Dertig jaar later had ik
een geheel andere ervaring met prostitutie. Ik lag in het ziekenhuis. Frits
(55) lag naast me. Ik (50) had mijn linkerbeen op twee plaatsen gebroken, Frits
zijn rechterbeen. Frits was een gezellige man, zo iemand die in elk gesprekje
wel een leuke mop of een grappige anekdote wist te vertellen. Al een paar jaar
was hij gescheiden, dat kwam, omdat hij een paar keer te veel vreemd gegaan
was. Hij was een echte charmeur. Elke aantrekkelijke zuster of vrouwelijke arts
klampte hij aan en maakte hij een gezellig praatje. Steevast volgde na zo’n
gesprek de opmerking: ‘Nou, met haar zou ik ’s ochtends graag een beschuitje
willen eten.’
Ook met mijn vrouw probeerde hij tijdens het
bezoekuur goede maatjes te worden en dat lukte hem nog aardig ook, tot het
moment dat hij ‘per ongeluk expres’ aan haar kont zat. Ze had zich net even
omgedraaid en ze draaide meteen weer terug om Frits een flinke klap voor z’n
kop.
‘Au,’ zei Frits,’die was
raak. Van zulke vrouwen houd ik nou. Die geven je meteen duidelijkheid.’
‘Ja, sorry hoor, Frits,’
zei mijn vrouw, ‘maar de enige die aan me reet mag komen is hij daar.’ Ze wees
naar mij.
Enige tijd later, Frits en
ik waren allebei weer wat aan de beterende hand, zei Frits dat ik een ‘pittig
wijf’ had. Hij vroeg hoe ze in bed was.
‘Gewoon’, zei ik, ‘tja, kan
altijd beter.’
‘Hebbie niet eens zin om
samen met mij naar een sexclub te gaan?’vroeg Frits. Ik voelde er niet zo veel
voor. Mijn enige contact ooit met een hoer was op een groot fiasco uitgelopen.
Dat was absoluut niet voor herhaling vatbaar.
‘Nee, Frits, met hoeren
heb ik slechte ervaringen en bovendien, al zou ik willen, ik heb er domweg de
poen niet voor.’
Toen zei Frits, dat het
mij niks hoefde te kosten, hij tracteert me op een avondje sexclub. Ik vroeg me
af waar ik dat aan verdiend zou hebben. Later bedenk ik me dat Frits waarschijnlijk
een maatje nodig heeft om naar de sexclub te gaan; alléén gaan wil hij niet of
durft hij niet. Ik zeg hem dat ik er nog even over na moet denken.
Ik heb er best wel zin in
om met Frits mee te gaan maar als ik hem alles laat betalen voel ik me weer
zo’n klaploper. Als ik Frits voorstel dat ik de drankjes voor mijn rekening neem,
schiet hij in de lach:
‘Die drankjes zijn in zo’n
club onbetaalbaar, man. Je betaalt vijftien euro voor een pilsje, een colaatje
en twee tientjes voor een wijntje. Nee’,
zei Frits ’ik ga jou trakteren.’ Okee, we gaan het doen..
En op de eerste vrijdagavond
na ontslag uit het ziekenhuis, reden Frits en ik naar Dordrecht, naar Club de
Paris. Het was er niet druk. We dronken eerst een pilsje en een colaatje. De ‘serveersters’
waren heel vriendelijk en sexy gekleed. Frits en ik konden ieder een
serveerster uitzoeken. Die kwamen aan ons tafeltje zitten. De dames dronken de
allerduurste cocktails, die in de club te koop waren. Daarna gingen ze met ons naar
hun kamertjes. Mijn serveerster was een jonge, vriendelijke goedlachse
Russische. Ze kleedde mij ontspannen uit. Daarna zichzelf. Het was fijn dat half uurtje met haar samen te zijn.
Ik heb het Frits niet gevraagd wat het hem
heeft gekost; hij heeft het me ook nooit gezegd. Voor mij was het in ieder
geval onbetaalbaar goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten