Zojuist fysiotherapie
gehad in het Sint-Franciscus-ziekenhuis. Ik stap in de metro terug naar huis, naar
Alexanderpolder. In mijn rugzak, die nu op mijn schoot staat, zit het boek, dat
ik meegenomen heb, om onderweg te lezen, als ik daar zin in heb. Het is Caesarion
van Tommy Wieringa. Ik heb nog geen zin om te lezen. Er raast van alles door
mijn hoofd.
Irritatie over het feit,
dat ik heel vaak in het openbaar vervoer
moet vragen ‘mag ik daar zitten, wilt u uw tas daar weghalen … alstublieft’ … en
dan wordt er ook nog van me verwacht, dat ik netjes ‘dank u wel’ zeg.
Waarom zet u uw tas niet
gewoon gelijk op uw schoot?
Ingehouden boosheid en
verdriet over het feit dat mijn zoon me er van weerhoudt opa te zijn voor mijn
kleinzoon waardoor hij zijn zoontje zijn opa onthoudt.
Waanzinnige woede over het
bloedbad dat imbecielen namens de Islamitische Staat hebben aangericht in
Brussel. Het komt steeds dichterbij. Tientallen doden en gewonden op het
vliegveld. Zoveel onschuldige, goeie
lieve mensen van het leven beroofd of voor het leven verminkt, door een stel wrede,
gehersenspoelde soldaten van de Islamitische Staat.
‘Brussel is aangevallen,’
aldus de criminelen van de Islamitische Staat, ‘omdat België een niet
aflatende strijd voert tegen de islam en tegen moslims.’ Volgens de
terreurorganisatie Islamitische Staat heeft ‘een geheime cel van soldaten
daarom angst en ontzetting gezaaid.’ Lafbekken!
Een vervelend
bijverschijnsel van deze Islamitische Staatsterreur is dat de moslimhaat in
Nederland daardoor toeneemt en dat terwijl 90% of misschien wel een hoger
percentage moslims zich kapot schaamt voor wat de Islamitische Staat allemaal aanricht.
Wat zou het toch mooi zijn
als er bijvoorbeeld ergens in de maand mei in Amsterdam een ‘mars tegen de
Islamitische Staat’ georganiseerd zou worden en dat al die honderdduizenden
Nederlandse moslims daarin zouden
meelopen.
Ik word niet goed van die narigheid
in mijn hoofd … zoek afleiding ... ga
wat lezen in Caesarion: in het hoofdstuk dat ik lees krijgt Ludwig, de
hoofdpersoon van Caesarion, een filmpje te zien. Het is een pornofilm waarin zijn
inmiddels oude moeder, de jeugdige steractrice is. Ludwig gaat compleet over
zijn nek als hij ziet dat zijn moeder haar tegenspeler pijpt en in haar mond laat
klaarkomen.
Opeens ontwaar ik door het
raam van de metro, een flat die ik normaal nóóit zie …. blijk ik in de
verkeerde metro te zijn gestapt! Die naar de Terp in Capelle aan den IJssel. Ik
stop mijn boek terug in mijn rugzak. Op het eerstvolgende metrostation moet ik
uitstappen en terug naar Capelsebrug en
dan de goeie metro pakken. Al met al ben ik met mijn onoplettendheid toch zeker
tien minuten kwijtgeraakt.
Wanneer ik eenmaal in de
goeie metro zit, wordt mijn aandacht getrokken door een achteruit rijdende
scootmobiel, die door de bestuurder keurig netjes wordt geparkeerd in de daarvoor
speciaal gecreëerde scootmobielparkeerplek.
De bestuurder is
veelvoudig gehandicapt. Hij mist zijn beide onderbenen. Daarvoor in de plaats heeft
hij glimmende, metalen protheses, waaraan weer voetprotheses zijn bevestigd. Over die voetprotheses
heeft de man een paar knaloranje Adidas loopschoenen, met drie gifgroene
strepen, aangetrokken. Zijn rechterarm houdt op bij zijn ellenboog en zijn ogenschijnlijk
gezonde linkerarm gaat over in een hand met vijf vingerstompjes. Hij heeft een
hazenlip en van zijn voorhoofd, net boven zijn neus, tot halverwege zijn schedel loopt een litteken.
Dus daar is hij geopereerd. Toch zit hij gewoon met iemand te communiceren via
zijn smartphone, die hij bedient met het duimstompje van zijn linkerhand.
Als ik hem zo zie, valt
het met mij allemaal nog wel mee.
Ik stap uit de metro; het is nu nog maar 4 minuten lopen naar huis
Ik stap uit de metro; het is nu nog maar 4 minuten lopen naar huis