PAPA

Wat een kou vandaag! Gelukkig hoef ik niet langdurig buitenshuis te vertoeven. Op vrijdag passen mijn vrouw en ik altijd op onze  kleinzoon Ben. Dus we moeten in ieder geval van Rotterdam naar Dordrecht reizen; dan zitten we voornamelijk in de trein.  Een halve kilometer fietsen van huis naar Blaak en een halve kilometertje lopen van station Dordt naar het huis van mijn kleinzoon. Wat een venijnig koude wind! Het is echt weer voor een bivakmuts, om ook de wangen warm te houden. 

Het is nog donker als we van huis gaan en het is ook nog donker als we bij de kleine Ben arriveren. Tegen acht uur doet mijn zoon de deur voor me opendoet; Ben is dan al lang klaarwakker en …… hij is lekker aan het werk:  hij is bezig met zijn verzameling houten blokken kriskras door de woonkamer te gooien. Als hij merkt dat opa en oma  binnenkomen, stopt hij zijn gooi- en smijtwerk en kruipt razendsnel naar ons toe …  gaat dan op zijn knietjes voor ons zitten en tilt zijn beide armpjes omhoog, trekt een lachend gezichtje, dat zegt: ‘Optillen opa!’

Vervolgens begint hij  wat woordjes te brabbelen, vooral onverstaanbare; maar het woord dat er momenteel bovenuitspringt is: ‘Papa!!’ Als ik hem optil kijkt Ben direct naar de wandkast naast ons en daarin  staat een foto van ‘Papa’ .  Dan wijst hij naar die foto en zegt ….. jawel: ‘Papa’. Die zoon van mij is populair.  Vandaag heb ik paar keer gemerkt dat Ben aan het rommelen is met zijn blokken, hij speelt met een autootje of hij brabbelt wat boven een opengeslagen boekje …. en dan ….opeens onderbreekt hij zijn geconcentreerde bezigheid, draait zich om, wijst naar die foto en roept dan hard: ‘Papa!’.

Hij kent al wat meer woorden: kikkers en eenden noemt hij ‘kakkak’; alle poezen zijn  ‘aai’; een koe wordt bij hem: ‘boeoeoe’ en een hond  is ahh-ahh, en daarbij slaat hij hard met zijn hiel op de grond. Ik had verwacht dat hij het woord ‘lekker’ al zou kennen maar niet dus. Wel heeft hij een duidelijk gebaar om aan te geven dat hij iets lekker vindt: hij strekt zijn armpje opzij en beweegt dat dan heen en weer.

Hij eet graag boterhammetjes. Drie stuks zo rond twaalf uur ’s middags. Twee met appelstroop en een met smeerkaas. Natuurlijk in kleine stukjes gesneden. Alleen al het klaarmaken wordt voor mij een behoorlijke kleefboel: drie tamelijk slappe, witte boterhammen in kleine stukjes snijden ….. Maar goed mijn vingers zijn zo afgelikt en gewassen en ik vind het nog lekker ook. Ben weigert overigens elk stukje brood,  dat hij niet zelf mag pakken en in zijn mond mag stoppen. Ook nu dus kleeftroep: handjes, gezichtje en mouwen onder een combinatie van smeerkaas en appelstroop. Vurrukkulluk. Ben mag dan wel zelf zijn goed belegde stukje brood pakken, het tempo waarin dat gaat bepaal ik of oma. Want Ben heeft de neiging om twaalf stukjes brood achter elkaar naar binnen te proppen en ze vervolgens, daar kan je dan op wachten, weer uit te kotsen.

Ondanks de bittere kou hebben we deze middag toch nog een wandelingetje van zo’n half uur door Dordt gemaakt. Van zo’n hele dag binnen zitten wordt je ook zo duf ….. en uit de wind en in het zonnetje, was toch wel effe lekker. Vond Ben ook. Hij wilde zelfs geen handschoenen aan.