ECHT IETS VOOR LUDMILA

Eigenlijk móét ik niks meer;  ik ben uitgewerkt … gepensioneerd dus. Natuurlijk, thuis zal ik  wel eens de handen uit de mouwen moeten steken, anders gaat mijn geliefde echtgenote heftig protesteren. En terecht. Zo kook ik, drie keer per week, zeem de ramen een paar keer per jaar, draai vele wasjes en doe de wat zwaardere boodschappen, want we hebben geen auto. Maar daar wou ik het allemaal niet over hebben, want, naast dat huishoudelijke werk, doe ik ook nog wat vrijwilligerswerk. Ik werk onder andere namelijk mee aan het project ‘Samenspraak’.

In ‘Samenspraak’ praat een nieuwkomer in Nederland met een oer-Nederlander (zoals ik dus); minimaal een jaar en één keer per week twee á drie uur met als doel het verbeteren van de spreekvaardigheid van de nieuwe Nederlander.  Op het moment heb ik vijf klantjes: drie Polen, een Australische en een Iranees.  

Zo’n ‘Samenspraak’-bijeenkomst duurt bij mij twee uurtjes. Steeds hetzelfde van opbouw: het eerste uurtje praten we met elkaar over min of meer belangrijke zaken van de afgelopen week; bijvoorbeeld nu eens over de zieke kat van de buren dan weer over de kwestie Rusland-Oekraïne. De nieuwe Nederlander moet het meest praten en ik corrigeer de gemaakte fouten. Vervolgens doen we een half uur, heel schools grammatica-oefeningen  uit het basisschoolboekje: (is het: de boek of het boek?; is het: dat huis of deze huis) en tenslotte, het laatste half uur lezen we samen een artikel uit de krant of (een paar bladzijden van) een roman of een toneelstuk; ik let dan streng op de uitspraak en of de tekst wel begrepen wordt.

Is dat verdomd interessant vrijwilligerswerk of niet soms?!

En dan komt daar nog bij dat ik, geheel vrijwillig mag werken met enkele uitermate aangename nieuwe Nederlanders. Ik zal me tot twee van hen beperken: de  twee fraaie Poolse zussen allebei halverwege de dertig. De oudste, Mariana, moet nog erg  veel leren. Ze is weliswaar in Rotterdam afgestudeerd (als Econoom) maar: dat deed ze in de Engelse taal. Al zeven jaar woont ze nu hier en al die jaren heeft ze het Nederlands zwaar verwaarloosd. Tot voor kort stond ze echt nog met haar mond vol tanden maar ….. het begint nu een beetje te komen en dat is mede te danken aan  ‘Samenspraak’ (aan mij dus (sic)). Het is heus moeilijk, als  Pools je basistaal is, om Nederlands te leren: het Pools kent bijvoorbeeld geen  lidwoorden en persoonlijke voornaamwoorden.

Tja, zolang ze het Nederlands niet onder de knie heeft moet ze baantjes ver onder haar niveau accepteren: een nul urencontract als zwemlerares bij Zwembad Schuttersveld (in een half jaar tijd heeft ze nog geen uur gewerkt!) en een baantje van maximaal tien uur per week als dierenartsassistente bij een in Berkel gevestigde Poolse dierenarts.

Haar jongere zus Ludmila daarentegen spreekt vloeiend Nederlands, soms denk ik: ze spreekt nog beter Nederlands dan ik. In feite is zij net zo lang in Nederland als d’r zus.

Ludmila spreekt zo goed Nederlands door d’r ex-vriend. Die wilde alleen maar in het Nederlands met haar communiceren … dat heeft zes jaar geduurd … en dan gaat het snel, hoor. Ze prààt niet alleen vloeiend Nederlands, ze léést het ook vloeiend: ze leest gewoon boeken die jij en ik ook lezen:  van Sylvia Noort, Nicci French, Connie Palmen, Tommy Wieringa en ga zo maar door. Eigenlijk, denk ik, heeft ze dat hele ‘Samenspraak’ niet nodig …. ze denkt dat ze haar uitspraak nog wat kan verbeteren … en ze is onzeker over haar zinsconstructie ….. pfff … Ik laat haar maar denken wat ze wil denken, voorlopig werken we lekker samen … en ik geef het grif toe: ik vind het wel gezellig zo, die twee uurtjes per week met Ludmila.

Toch lukt het ook Ludmila niet, ondanks al haar taalvaardigheid, een baantje op haar niveau te vinden. Met haar universitaire opleiding Financial Accountancy werkt ze nu drie dagen per week als medewerker bij een hondentrimsalon (ze moet daar de honden een wasbeurt geven)  en twee dagen per week (vrijdag en zaterdag) werkt ze in een kapsalon, speciaal voor in Rotterdam en omgeving wonende snordragende Polen.  Echt iets voor Ludmila!