KOE.

Een kennisje van me, ze is slechts 1.52 m, moet opgenomen worden in een woonzorghotel om te herstellen van gecompliceerde breuken, die ze heeft opgelopen bij een ernstig verkeersongeluk. Nu ga ik niet gedetailleerd schrijven over dat godsgruwelijke ongeluk. Het gaat me nu om Koe.


Dat een hoog bejaard vrouwtje (87) zoiets op haar leeftijd nog mee moet maken en moet overleven. Want dat hoor ik tante Aal (zij wil beslist niet met haar echte naam in dit stukje) herhaaldelijk zeggen: ’Was het, potdikkeme maar gelijk afgelopen geweest.’ Ze heeft zèlf de moderne uitdrukking ‘ondraaglijk lichamelijk lijden’ niet paraat. Maar dat is het wel! Met dergelijk lijden kan je als mens in aanmerking komen voor de euthanasie. Haar artsen beoordelen tante Aal als nog tè vitaal om te euthanaseren.


Het is nu ruim een week na het tragische voorval. Duidelijk wordt dat tante Aal zeker een half jaar in dit Woonzorghotel moet revalideren. Dat betekent nogal wat voor Koe, haar eveneens bejaarde konijn (8). Kort na het ongeval belde Aals zoon uit Nieuw-Zeeland, waar hij woont: of ik voor haar konijn wilde zorgen. Dat was die eerste paar dagen geen probleem. Om de andere dag eten en drinken geven, stro verschonen, een paar lieve woordjes zeggen. Geen probleem.


Koe heeft echter wel wat problemen. Daar had tante het wel eens over gehad. Hij is blind aan zijn linker oog en doof aan zijn rechteroor ... maar zò vriendelijk. Toen ik hoorde dat tante Aal een half jaar moest revalideren, besloot ik om Koe in huis te nemen. Bij Piekfijn kocht ik een ruime kooi (1 bij 1,5 meter). Daarin kon hij lekker heen en weer schuifelen. Ik ging bij de dierenspeciaalzaak langs voor wat voer en nam wat zakjes stro mee om Koe’s uitwerpselen op te vangen. Als ik hem zo bezig zie in die kooi, voelt hij zich al aardig thuis bij mij.


Ik had nu al wel herhaaldelijk tegen tante gezegd, dat ik voor Koe zou zorgen maar dat drong blijkbaar nauwelijks tot haar door. Ze was in de heilige overtuiging dat Koe bij dat ongeluk om het leven was gekomen. Als ik bij haar op bezoek was in het Woonzorghotel, zei ze me, zeker te weten dat haar lieve Koe in de konijnenhemel opgenomen was.

Thuis drink ik een kopje koffie met een krakelingetje erbij. Ik zie het konijn springlevend in zijn kooi zitten. Dan draait Koe opeens met zijn linkeroor, om dat krakende geluid te lokaliseren.