MEISJES (2)

Toen ik nog jong was, zo ongeveer achttien jaar, wilde ik acteur worden omdat dat verreweg de beste manier was om leuke meisjes te ontmoeten. Maar tot  mijn dertiende mocht ik al niet mopperen (zie het vorige stukje) over ‘de meisjes’ en tot mijn 18^e zeker niet.

Ik was nog 13 toen ik verhuisde van Spangen (waar ik van mijn geboorte heb gewoond)naar Hordijkerveld, een allerwalgelijkste nieuwbouwwijk op het eiland IJsselmonde, gemeente Rotterdam. Ik leerde daar mijn allerbeste vriend Jan kennen, maar over mijn beste vriend ga ik het hier niet hebben; wel over de meisjes.

Toen ik voor de flat eens mijn lekke band stond te maken kwam er een heel leuk meisje bij me staan. Ik was toen 15. Ze wilde zien hoe ik het deed, dat bandplakken. Het was mooi weer en zij was gekleed in een strak kort broekje en een wit hempje. Als ze bukte kon ik haar al stevig gegroeide tietjes zien. Ik denk dat ze twaalf misschien 13 jaar was; ik heb het haar niet durven vragen. Het leek wel of ze expres zo bukte…..en dat zal ook best wel. De band was geplakt en ik wilde mijn fiets gaan wegzetten in onze berging. Ze vroeg of ze met me mee mocht. ‘Waar naar toe?’ vroeg ik.

‘Naar jullie berging…..effe kijken…..zomaar…’ Ik voelde dat ik bloosde, zo’n mooi meisje, donker, zwart krullend haar, stevige, sappige beentjes, al tamelijk grote tietjes voor d’r leeftijd en heerlijke billies………. dat meisje wilde zomaar met mij de berging in…….. met mij………. ik vond mezelf destijds beslist geen beauty. Dus ik dacht wat moet ik straks met haar in onze berging.

Ik zette mijn fiets in de berging tegen de fiets van mijn moeder en ik had mijn fiets nog niet losgelaten of ze kwam tegen me aan staan. ‘Hoe heet je eigenlijk vroeg ik?’ ‘Henny en jij?’ ‘Jos’ Ze zei: ‘Je moet me lekker stevig vasthouden en langzaam heen en weer wiegen. Mijn plasser werd in hoog tempo hard. ‘Met jou piemel wil ik nu nog niks doen!’ zei ze resoluut’ dat komt later nog wel. Kom maar met je handen onder mijn hempie dan mag je mijn borsten voelen. Lekker hè, Jos?’ Je mag ook mijn buik voelen tot mijn zwarte haartjes….. maar dat je verder naar beneden gaat wil ik niet, dat blijft voor jou voorlopig geheim gebied. Lekker hè, Jos.’ Het lagere bij Henny is voor altijd verboden gebied gebleven. Ik had Hennie geen verboden gebied opgelegd maar zij beperkte zich tot mijn borststreek, mijn buik en mijn rug. Het was een jaartje leuk en zeer opwindend geweest maar toen kreeg Hennie belangstelling voor Martin van 18 die zijn brommer voor de flat stond te repareren. Hij nam haar al gauw mee naar zijn huis, hij was overdag altijd alleen thuis, zijn moeder werkte overdag en ze vader was pas gestorven aan kanker. Zodoende. Ik wachtte twee keer tevergeefs op Henny. Ze heeft het nooit uitgemaakt met me. Toen ging ik maar weer wat meer naar mijn vriend Jan.

Dan komt Ineke in mijn leven. Ik was inmiddels bijna 17; ze zat voor me in de (katholieke) kerk en keek om de paar minuten lachend naar me om. Ik lachte terug. In de buurt ging de roddel dat Ineke ‘het’ met iedereen deed en aangezien ik ‘het’ nog niet echt met iemand gedaan had dacht ik: ik ga haar vragen ‘het’ met mij te doen. Nou, dat ze zo naar me lachte wilde nog niet zeggen dat ze het met mij wilde doe want toen ik haar rechtstreeks vroeg: ‘Ineke, wil je met me neuken?’ gilde ze bijna uit: ‘Neeeeeeen’. Ik hoopte dat mijn ouders die kreet niet gehoord hadden want Ineke en ik stonden wel heel dicht bij mijn huis. Als ze het thuis gehoord hadden, hadden ze alles precies moeten weten en voor dat ‘neuken’ had ik thuis beslist straf gekregen.

Met Ineke heb ik nooit meer gepraat. Zij vertelde tegen ieder meisje in de buurt dat ik alleen maar wilde neuken. Alle meisjes in de buurt wilden sindsdien niks meer van mij weten.  

Echt neuken kwam pas na mijn 18^e in mijn leven maar daar schrijf ik waarschijnlijk niks meer over want daar heb ik in het verleden al een hele serie over geschreven.

MEISJES

Toen ik nog jong was, zo ongeveer achttien jaar, wilde ik acteur worden omdat dat verreweg de beste manier was om leuke meisjes te ontmoeten. Maar tot  mijn achttiende mocht ik ook al niet mopperen over ‘de meisjes’. Mijn eerste meisje, Tonny, 8 jaar, mooi lang blond haar en een beetje klein van postuur, moest ik delen met mijn vriend René. Met zijn drieën liepen we van school naar huis en aanvankelijk deden we niets anders dan praten.  René woonde op de Mathenesserdijk en was het eerste thuis.  Op een keer liep ik alleen met Tonny van René zijn huis naar de Wallisweg waar Tonnie woonde en opeens dacht ik: ik geef haar gewoon ineens een zoen op haar mond. Maar ze vond het helemaal niet leuk; ze begon te huilen. ‘Ik ben nog veel te klein om te neuken’ zei ze, terwijl ik het daar helemaal nog niet over gehad had. Ze rende hard van mij weg naar haar huis. Dan kon ik beter ook maar naar huis gaan. Dat was mijn eerste ervaring met een beetje seks. Ik was daardoor behoorlijk uit het lood geslagen. Tonny heeft mij nooit meer lief aangekeken en ze liep voortaan samen met René een andere route naar school. Later heb ik René wel eens in de bossies zien zoenen met Tonnie maar toe was René al zeker 9 en Tonny dus ook wel zo ongeveer.

In de knikkertijd, ik was toen 11, knikkerde ik een potje met Ria van de Water, een lieve lange slungelmeid; ze was een kop groter dan ik. ‘Drie op’ zei ik’. ’Nee’ zei zij, ’Ik wil 5 op’. Okee, ik gaf haar haar zin. Ik dacht ‘Ik geef haar haar zin dan kunnen we dadelijk lekker zoenen in de bossies aan de overkant bij de tramrails……ik liet haar toen ook nog winnen  en ja hoor, we zaten binnen tien minuten in de bossies……eerst zoenen, mond op mond en dan kontje ketsen, broekjes naar beneden en hupsa….kontjes tegen elkaar bonken dat vonden we toentertijd wel het lekkerste spelletje dat er was, Ria en ik.  Ik vond Ria wel een leuk wijf maar vriendjes uit mijn straat vonden haar een lelijkerd: lang, dun en lelijk. Dat vond ik wel jammer. Ik heb het toen toch maar uitgemaakt met Ria. Ik wilde een echt lekker wijf en geen lange , dunne, lelijke slungel. Ik bleef wel met haar knikkeren. Lief deed ze nooit meer tegen mij. Ze gooide vaak knikkers naar mijn hoofd.

 Toen ik verkering met Frieda kreeg, ik was inmiddels 13, bleef ik toch nog steeds knikkeren met Ria. Frieda was een vriendin van Ria en ze deed ook soms mee met knikkeren. We deden ook soms hoelahoepen, dat was goed voor je heupen en je middel. Als Ria naar binnen moest om te eten Gingen Frieda en Ik naar de bossies van Spieckman toe om te zoenen, kontje ketsen en af en toe liet Frieda mij haar borstjes zien en mocht ik er ook aan voelen, die waren al aardig groot. Ook mocht ik soms Frieda’s kutje even aaien; dat vond ik wel heel spannend….dat voelde ik dan tintelen door mijn hele lijf. Frieda vond het zo te horen ook wel leuk. Ze was pas 13 maar ze was gelukkig veel kleiner dan Ria. En veel spannender ook. Ze durfde ook meer  dan de andere meiden. Helaas maakte ze het al snel met me uit. Ze ruilde me in voor een goser van 17.  

PROEFRIJDEN

Mijn vriendin en ik zouden vandaag gaan proefreizen. We moeten op 7 januari 2018 om 14.00 in Dordrecht zijn bij Theater Kunstmin. Ik heb mijn vriendin (en mezelf)namelijk een voorstelling van de musicall ‘My fair lady’ cadeau gedaan voor haar verjaardag. We hebben alleen allebei geen idee waar dat theater precies is. Dus reizen wij er proef heen opdat wij toch bijtijds in de zaal zullen zitten.

Maar we hadden nòg iets; iets veel  ernstigers: een crematie. Dat was eigenlijk alleen iets voor mij; mijn vriendin had daar op zich niks mee te maken. Voor die crematie was ik door de familie uitgenodigd om op woensdag 3 januari om exact 8.45 uur bij het rouwcentrum op de Bergweg te zijn, zodat ik in de volgwagen kon aanschuiven, om naar het crematorium Hofwijk in Overschie te rijden. Ik had geen idee waar ik het rouwcentrum op de Bergweg moest zoeken; de Bergweg is ook zo lang! Gelukkig was mijn vriendin zo aardig om met mij samen te zoeken naar dat rouwcentrum.

Ik had alvast op 9292OV  gezocht en daar had ik gezien dat ik de metro die vlak bij mijn huis stopt (Prinsenlaan) moet hebben en dan helemaal door moet rijden naar station Eendrachtsplein. Ook stond op 9292OV dat ik vervolgens tramlijn 4 moest hebben naar het Eudokiaplein. In de buurt van Eendrachtsplein waren vier tramhaltes en het bleek dat we de halte op de Binnenweg moesten hebben. In de tram gebeurde wat mij de laatste tijd steeds meer gebeurt: jongere mensen  staan op om mij hun zitplaats aan te bieden. Ik vind het niet zo erg om te blijven staan, dus ik bedankte vriendelijk voor het aanbod. Ik was nog lang niet moe. De tram reed over Westersingel, het Kruisplein, langs het Centraal Station, over het Weena, en de Noordsingel naar het Eudokiaplein. Daar stapten we lijn 4 uit en binnen 7 minuten lopen kwamen we uit bij de rouwcentrum op de Bergweg . Het was uiteindelijk makkelijk te vinden. Ja, ik voel me na zo’n proefritje toch een stuk zekerder voor woensdag de 3^e januari a.s. Weet ik zeker dat ik op tijd zal zijn.

We namen tramlijn 4 weer terug van het Eudokiaplein om naar het Centraal Station te gaan. Vandaar zouden we trein nemen naar Dordrecht om te zoeken naar dat Theater. We hadden de trein om 11.51 uur en 20 minuten later waren we in Dordt (het was een intercity). Het was deze dag erg koud, zo’n koude wind die pijn doet aan je gezicht, zo dat je je sjaal tegen je mond aan houdt voor een beetje warmte.

Tegen die kou hebben we ook even bij een Chinees café tegenover het station in Dordt een warm kopje koffie gedronken.

In verband met de koude zijn we ook niet gaan lopen zoeken naar dat theater Kunstmin, wat we eigenlijk van plan waren, maar hebben we een bus genomen. We wisten dat er een bus (bus 10)naar Kunstmin zou gaan maar het duurde wel dertig minuten eer die bus 10 zou gaan rijden, dus zochten we nog even door naar een  andere bus en gelukkig was er een bus 14, die ook bij het theater in de buurt kwam. Zo hebben we het theater eventjes kunnen zien en weten we nu voor 7 januari dat we met bus 10 precies voor de theaterdeuren afgezet kunnen worden.

Ik hoef nu voor die datum alleen nog maar even een uitdraai te maken uit 9292OV en we zullen precies op tijd in Kunstmin zitten.

TWEE TOETJES

Kerstmis 2017 is aan de gang. Ik heb wat te eten kunnen maken en wat te drinken kunnen kopen. Er schijnen zat mensen te zijn die dat niet kunnen doen. In Nederland niet en zeker in verre  buitenlanden niet. Nou is het niet zo bijzonder wat ik eet met Kerst. Ik ga pompoensoep maken of beter gezegd ik heb het al klaargemaakt. Samen met mijn vriendin. Zij houdt helemaal niet van koken maar ze is me hierbij kranig van dienst geweest. Ik hoef het eigenlijk allemaal hier niet op te schrijven want je kan het net zo goed googlen maar ik schrijf het toch maar op wat je zoal nodig hebt voor pompoensoep.

Je begint met twee peervormige pompoenen (gewone ronde mag ook, hoor) een ui en een knoflook van hun schil te ontdoen en samen met lente-uitjes en een Spaans pepertje in kleine stukjes te snijden. Dan ga je spekjes samen met stukjes varkensvlees bakken en vervolgens daar de stukjes ui, knoflooksnippers peperringetjes aan toevoegen.

Dan twee liter kippenbouillon erbij en daaraan de stukjes pompoen toevoegen en aan de kook brengen. Tenslotte doe je spaghetti bij de soep en kook de spaghetti mee tot ze beetgaar is. Breng de soep op smaak met zout en peper en roer slagroom en ringetjes lente ui erdoor. Strooi als laatste de bieslook over de soep.

Voor wie denkt: dit is retelekker, dit wil ik ook eten, die moet kijken op google bij: ‘Caribische pompoensoep’.

Voor dat je er aan begint: neem een heel grote pan; de mijne was bijna te klein.

Als toetje had ik allereerst bedacht: stoofperen. Ook hier geldt: weer is het allemaal te vinden op Google.

Hierboven schreef ik het al mijn vriendin heeft een broertje dood aan koken maar aan deze kerstmaaltijd heeft zij haar onvoorwaardelijke medewerking gegeven: ze heeft maar liefst een kilo Giesser Wildeman met een dunschiller dun geschild  en de Wildemannen in vieren gedeeld en de klokhuisjes er uit gesneden.

Dat was toch mooi het meeste werk voor de stoofperen. Er moest vervolgens nog bessensap, suiker, kruidnagels en laurierblaadjes aan toegevoegd worden alvorens het mengsel op het vuur gezet kon worden. Stoofperen moet je een uur lang koken en dan worden ze zo lekker als ze bij ons geworden zijn. Ook dit recept van stoofperen is makkelijk te vinden op google. Zoek naar ‘Stoofperen’

Kerstmis zou kerstmis niet zijn als we niet bedacht hadden dat we, lekker decadent, twee soorten toetjes zouden nemen. Het tweede toetje is de stragiatella-variant van Cornetto. Cornetto is te koop in elke supermarkt voor niet al te veel geld.

In feite hoort dit onder het hoofdstuk ‘overeten’ en ook al wordt al te makkelijk gezegd: ‘het is toch maar eens per jaar’ blijft het iets te maken hebben met ‘geen rekening houden met de ander’ die het minder heeft dan jij. Want als je je werkelijk realiseert dat er anderen zijn die het minder hebben dan jij, dan eet je geen twee toetjes maar dan doneer je bijvoorbeeld aan een goed doel, waar zij die het minder hebben,  profijt van hebben. Of je nodigt eens keertje iemand aan je kerstdis uit om samen met jou al dat lekkers te eten. Dit alles onder het bekende motto: ‘gedeelde smart is halve smart’.

PRETTIGE DAGEN

Prettige Dagen zijn altijd Prettige Dagen. Prettige Dagen  worden je toegewenst. Dus waarom alleen Prettige Dagen toewensen als het Kerstmis en Nieuwjaar wordt? Natuurlijk gebeurt dat omdat dat dat de gewoonte is…. En omdat er dan grote kans is op rottige omstandigheden: kou, sneeuw, gladheid, mist, laaghangende bewolking, veel en ongewenst bezoek of juist helemaal geen bezoek, te veel eten, te veel drinken en eigenlijk wordt gewoon tegen iedereen gezegd: ‘Ondanks alles: Prettige dagen’

Veel hartelijker kan de Prettige Dagen-wens opklinken zo rond de Paasdagen; alles in de natuur is dan weer wat levendiger aan het worden, het is fijn om alleen of met meerderen gezellig buiten te zijn. Het eten hoeft dan niet zo copieus te zijn als met de Kerstdagen. De nadruk ligt bij Prettige Paasdagen veel meer op zoetigheid: de chocolade paashaas, de chocolade-eieren  (maar vergeet ook niet de geschilderde gekookte eieren) en……. helaas duikt hij hier evenals met de kerst ook op: de stol: nu vermomd als Paasstol en rond de Kerst ziet ie er precies zo uit, alleen heet tie dan Kerststol. De prettige paasdagen zijn over het algemeen wat actiever. Zoals gezegd: ook door de weersomstandigheden  : er wordt volop gesport en gewandeld.

Een sport, die het met name bij de Prettige Paasdagen bijzonder goed doet is tennis en eigenlijk  doet badminton het nog veel béter maar dan moet het wel windstil zijn en dat is het jammergenoeg tijdens de Prettige Paasdagen meestal niet. Waar ik met Pasen ook naar toe ga, Ik neem in ieder geval altijd mijn badmintonoutfit mee. Je weet nooit van te voren of het windstil is of niet. Het voordeel van badminton is dat je het overal kan doen. Op het gras, op het trottoir en op elk pleintje. Ik neem zelf behalve mijn badmintonracket, ook altijd al mij shuttles mee. Ik heb er altijd vijf bij me. Dat is helemaal geen overbodige luxe want die shuttles zijn zo kapot. Vooral bij mannen. Je hoeft maar een klein beetje te hard tegen de shuttle te slaan, vooral als man zijnde, en de shuttle is kapot en dan heb ik gelukkig nog 4 reserveshuttles. Heel leuk bij het badmintonnen vind ik ‘onverwachts smashen’. Dat gaat zo: ik sla eerst een stuk of tien keer heel rustig de shuttle naar mijn tegenstander en de elfde keer sla ik de shuttle knoerthard over het net naar mijn tegenstander …en die schrikt zich dan een hoedje.  Maar nou bedenk ik me dat ik nog niet eens vermeld had dat er een net was. Ja….Iedere speler heeft een bepaald gebied, zeg 3 bij 4 meter, dat kan met krijt ofzo worden afgetekend. Dan is er precies op de helft van het wedstrijd veld op twee meter hoogte een net gespannen en daar sloeg ik daarnet die smash overheen en meestal kan mijn tegenstander daar niet goed op reageren en dus is het winst voor mij: 15 - 0. En dan mocht ik weer serveren …. Soms serveerde ik expres heel ‘sneeky’ met effect zodat mijn tegenstander niks met de shuttle kon beginnen: 30 – 0. Voor mij waren de paasdagen pas echt Prettige Dagen als ik al mijn Badminton partijen had kunnen winnen en meestal gebeurde dat ook wel. Het liefst met gebruikmaking van zo min mogelijk van mijn shuttles.

THE JARK-GANG

Het was rustig in het Rawhide-kampement. Het was dan ook nacht en iedereen sliep behalve Randolph. Randolph was een kleine corpulente cowboy van ongeveer 42 jaar, hij had een korte zwarte baard, een blauw cowboypak en in zijn riem staken twee lijvige pistolen van het merk Kiljoo. Hij had van Pete, de baas van Rawhide, de beurt gekregen om op te letten, want het gebeurde nogal eens dat rovercowboys ‘s nacht hun slag kwamen slaan. Want er waren altijd boeren (farmers) die er wel in voor waren tegen een zacht prijsje een handvol paarden van een groep paardenrovers te kopen. Iedereen in de groep had het volste vertrouwen in Randolph. Maar toch was dat niet helemaal terecht. Want Randolph had een paar broers in het bandietencircuit zitten en aangezien Randolph flinke gokschulden had opgebouwd bij verschillende leden van die criminele bendes kon het haast niet anders of Randolph Wize moest haast wel omkoopbaar zijn om niet geheel in een persoonlijk faillissement weg te zakken.

Niemand binnen de Rawhide club wist daar vanaf anders had Randolph nooit zo’n groot vertrouwen gekregen. Dus niemand binnen de Rawhideclub kon ook weten dat Randolp een geheime deal had gesloten met de Jark-gang een voor niets en niemand terugdeinende groep paardendieven.

Randolph had met de boeven afgesproken dat hij de hekken open zou zetten als hij een hard drietonig fluitsignaal zou horen. Fluit!-fluit?-fluit! Zoiets. Een tijd hadden ze niet afgesproken. Meestal gebeuren deze zaken zo rond drie uur ‘snachts. Dus dacht Randolph: ik ga maar eens een whiskey flesje opentrekken ……iets wat uitdrukkelijk verboden was voor de hele Rawhide-crew. Maar Randolph was het wachten beu en hij vond het maar flauwekul waarom hij van die whiskey af moest blijven want waarom hadden ze zo’n grote hoeveelheid bij zich en bovendien als hij weer geld had van die paardenroof ging hij het gelijk terugbetalen.

De afspraak met de Jark-gang was dat zodra het laatst paard uit de Rawhide stal was geroofd zou  Randolph drieduizend dollar krijgen…..genoeg om zijn gokschulden en die fles whiskey van te betalen.

Maar het was inmiddels vijf over half vier en er was nog steeds geen fluitsignaal te horen geweest  en inmiddels lag Randolph stomdronken van die fles whiskey, luidkeels snurkend tegen het hek te maffen.

Ondertussen was Rowdy Yates wakker geworden van dat gesnurk…..hij wist niet wat hij hoorde …..hij wist niet wat hij zag en hij ging Pete de Baas er bij roepen en wees hem op de staat van de beveiliger van deze nacht. Pete en Rowdy hoorden Randalph luid snurken met een lege Whiskeyfles in zijn hand. Dat kan toch niet hè, zeiden die twee tegen elkaar en om beurten gaven ze hem een schop totdat hij eindelijk wakker is. Opeens was er zo midden in de nacht een heldere drie –fluit-toon te horen. Rowdy en Pete begrepen er niets van maar voor alle zekerheid trokken ze hun Kiljoo, want ze waren ook niet van Lotje getikt. Kort na het fluitsignaal verscheen een aantal onguur uitziende cowboys voor het Rawhide hek: de Jark-gang.

Een van die groep zei: ‘Een van jullie had beloofd het hek open te zetten zodat wij jullie paarden mee konden nemen.’

‘O ja, wie dan?’ zei Baas Pete

‘Namen kennen we nooit’

Nou maak dan maar dat jullie wegkomen voordat we echt kwaad worden, want we zijn echt niet mals.

Randolph Wize had inmiddels zijn paard gezadeld en had zich aangesloten bij de Jark-gang en vluchtte met de bende de prairi in. Rowdy Yates en Baas Pete wisten natuurlijk allang hoe laat het was.

ROWDY YATES

Ik had mijn kinderen helemaal vergeten te vertellen over Rowdy Yates en Rawhide. Vandaar.

Rowdy Yates was de held in de Amerikaanse western-serie Rawhide. Met een stel andere cowboys dreef hij groepen paarden in America, van Arizona naar Kentucky en van Texas naar Pennsylvania. Ze werkten met een stuk of tien cowboys en Rowdy Yates was niet de leider van de groep, want dat was Pete, de rustige Pete, maar Rowdy Yates kwam altijd veel meer voor in de Rawhide-verhalen en ook de kok Wishbone trouwens, die altijd zo heerlijk woedend kon worden om niks. Rowdy Yates werd gespeeld door iemand die nu een beroemd acteur en regisseur is: Clint Eastwood. Hij heeft in tientallen films gespeeld en hij heeft er ook tientallen geregisseerd…… en niet alleen cowboyfilms……. ook detectives en thrillers, alleen helaas weet ik de titels niet meer. Dat is trouwens ook niet zo’n probleem want die kunnen allemaal gegoogled worden.

Clint Eastwood speelde dus de Rowdy Yates in Rawhide, een sympathieke cowboy. Voor de leden van zijn cowboygroep was hij iemand waarop gerekend kon worden. Hij had altijd een vriendelijk woord klaar, en als er met een kwaadaardig concurrerende groep op de vuist gegaan moest worden dan kon de groep altijd op hem rekenen. Rowdy Yates had ijzeren vuisten. Maar …….. soms moest er in de groep zelf wel eens een vuiltje weggewerkt worden en daarvoor was hij ook niet te beroerd.

 Legendarisch was de knokpartij in een van de Rawhide-aflevering tussen Baas Pete en Rowdy Yates. Baas Pete beschuldigde Rowdy onterecht van het verdonkeremanen van een van de hengsten en dat nam de trouwhartige Rowdy natuur lijk niet want hij wist nergens van. Yates ging te paard op zoek naar de tamelijke wilde hengst en na een hele dag zware zoekarbeid vond Yates hem. De hengst had zichzelf klem gelopen in een kloof en kon daar op eigen kracht niet meer uit. Het heeft Rody nog flink wat uurtjes gekost om de hengst FURY  uit de kloof te trekken, te meer daar het wilde en uiterst eigenwijze beest  alsmaar tegenstribbelde. Toen Fury eenmaal uit de kloof getrokken was , was het eerste wat de hengst  deed, Rowdy Yates een fikse schop voor zijn kloten geven en weg was Fury weer. Maar dit keer wist Rody hem te achterhalen en een lasso om zijn hals te werpen. Het was nog een hele klus om met de wilde, haast onhandelbare Fury  bij de groep van  Pete te geraken. 

Toen dat laat in de avond eindelijk gelukt was moest Rowdy natuurlijk eerst een appeltje schillen met zijn baas Pete die hem onterecht beschuldigd had van het stelen van de hengst. Rowdy, zette de hengst  aan een paal van hun kampement en zonder zich ook maar een moment te bedenken stapte hij met grote passen op Pete af, die zoals gewoonlijk rustig bleef staan. Vlak voor Pete bleef Rowdy Yates staan en zei: ’Ik eis excuus voor jou verdachtmaking aan mijn adres. Want kijk: hier is Fury weer. Maar Pete weigerde excuus te maken, draaide zich om en liep weg. Dat pikte Rowdy niet. Hij greep Pete bij zijn schouder draaide hem naar zich toe en gaf het met zijn linker vuist een loeiharde kaakslag. Pete was gelijk buiten westen.

Toen Pete weer bijkwam ging hij geen revanche nemen; hij reageerde totaal onverwachts: ‘Oké, sorry Rowdy, ik heb me reuze vergist, ik had dat nooit mogen zeggen, maar één ding: was het nou nodig om mij daarvoor zo hard op mijn gezicht te slaan…….je bent toch normaal altijd zo vriendelijk!’