laten spatten door er tegen te schoppen.  Ik kijk zo es in het rond … ja … ergens moet toch een vader, moeder, opa of zo zijn maar niemand maakt aanstalten om het joch te corrigeren … als hij weer eens zo’n prachtige zeepbel verknalt, kan ik het niet laten en roep (iets te luid):

‘Hé, jij! Stop daar verdomme eens mee, joh!’ Op dat moment pas komt mams schielijk uit het publiek tevoorschijn op haar roze pumps: ’Kom EricJan, kom, we gaan verder.’ Ze fatsoeneert zijn jasje en zijn spijkerbroekje; het kereltje wil nòg zo’n bel gaan mollen maar dan zegt mam:

‘Neen, nou niet meer, schat’ en samen verdwijnen ze in de richting van de Hoogstraat.

Ik ga meestal maar naar Media Markt voor al mijn fototoestellen: daar zijn de prijzen goed, ze hebben soms heel aardige aanbieding en er lopen genoeg verkopers rond om je van alles wijs te maken over welk toestel dan ook. Meestal bepaal ik thuis al mijn keuze: bekijk enkele testen van de Consumentengids en bepaal hoeveel geld ik wil gaan uitgeven. Honderd euro vandaag is vandaag de limit. Vanmiddag valt mijn keuze op de Nikon Coolpix voor honderdtien euro. Een tientje boven de begroting … nou ja, dat moet kunnen, ik ben content en dat ga ik vieren. Da’s niet moeilijk hier want vlak voor Media Markt staat de SuperPatatTent van Bram Ladage. Eens per jaar trakteer ik mezelf  feestelijk op zo’n grote patat met onbeschoft veel  pindasaus … en vandaag is die feestelijke dag.