VISITE (2)

 

VISITE (2)

Terwijl hij met de kopjes koffie naar de woonkamer loopt, probeert hij te bedenken waarom Dine juist vandaag bij hem langs komt. Waarom belt of mailt ze hem niet gewoon? Misschien heeft ze wel  iets leuks te vertellen of is ze nieuwsgierig naar hoe het met hem gaat, nadat hij zo ziek is geweest. Toen ze nog bij elkaar waren hield ze regelmatig telefonisch of schriftelijk contact met familie, vrienden en kennissen.  In die zes en een halfjaar dat ze nu  gescheiden zijn, had hij  nooit contact met haar gehad, op die ene keer na dan. John had er ook niet echt behoefte aan gehad. Dat had waarschijnlijk ook te maken met de latrelatie die hij ruim een jaar na de scheiding  was begonnen met Ank, een vrouw die bij hem in de buurt woont. Die latrelatie is een half jaar geleden geploft; misschien wil Dine wel weten hoe hij zich redt als alleenstaande man.

‘Zo’, zegt hij, ‘één zwarte koffie met een beetje suiker.’ Die gevulde koek moet je er maar bij denken … dat zegt hij niet hardop … hij weet dat ze niet van dat soort flauwe grapjes houdt. ‘Je hebt gordelroos gehad,  hè?’  Ze pakt haar koffie en gaat zitten in haar karakteristieke houding:  de rechtervoet onder het linker bovenbeen.

Hoe zou ze dat nou weten?  Met onze zonen heb ik het er niet over gehad.  Misschien leest zij of een van haar vele vriendinnen mijn verhaaltjes wel ….

‘Ik hoorde het van Carolina, je weet wel … ‘

Hij had drie maanden lang vreselijke pijn en jeuk gehad … was nog in de pijnpoli geweest van het IJsselland Ziekenhuis. ‘Het gaat nu weer prima,’ zegt hij.

‘Ik ga straks na de koffie nog even bij Carolina, in Oosterflank langs, daar ben ik nog steeds bevriend mee; ik ben nu toch in de buurt,‘ zegt Dine. Hij ziet haar kijken naar het schilderij aan de muur achter haar.  Ze vindt het mooi. Hij ook. Het is een heel duur verjaardagscadeau van Ank, een paar jaar geleden maar hij heeft er geen zin in om daar nu woorden aan vuil te maken.   

‘Heb je het al gehoord?’ vraagt hij haar. ‘Wat moet ik gehoord hebben?’ ‘Dat ik weer vrijgezel ben.’ antwoordt hij. Hij realiseert zich dat hij het haar zelf nooit rechtstreeks verteld heeft .. over die latrelatie. Zijn zonen weten het wel; zijn oudste zoon Coos heeft Ank zelfs wel eens ontmoet. Coos zal het haar toch wel verteld hebben?

‘Jammer voor je John en …  en … bevalt het je wel, zo in je uppie?’ vraagt ze.

Het bevalt hem uitstekend. Hij heeft nu een leuk leven … verveelt zich geen moment. Een half jaar is het nu uit. Allerlei vervelend gekissebis schiet hem door het hoofd maar hij wil het er niet meer over hebben en hij wil er zeker Dine niet mee lastig vallen.

‘Tsja,’ antwoordt hij, ‘Ank wilde na een aantal soms hoog oplopende ruzies geen latrelatie meer, ze wil alleen nog doorgaan met mij als haar vriendje.’ Hij verwerpt dat idee onmiddellijk . Ank verwijt hem krijsend en met haat in haar ogen dat hij het fijn vindt, dat zij afhankelijk van hem is …  van iemand die hem zoiets  verwijt, wil hij het vriendje niet zijn.

 

Hoe gaat het eigenlijk met jou, Dine?  Hij ziet dat ze gelukkig is, ze straalt zoals ze lang geleden ooit straalde, ze gaat op stap met haar vrienden en vriendinnen, ze musiceert, tussen de schuifdeuren, met haar bandje, ze is weer gaan schilderen en ze heeft Netflix aangeschaft; regelmatig kijkt  ze tot een uur of vier ’s nachts tv … of ze inmiddels een relatie heeft durft hij haar nog steeds niet te vragen.  

Hij is sinds een paar maanden, na een jarenlange verwijdering weer ‘on speaking terms’ met zijn jongste zoon Harry.  Dine is daar helemaal blij mee.  Ze stuurde John in juli ook al een kaartje waarmee hij niet alleen gefeliciteerd werd met zijn verjaardag maar ook met het feit dat onze twee kleindochters na zes jaar niet alleen een oma maar ook weer een opa hebben.

Hij drinkt nog een kopje koffie met haar. Ze praten dan nog wat over hun kleinkinderen, zijn oude buren, het Oude Noorden, de woningnood en over haar dementerende vriendin Rita, totdat zij het tijd vindt om op te stappen, naar haar vriendin Carolina.  Hij vindt het leuk dat ze langs is geweest … zoenen ten afscheid doen ze in deze coronatijd natuurlijk niet … ‘tot ziens Dine’ …  hij hoort haar niets terugzeggen.