SAMEN

Zoals ik gisteren al schreef ben ik zeer ontdaan over de brute moordaanslag op de redacteuren van het kritische Franse blad: Charly Hebdo. Gisteren was ik van slag en ook vandaag nog kwam ik niet erg op gang. In een bijna depressieve waas deed ik een aantal dingen op de automatische piloot.

Zo postte ik In de stromende regen een brief bij de Volkstuinvereniging. Niet zomaar een brief, want met deze  brief zeg ik het lidmaatschap op van de Volkstuinvereniging. Zo zal na bijna vijftien jaar  een einde komen aan de volkstuinactiviteiten van mijn vrouw en mij. We hebben er heel veel werk verzet, veel tot stand gebracht en vooral erg veel plezier gehad.

Ons tuinhuis zal nu verkocht worden. De taxatiecommissie van de vereniging gaat de verkoopprijs van het huis vaststellen. Ik ben benieuwd op welke prijs het uitkomt én of er kopers zijn die de prijs willen ervoor willen betalen. In en rondom het huisje staat ook nog allerlei spul, dat door een nieuwe tuinder overgenomen kan worden: van een parasol, tot een zonnepaneel en een grasmaaier. Voor dat spul kunnen we zelf een prijs bepalen, wat nog niet wil zeggen dat we dat dan ook krijgen.

We hebben altijd een vijver in die tuin gehad; alleen is die vijver afgelopen jaar lek gegaan; met als gevolg een lege vijver en groot gat in de tuin dus. Misschien wil de nieuwe huurder van de tuin wel een vijver; de vraag is dan wie gaat de vijver repareren? Het kan natuurlijk net zo goed, dat de nieuwe tuinder het grote vijvergat met heel veel kuub aarde gevuld wil zien. Wie gaat dan met die aarde sjouwen? Mij lijkt het een mooi starterswerkje  voor een de nieuwe tuinder. Maar goed, ik wou maar zeggen: die brief is gepost.

Ik fiets naar de sportschool, zeiknat en nog steeds woedend op die lafbekken, die vergaderende mensen doodknallen en daardoor denken een plekje in de hemel te verdienen.

Knap waardeloos is dat om in een kletsnat regenpak in de gym aan te komen. Ergens in een van de jasjes onder de jas van het regenpak moet mijn toegangspasje zitten. Het pasje is nat geworden, de magneetstrip werkt pas als ik hem drooggemaakt heb met een servetje van achter de bar. In dat regenpak beweeg ik me als een soort astronaut. De broek en schoenen zijn loodzwaar van de nattigheid. Mijn stappen, de drie trappen naar boven, ogen zwaar en log. In de kleedkamer, op de derde ontdoe ik me van het regenpak. Het uitdoen van die regenbroek is altijd weer een ellende. Hoe vaak ik al niet omgevallen ben, als mijn schoen blijft steken in de broekspijp van m’n regenpak.  Die kutbroek moet gewoon met speels gemak over de schoenen uitgetrokken kunnen worden. Is dat nou zo vreselijk moeilijk, dames en heren regenpakkenfabrikanten??

Mijn sportkleren had ik al aan onder het regenpak. Wel jammer alleen dat ik nu  met een laag water in mijn schoenen moet gaan sporten. Alle natte spullen moeten in een kluisje gepropt worden Het kluisje moet afgesloten worden met behulp van een 50 eurocent muntje.

Door de gevolgen van een kleine medische ingreep aan mijn pink mogen mijn handen nog steeds niks met gewichten doen (behalve er vriendelijk over aaien natuurlijk). Met mijn benen kan en mag ik alles, dus ik doe beenoefeningen, cross country en fiets.

Een uurtje,  niet veel langer doe ik daar,te midden van zo’n twintig anderen maar wel in mijn uppie, mijn stinkende best.

Vanavond om 18.00 uur was op Plein 1940 een Herdenkings bijeenkomst voor de slachtoffers van de terroristische moordaanslag in Parijs. Het deed me ontzettend goed om te zien dat er zoveel mensen, ik denk een stuk of  3.000, naar Plein 1940  gekomen waren om hun afschuw te laten blijken over die aanslag. 

Er waren drie sprekers: de hoofdredacteur van het Algemeen Dagblad, een hoge politieman, en Burgemeester Aboutaleb. Hun woorden kwamen er op neer dat de Rotterdammers zich niet moeten laten verdelen maar gezamenlijk dit kwaad moeten veroordelen.