NEE ZEGGEN

KARIN

Mijn vrouw was met haar vriendin Martha een paar dagjes de stad uit. Ik zou voor  de kinderen zorgen en wilde mijn donkere kamer in gebruik nemen. Tja, alle benodigdheden om foto’s af te drukken had ik in huis, een vergrotingsapparaat, vloeistof, bakjes, papier, rode lamp, pincetten, droger … ik weet mijn god niet wat nog meer. Het tijdperk van de digitale foto was nog erg ver weg.

De jongens, ze waren toen nog respectievelijk 4 en 6 jaar, lagen tussen half acht en acht uur in bed. Ik verduisterde de badkamer, want daar ging het allemaal plaats vinden. Ik had een rolletje laten ontwikkelen met wat vakantiefoto’s van ons gezinnetje op Texel.

 Stond ik net met die rode lamp aan in de badkamer,  ging de bel. Het is natuurlijk geen verplichting om de deur open te doen als de bel gaat. Maar van erg heftig op die bel drukken, worden de jongens misschien wel wakker. Dus alles maar weer goed afdekken in de badkamer en kijken wie daar aan de deur is.

Bleek het Karin te zijn, mijn studiegenoot op de Nutsacademie. We deden Sociale Agogiek; zaten in het tweede jaar. Samen waren we bezig aan een werkstuk ‘Sociale begeleiding in de Stadsvernieuwing’. Karin had een deel af, dat kwam ze brengen. Ze wilde het alvast door mij laten lezen. Ik zei, dat ik nu geen tijd had om het door te lezen en er over te praten.

‘Ik heb net alles klaar gezet om foto’s af te gaan drukken, Karin, dus ….’

‘O, leuk, Jee, mag ik met je mee kijken hoe je dat doet?’

Nu pas viel het me op dat Karin er anders dan anders uitzag. Vooropgesteld: Karin was absoluut mijn type niet. Ze had iets te dikke, heel erg witte benen, nauwelijks kont, nauwelijks tiet, een wit spichtig gezichtje met veel sproeten ….. maar het aller …allerergste vond ik, dat ze onophoudelijk wauwelde ... naast me op  de fiets … op het schoolbankje…..in de kantine.

Wel had ze prachtig lang zwart haar dat reikte tot op haar billen. Deze avond had ze vlechten gemaakt; zoals Pippi Langkous. Stond haar leuk. Ze had haar bril afgelaten en haar hinderlijk besproete gezichtje, bepoederd. Haar ogen opgemaakt. Zo, met haar korte zwarte corduroy rokje en haar zwarte maillot, zag ze er zelfs een beetje sexy uit.

‘Heb je gehoord wat ik vroeg, Jee, ik zou het leuk vinden, om met je mee te kijken hoe je die foto’s gaat afdrukken.’ Zoals ze nu tegen me sprak, sprak ze nooit tegen me: met een warme, zwoele stem. Ze rook ook lekker. Zou ze gehoord hebben dat ik vanavond alleen thuis ben? Maar van wie dan?

Ik heb altijd al moeilijk nee kunnen zeggen, dus Karin mocht bij mij in de donkere badkamer mee komen kijken naar hoe ik de vakantiefoto’s ontwikkelde.

Over mijn afdrukwerk was Karin zeer enthousiast. Ze raakte me, zo in die donkere badkamer  steeds lichtjes met haar handen aan. Per ongeluk (?) ging ze met haar armen, buik en benen langs me heen. Karin was zo anders. Zo zwoel en fysiek had ik haar nog nooit meegemaakt. Ze wauwelde zelfs niet.

Normaal gesproken kan ik nooit zo makkelijk ‘neen’ zeggen maar dit keer kostte het me wel heel erg veel moeite.

We hebben nog wel samen een mooie foto afgedrukt van mijn vrouw en de jongens op het Texelse strand. Hij hangt nu nog bij ons op de fotowand.

THIJS

Met onze kater, Thijs gaat het een beetje beter. Hij kan zijn koppie al weer wat hoger houden. Kalium doet dus zijn werk. Hij eet ook iets meer. Dus wie weet komt Thijs er wel boven op. Duimen!