OPPASSEN

Ruim een half jaar zijn ik en mijn geliefde echtgenote opa en oma. Het was nog maar net Nieuwjaar geweest, toen Ben, onze kleinzoon geboren werd. Wat waren we trots op die kleine Ben. Als man krijg je er nooit helemaal hoogte van maar alle dames rondom mijn schoondochter Ina, waren het erover eens èn het was duidelijk van alle damesgezichten af te lezen: het was een extreem, extreem moeilijke bevalling geweest. Ook was iedereen het erover eens, dat het alle moeite dubbel en dwars waard was geweest want wat een heerlijk jong had ze ter wereld gebracht.

Moeder Ina was, zo gelijk na de geboorte, helemaal tevreden over haar zoon … op één klein detail na: ze vond dat hij van die dikke lippen had. Maar die dikke lippen? Die  zijn toch alleen maar mooi?! Veel mensen leggen vandaag de dag veel geld neer om hun lippen wat dikker te maken en Ben heeft ze van nature.

Mijn zoon Alf was natuurlijk ook apetrots op zijn zoon. Nooit zag ik hem zo  blij, trots, ontroerd en niet te vergeten beschermend. Zijn vrouw Ina en zijn zoon Ben hadden hun rust natuurlijk hoognodig. Het waren voor allebei (maar zeker ook voor Alf zelf) uiterst vermoeiende dagen geweest. De eerste paar weken schroomde hij ook niet tegen het kraambezoek te zeggen dat het de hoogste tijd was … of hij verzocht de bezoekers vriendelijk doch dringend het pand (zijn huis) te verlaten.

Mijn vrouw en ik zijn trouwens niet zomaar alleen opa en oma, neen we zijn oppasoma en oppasopa: vrijdags reizen mijn vrouw en ik van Rotterdam naar Dordrecht om op Ben te passen. Op de donderdagen wordt Ben naar ‘s-Gravendeel gebracht en daar zorgen de ouders van Ina voor hem en op woensdag gaat hij naar de kinderopvang.

Ik kijk met heel veel plezier uit naar de oppasdag: flesjes maken, fruit- en groentehapjes voeren, vieze luiers verschonen (meestal, godzijdank, alleen pies), speentjes oprapen, ze afspoelen en weer in het mondje doen; Ben een boertje laten doen (en dan een hele golf spuug over je rug heen krijgen), en ….. als het lekker weer is lopen deze trotse wandelopa en wandeloma achter de Maxi-Cosi te flaneren over de Dordtse markt. Tijdens deze wandelingen ligt Ben steevast te pitten. Slapen doe ie nog veel en dat moet ook wel gezien  de groei en ontwikkeling, die hij in relatief korte tijd heeft doorgemaakt; het is ook heel spannend en mooi om te zien hoe Ben zich van week tot week ontwikkelt.

Als oudste jongen uit een gezin met 10 kinderen, ben ik wel wat gewend, zo draai ik mijn hand niet om voor een vies luiertje meer of minder: vaak genoeg heb ik de poepluiers van mijn kleine broertjes moeten  verschonen. Bovendien heb ik me, in ons huwelijk, als progressieve huisvader, met onze eigen kinderen ook nooit afzijdig gehouden van de minder appetijtelijke klusjes. Alf en Ina weten zich dus verzekerd van een flink stuk baby-ervaring bij deze oppasopa.

Waar ik zelf eigenlijk wel van opkijk is dat het aantal tot nu toe door mij verschoonde (poep)luiers op de vingers van een hand te tellen is. Het is niet zo dat ik het niet wìl doen, absoluut niet, maar om de een of andere reden heb ik het steeds net iets te laat in de gaten dat het nodig is.

Ik moet er gewoon weer even aan wennen zeker.