HONDEN

Een stel erg leuke honden is bij ons in de straat komen wonen. Er zat eerst een kennis van ons in die woning. Een heel aardig vrouwtje. Zij is na een langdurig ziekbed uiteindelijk toch  komen te overlijden, op 96 jarige leeftijd! De verhuurder, Havensteker, is eerst weinig enthousiast om de benedenwoning, waar overigens nog makkelijk mensen in zouden kunnen wonen ‘dierklaar’ te maken. Maar de overheid is duidelijk en onverbiddelijk  geweest in haar ‘regelgeving wooneenheden’: per driehonderd wooneenheden dient 1 wooneenheid te worden aangepast aan bewoning door dieren. Havensteker kan dus niet anders doen dan de woning toewijzen aan de dieren, die bovenaan de wachtlijst staan: de Asielhonden.  Vijf honden uit het asiel: twee ‘vuilnisbakkies’, een Boxer, een Border Collie en een Duitse Staander. Heerlijke beesten! Ze zijn door het hondsdolle heen als ze het nieuws horen. Alleen bij de bezichtiging van het huis schrikken ze wel even van de hoge stopcontacten, lichtschakelaars en de voor honden onbruikbare toiletpot.  Havensteker kan ze direct geruststellen: er gaat nog flink aan de woning gesleuteld worden, zodat die het keurmerk ‘hondvriendelijk’ kan krijgen. De honden komen zelf nog met het voorstel om alle binnenmuren uit de woning te slopen, want muren, zo zei de leider van de troep (de Duitse Staander), dat zijn nou echt mensendingen. De woningbouwvereniging heeft daar geen enkel bezwaar tegen. Na wat heen en weer geblaf besluiten de honden de voor en achterdeur niet te laten weghalen. Dat scheelt weer een hoop stookkosten. Wel willen ze graag, dat er zowel in de voor- als in de achterdeur een ‘hondendeurtje’ gezaagd wordt, zodat ze makkelijk in en uit kunnen lopen …vooral in verband met de ontlasting … want daar is met name de tuin toch voor … de poep en pies zakt daar vanzelf wel weg. Daarom zijn ze ook zo blij met dit benedenhuis met tuin. Zouden ze een huis met balkon hebben gekregen dan zou het op dat balkon een vreselijke troep zijn geworden.  Misschien hadden ze het huis dan wel niet geaccepteerd.

De mannetjes uit de groep maken gelijk van de mogelijkheid gebruik om op belangrijke plekken hun geurtjes achter te laten: bij de voor- en achterdeur en de voor en achterwand, zowel op de begane grond als op de eerste verdieping.

Niet vergeten moet worden dat deze beesten hun hele leven voor niets bij een baasje of in een asiel hebben geleefd. De hoge maandhuur kan zo’n stel noeste blaffers onmogelijk ophoesten. Die financiële stap is te groot. Er is daar iets voor geregeld: met ingang van dit jaar is de ‘huursubsidie woningen voor viervoeters’ in werking getreden. Die subsidie is net als alle ‘mensensubsidies’ afhankelijk van het inkomen. Nu verdienen drie van vijf dieren een aardig centje als ‘blindengeleide hond’ en de op een na jongste doet al een paar jaar vakantiewerk in de wintersport als sledehond. De jongste (die kleine) doet nog niks.

Het gebeurt niet zo vaak maar àls er in Nederland eens een flink pak sneeuw gevallen is, duikt ‘die kleine’ gegarandeerd op bij de dichtstbijzijnde basisschool en dan trekt hij kinderen voort op hun slee. Het plezier straalt er bij hem vanaf.

De hondenfamilie is een ware aanwinst voor onze buurt. Want deze dieren werken niet alleen voor blinden maar ook, en dat geheel vrijwillig, voor hulpbehoevende ouderen, die eens ergens naartoe willen en niet meer zo goed ter been zijn. Maar, dat doen ze alleen als er geen blinden zijn die hen nodig hebben. Want dat gaat natuurlijk voor, omdat ze daar hun brood mee verdienen.