Mijn motivatie om dienst te weigeren ligt op mijn bureau, thuis. Arthur en ik zijn dan al buren. Hij woont naast me. Heeft geen douche … ik wel. Dus hij komt geregeld lekker douchen bij mij. Óók als ik er niet ben. Dan neemt meneer ook tegelijk mijn privé stukken even door. Zo ook die militaire-dienstweigeringsmotivatie.
Op de avond dat Arthur dat stuk gelezen had, kreeg ik van hem te horen, dat hij het maar een uiterst slappe en naïeve motivatie vond. Niet echt leuk om te horen zo vlak voor de zitting bij Defensie. Die zou de volgende dag al zijn in Den Haag. Daar moet ik mijn motivatie toelichten.
Hartelijk dank voor het ‘compliment’, Arthur. Dit was het allerbeste wat ik er van kon maken. Een halve dag voordat ik in Den Haag voor de Commissie Dienstweigering moest verschijnen ging Arthur er dus ‘met gestrekt been’ in tegen mij. Ik blokkeer en ben doodnerveus.
Maar …. wie schetst mijn verbazing en verrukking: de Commissie Dienstweigering vond mijn motivatie duidelijk, helder en eerlijk.
Dikke vinger voor Arthur!
Ik werd officieel erkend als dienstweigeraar. Vervangende dienstplicht moest ik wel doen. Pas drie jaar later, op mijn 25e, in 1975, kreeg ik te horen wat dat betekende . Ik werd ingedeeld bij de Bescherming Bevolking (BB). Dat was een afdeling van Binnenlandse Zaken. Bij rampen of calamiteiten kwam de BB in actie. Bij een overstroming, windhoos, bosbrand of aardbeving. Om puin te ruimen, te blussen, zandzakken te plaatsen langs rivieren en … heel concreet mensen uit hun netelige situatie te bevrijden. Bij overstromingen zoals nu weer in Zuid-Limburg, daar zou ik dan ingezet worden … als de BB tenminste nog zou bestaan. Maar in 1986 is de BB opgeheven. De brandweer, het Rode Kruis en Defensie namen de taken over.
Ik heb gedurende mijn vervangende dienstplicht nooit een vinger hoeven uit te steken om de bevolking te beschermen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten