vrijdag 16 januari 2015

PROSTITUTIE (2)

Dertig jaar later had ik een geheel andere ervaring met prostitutie. Ik lag in het ziekenhuis. Frits (55) lag naast me. Ik (50) had mijn linkerbeen op twee plaatsen gebroken, Frits zijn rechterbeen. Frits was een gezellige man, zo iemand die in elk gesprekje wel een leuke mop of een grappige anekdote wist te vertellen. Al een paar jaar was hij gescheiden, dat kwam, omdat hij een paar keer te veel vreemd gegaan was. Hij was een echte charmeur. Elke aantrekkelijke zuster of vrouwelijke arts klampte hij aan en maakte hij een gezellig praatje. Steevast volgde na zo’n gesprek de opmerking: ‘Nou, met haar zou ik ’s ochtends graag een beschuitje willen eten.’
 Ook met mijn vrouw probeerde hij tijdens het bezoekuur goede maatjes te worden en dat lukte hem nog aardig ook, tot het moment dat hij ‘per ongeluk expres’ aan haar kont zat. Ze had zich net even omgedraaid en ze draaide meteen weer terug om Frits een flinke klap voor z’n kop.
‘Au,’ zei Frits,’die was raak. Van zulke vrouwen houd ik nou. Die geven je meteen duidelijkheid.’
‘Ja, sorry hoor, Frits,’ zei mijn vrouw, ‘maar de enige die aan me reet mag komen is hij daar.’ Ze wees naar mij.

Enige tijd later, Frits en ik waren allebei weer wat aan de beterende hand, zei Frits dat ik een ‘pittig wijf’ had. Hij vroeg hoe ze in bed was.
‘Gewoon’, zei ik, ‘tja, kan altijd beter.’
‘Hebbie niet eens zin om samen met mij naar een sexclub te gaan?’vroeg Frits. Ik voelde er niet zo veel voor. Mijn enige contact ooit met een hoer was op een groot fiasco uitgelopen. Dat was absoluut niet voor herhaling vatbaar.
‘Nee, Frits, met hoeren heb ik slechte ervaringen en bovendien, al zou ik willen, ik heb er domweg de poen niet voor.’
Toen zei Frits, dat het mij niks hoefde te kosten, hij tracteert me op een avondje sexclub. Ik vroeg me af waar ik dat aan verdiend zou hebben. Later bedenk ik me dat Frits waarschijnlijk een maatje nodig heeft om naar de sexclub te gaan; alléén gaan wil hij niet of durft hij niet. Ik zeg hem dat ik er nog even over na moet denken.
Ik heb er best wel zin in om met Frits mee te gaan maar als ik hem alles laat betalen voel ik me weer zo’n klaploper. Als ik Frits voorstel dat ik de drankjes voor mijn rekening neem, schiet hij in de lach:
‘Die drankjes zijn in zo’n club onbetaalbaar, man. Je betaalt vijftien euro voor een pilsje, een colaatje en twee tientjes voor een wijntje.  Nee’, zei Frits  ’ik ga jou trakteren.’  Okee, we gaan het doen..
En op de eerste vrijdagavond na ontslag uit het ziekenhuis, reden Frits en ik naar Dordrecht, naar Club de Paris. Het was er niet druk. We dronken eerst  een pilsje en een colaatje. De ‘serveersters’ waren heel vriendelijk en sexy gekleed. Frits en ik konden ieder een serveerster uitzoeken. Die kwamen aan ons tafeltje zitten. De dames dronken de allerduurste cocktails, die in de club te koop waren. Daarna gingen ze met ons naar hun kamertjes. Mijn serveerster was een jonge, vriendelijke goedlachse Russische. Ze kleedde mij ontspannen uit. Daarna zichzelf. Het was  fijn dat half uurtje met haar samen te zijn.
 Ik heb het Frits niet gevraagd wat het hem heeft gekost; hij heeft het me ook nooit gezegd. Voor mij was het in ieder geval onbetaalbaar goed.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten