MISKOOP

Miskopen, als ik er aan denk krijg ik het benauwd. Soms hoef ik er niet eens aan te denken. Ik hoef alleen maar rond te kijken in mijn slaapkamer. Want daar zie ik mijn zonnebank al staan. Koopprijs 1.199 euro. Het zweet breekt me uit. Wat vreselijk zonde van het geld was dat eigenlijk. Ik heb hem nu 10 jaar. De eerste twee jaar heb ik hem intensief gebruikt. Dat wel. Misschien wel een beetje te intensief. Ik zag er wel goed uit. Zo bruin.  Zelfs mijn normaal zo witte harige benen waren mooi bruin geworden … ja, ze waren nog wel steeds harig. Ik was hier en daar wel een beetje  te veel verbrand.  Mijn billen bijvoorbeeld hebben er erg onder geleden. Ik had er even geen erg in gehad dat billen, althans mijn billen nooit lang in de zon hadden gelegen.

 Ook met mijn kale kop heb ik te lang onder de zonnebank gelegen. Tot op de dag van vandaag heb ik daar last van. Ik mag nu niet meer in de zon met mijn hoofd. Als ik het toch doe dan krijg ik een pijnlijke huid die snel gaat jeuken en schilferen. Nooit meer met mijn kop  in de zon dus en altijd een petje op ofzo en ’s ochtends en ’s avonds  het hoofd goed (vet) insmeren … bluhhh.  

Mijn zonnebank is ook te gebruiken als infraroodhemel, om lekker onder te ontspannen. Dat heb ik alles bij elkaar misschien tien keer gedaan in tien jaar. Dus ik kan wel zeggen dat het ding 7 jaar lang werkeloos in mijn slaapkamer staat. En al zeven jaar lang heb ik het plan om weer eens lekker te gaan liggen relaxen onder dag ding  maar toch is dat er tot nu toe niet van gekomen.

Zo heb ik ook een paar miskoopcolberts in de kast hangen, die ik gekocht heb bij Cheap Fashion: een zwart, geel, blauwzwart gestreept en een rose colbertje. Ja, toen ik ze, ieder afzonderlijk kocht, stelde ik me voor hoe ik er uit zou zien, hoe ik me zou bewegen met zo’n jasje aan, bijvoorbeeld op een gezellig avondje of met swingen enzo. Want voor mij was alleen in de paspiegel kijken niet voldoende. Elk jasje kostte me 15 euro. Cheap Fashion weet wel te rekenen. Dat rose en gele jasje zijn nooit mijn kast uit geweest. Ik zag me er in mijn fantasie zo lekker mee swingen maar ik verzin bij elke gelegenheid weer andere smoes om ze niet aan te trekken. Die zwarte en blauwzwart  gestreepte heb ik wel eens aangedaan maar waar ik bij de aankoop geen erg in had was dat ze allebei een maatje te klein waren. Dat merkte ik de eerste keer dat ik ze aanhad. Stom.

De aankoop van de Simca, in 1973, voor vijftienhonderd gulden, was een rib uit mijn lijf. Mijn eerste auto! Met mijn neef Paul, de automonteur van de familie, ging ik naar een groot Rotterdams autoverkoopbedrijf. Paul kende daar iemand, die hem nooit zou belazeren.  Het werd dus de Simca, Paul ging voor de vorm nog even onder die kar liggen. ‘Kopen,’ zei Paul.

Binnen het half jaar: lekke remleidingen, kapotte v-snaar, versleten remnaaf,verrotte koppelingsplaten. Een supermiskoop. Binnen nog geen jaar en nog eens vijftienhonderd gulden aan reparatiekosten verder, verkocht ik die auto. Ik kreeg er niet meer dan 100 gulden voor.