PIESEN

Wat ik me nooit heb kunnen voorstellen, gebeurt nu gewoon: ik pis in mijn broek. Niet elke dag. Er gaan wel eens weken voorbij dat het niet gebeurt maar het gebeurt wel! En wanneer is niet te voorspellen. Vandaag bijvoorbeeld een kleine wandeling van het huis van mijn zoon in Dordrecht naar het station: in totaal een wandeling van hooguit  tien minuten.  We, mijn vrouw en ik, lopen nog geen vijf minuten of ik voel alweer aandrang. Dat zeg ik dan ook gelijk tegen mijn vrouw, zoiets als:

 ‘Oe  …., ik moet nou al weer!’ Ja, want dit is niet de eerste keer vandaag dat ik moet.. Dit moet zo ongeveer, pak hem beet, de dertiende keer zijn vandaag … en allemaal kleine pestbeetjes, soms moet ik maar liefst twee keer in een half uur.

Ik moet er nu toch echt eens voor naar de dokter gaan, want dit zijn toch duidelijk symptomen van een niet goed werkende prostaat.  Ik zie er alleen een beetje tegenop. Logisch, want ik zie immers altijd op tegen medische onderzoeken en ingrepen. Tegen dit onderzoek zie ik helemaal op want dit onderzoek bestaat er uit dat de arts een cameraatje door mijn pisbuis naar de prostaat leidt om te registreren wat daar allemaal loos is. Daar zit ik dus niet om te springen maar er moet wèl iets gebeuren Ik kan natuurlijk niet in mijn broek blijven zeiken.

We waren  liepen dus naar het station Dordrecht.  De trein staat er al. Het  vervelende is dat in stilstaande treinen, het toilet niet gebruikt mag worden. Over vijf minuten mag ik pas. Ondertussen ‘lees’ ik een krantje: de Metro. Ik zet ‘lees’ tussen aanhalingstekens, omdat het voor mij onmogelijk is om te ontspannen te lezen bij een sterke aandrang om te piesen. Bij elk woord dat ik lees wordt de aandrang sterker totdat ik begin te druppelen. Zover komt het nu gelukkig nog niet. Het is tien voor zeven. De trein zet zich in beweging richting onze bestemming Rotterdam Blaak. Eindelijk, nu kan ik gebruik gaan maken van het NS-toilet. De toilet is heel dichtbij, hooguit tien voetstappen. Vanaf mijn zitplaats is de toilet al heel goed ruikbaar.  Ik haast me er naar toe maar shit (!)  het toilet is bezet. Mijn vrouw zegt dat ze kort geleden wel iemand naar binnen heeft zien gaan. Het lijkt alsof ik gek wordt. Ik klap zowat. Moet op zoek naar een andere plee in de trein.  De trein is zowat leeg, ook de eerste klas waar ik doorheen moet. De toilet in de eerste klas is ook bezet. Weer verder. Ik hou het niet mee en eindelijk vind ik een niet bezette wc. Ik moet inmiddels zo vreselijk piesen, dat ik meer dan de helft langs mijn linkerbeen moet laten lopen. Ik kan wel janken.  Met mijn half natte spijkerbroek moet ik terug naar mijn zitplaats.

Mijn vrouw vond het nog leuk ook toen ze me zag aankomen in mijn ´wet  jeans´, ze moest tenminste lachen.  Ze zei me nog dat ze had opgelet. Al die tijd had ze niemand uit het  toilet zien komen.

Pas toen we op Station Rotterdam Blaak waren ging de toiletdeur plotseling van ´BEZET´ op ´VRIJ´ en stapte er een keurig studentikoos type met een attachékoffertje uit. Een typisch geval van zwart rijden, wat een lul!. Ik voelde me echt afgezeken.