Niets zo ontspannend als
zingen. Dat geloof ik graag als ik mijn vrouw en haar zangmaatjes bezig zie en hoor.’Het
Koor’ zo noemen ze zich heel toepasselijk. Eens per maand komen ze bij elkaar.
Bij toerbeurt: nu eens bij de een thuis, dan weer bij de ander. Godzijdank, mag
ik wel zeggen. Vanavond zitten ze bij mij thuis. Het Koor zit in de woonkamer
en ik schrijf dit stukkie in mijn werkkamer. Ook onze poes Thijs zit vanavond in
mijn werkkamer. Wat heeft hij hier eigenlijk te zoeken? Teistert het gezang ook
zijn oren? Hij staart tenminste met een diep wanhopige blik naar me terwijl het
koor ‘Silent night’ zingt.
Op deze zaterdagavond zingt Het Koor , allerlei
zeer toepasselijke kerstliederen, van Happy Xmas van John Lennon tot Winter
Wonderland van Bing Crosby (?). De laatste
jaren wordt het koor uitsluitend begeleid door één gitarist. Koen is die
gitarist en zingt ook gewoon mee. Nou ja, gewoon, in feite heeft hij de mooiste
zangstem. Hij heeft, wat in vocale kringen ‘een groot bereik’ wordt genoemd.
Voor een man kan hij opmerkelijk hoog zingen. Hij kan dus ook wel behoorlijk laag zingen maar
dat is iets wat veel mannen wel kunnen. Als er eens ergens een solo gezongen moet
worden, dan wordt er altijd eerst naar Koen gekeken en die weigert vrijwel
nooit. Nu zingt hij toevallig: ‘Let it
snow’.
Lea is de oprichtster van Het
Koor. Jaren geleden. Misschien, inmiddels al twintig jaar geleden, vroeg ze aan
mijn vrouw, Koen, Piet, Thea, Odiel en nog een paar, om gezellig liedjes te
komen zingen bij haar thuis.
Het Koor zingt nu ’Jingle
Bells’, een uiterst opgewekte, iets te luidruchtige versie. Lea, met haar oorpijnigende
sopraangeluid is hierin iets te overheersend. Kater Thijs krijst en springt naar de knop van de balkondeur in een
poging om buiten te komen.
Piet was er helemaal in
het begin bij. Een goede accordeonist. Zingen kon hij voor geen meter. Dat
hoefde ook helemaal niet. Erg lang heeft hij niet meegespeeld, omdat hij, zoals
hij het zelf uitdrukte ‘niet graag onder zijn niveau speelde’. Binnen Het Koor noemden
ze hem een ‘kapsoneslijer’.
Diny, de violiste, kan
redelijk zingen. Viool spelen kan zij absoluut niet. Zelf denkt ze, dat het net
andersom is. Af en toe kondigt Diny aan, dat ze ‘slecht bij stem’ is: ‘Vanavond
ga ik beslist niet zingen’, zegt ze dan, ‘vanavond speel ik alleen maar viool.’
‘Neeeeeeeee,’ schreeuw ik
dan heel hard, in mezelf. Normaal wordt
er op zo’n avond gepraat, gelachen, gezongen. Allemaal best uit te houden. Ik kan
er bij lezen, tv kijken, stukkie
schrijven… soms pak ik m’n mp3 speler en ga ik muziek liggen luisteren op m’n
bed. Maar als Diny zegt dat ze de hele avond viool gaat spelen, ben ik weg,
fiets naar de bioscoop en koop twee kaartjes om de hele avond onder de pannen
te zijn.
Even goed luisteren … wat
zingen ze ….. ‘We wish you a merry Christmas’ … ik hoor mijn vrouw, de alt. Dit klinkt wel
goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten