KRENTERIG

Ik vind mezelf dezer dagen nogal krenterig. Natuurlijk heeft het er mee te maken dat ik een pensionado ben, en dan ook nog een tamelijk armlastige pensionado. Dat komt omdat ik er voor gekozen heb om op mijn zestigste met pensioen te gaan, vijf jaar eerder dan normaal dus. Het is niet zo, dat ik nu aan de geeuwhonger lig maar ik moet mijn uitgaven wel goed in de gaten houden. Krenterig ben ik bijvoorbeeld niet naar mijn vrouw, zonen, schoondochters en kleinzoon. Zij krijgen nog steeds, al zeg ik het zelf, behoorlijk pittige cadeaus met hun verjaardag en de kerst; net zo pittig als toen ik nog goed verdiende.

Op mijn eten beknibbel ik al helemaal niet. Wel kocht ik voorheen alles bij Albert Heijn, die zaak is bij mij om de hoek. Nu fiets ik een eindje verder naar de Lidl en Bas van der Heijden. Dat scheelt een paar tientjes per maand. 

Loterijen, zoals de Postcodeloterij, de Staatsloterij, de Vriendenloterij, de Lotto, de Toto en de Krasloterij, daar doe ik niet meer aan mee. Dat bespaart me op zijn minst honderd euro per maand. Ik heb alleen nog één lot bij de Vriendenloterij, daarmee steun ik tegelijkertijd mijn favoriete voetbalclub Sparta.

Voordat ik met pensioen ging was ik, al zeg ik het zelf, de gulle gever aan allerlei goede doelen. De nierstichting, de hartstichting, het Koningin Wilhelminafonds, Jantje Beton, Greenpeace, Moede Theresa,  Open het Dorp, de Stichting Viervoeter, het Aids-fonds,  en ga zo maar door … Naar al die instanties werden van mijn bankrekening automatisch grote bedragen, kleine bedragen afgeschreven.  Zo rond de dag dat ik met pensioen ging, vernam ik toevallig, dat alleen al een directeur van zo’n instantie met een mega-salaris van zo’n 160.000 euro per jaar thuis komt …. onder andere van mijn geld dus. Ik werd me er eigenlijk toen pas goed van bewust dat die ‘goede doelen’ vooral goed voor zichzelf zorgen. Niks van mijn poen meer naar goede doelen totdat directie en overige medewerkers op vrijwillige basis of tegen het minimumloon hun werk gaan doen. Ik maakte een uitzondering voor Greenpeace, de strijdbare organisatie voor een gezond milieu.  Tot ik vernam, dat een Greenpeace directeur al jarenlang voor zijn woon-werkverkeer Luxemburg – Amsterdam v.v.  het (milieu-onvriendelijk) vliegtuig pakt en vergoed krijgt. Hij had net zo goed de trein kunnen nemen; is alleen wat trager maar veel milieuvriendelijker. Toen ben ik met Greenpeace gestopt.

Geheel los van Goede Doelen en Automatische Afschrijvingen merk ik, dat ik nog steeds krenterig ben (ik moet helaas wel) maar dat ik binnen die krenterigheid toch kansen zie omzo af en toe iets extra’s te doen.

Vrijdagochtend, in de Zwartjanstraat, Rotterdam: een draaiorgel speelt de vijftigerjaren hit van Rocco Granata: ‘Marina’, een van de favorieten van mijn moeder, die mij nog altijd raakt.  Ik vis een briefje van vijf uit mijn portemonnee en stop het in het geldbakkie van de orgelman.

Vrijdagmiddag in de ijskoude Hoofdstraat in Dordrecht, zingt een veel te schaars geklede jongeman  ‘Mister Tambourine Man’; hij begeleidt zichzelf op zijn gitaar. Ik gooi vijf euro in zijn gitaarkoffer.

Zaterdag, in de trein van Rotterdam naar Dordrecht, loopt een jongedame langs, ze verkoopt wenskaarten aan de reiziger, die zelf mag weten wat hij haar er voor wil geven. Ze heeft het geld nodig voor onderdak voor zondagnacht, zegt ze. Ik pak een tientje uit mijn portemonnee en zeg:

’Alsjeblieft … en … ik hoef geen wenskaart, hoor.’

Zowel bij de orgelman, die straatmuzikant als de kaartenverkoopster gaat het geven helemaal spontaan, vloeiend, zonder aarzelen en het kan nog allemaal ook binnen die krenterigheid. Als ik dit zo aan mijn vrouw vertel vraagt ze onmiddellijk of ik mijn pillen wel heb ingenomen.