ADA

 

Elke donderdagmiddag ben ik in het buurthuis  bezig met mijn vrijwilligerswerk: een uurtje (een op een) Nederlands praten met  mensen die nog niet zo lang in Nederland wonen en de taal maar een heel klein beetje machtig zijn. Vanmiddag spreek ik met een  35 jarige Chinese dame: Ada. Dat is niet haar echte naam. Haar echte naam weet ik ook niet; ze heeft voor de naam Ada gekozen omdat alle Nederlanders haar echte naam niet kunnen onthouden of uitspreken.  Een Chinese die Ada heet, dat vergeten wij nooit meer.

Ada kwam twee jaar geleden met haar man en twee dochters (7 en 12 jaar) vanuit Shanghaj naar Nederland. Ze wonen hier in een eengezinswoning, een rijtjeshuis noemt ze het zelf, in Oosterflank. Haar man heeft een technische functie bij een Chinees bedrijf in de containersector.  Hij spreekt alleen Chinees en Engels. Hun dochters zitten op de basisschool en doen het volgens Ada goed. Haar oudste gaat waarschijnlijk naar het vwo. Het is niet bepaald het prototype van een armlastig migrantengezin. De kinderen zijn creatief getalenteerd en  krijgen schilder- en pianoles; Ada heeft me tekeningen van ze laten zien …. echt mooi.  

Ada heeft een mail gekregen van Eneco, de energieleverancier, dat ze het verbruik van gas en licht over de afgelopen periode moet opgeven. Lachend doet ze haar uiterste best om in het Nederlands te vertellen, hoe haar man op de grond lag om de verbruikcijfers van gas en electra op de meter hardop af te lezen zodat Ada ze weer  gelijk kon invoeren in de computer.  Ze denkt dat ze een hoge afrekening zal krijgen van Eneco. Ik schrik wel als ze me laat zien hoeveel voorschot per maand ze nu betaalt: 185 euro.  Als ze dan nog zou moeten bijbetalen dan heeft ze een gigantisch verbruik. Ze rekent er zelf op dat ze een maandelijkse termijn van 200 euro zal moeten gaan betalen ….. ’t is duur: elke dag vier personen douchen én dezer dagen een temperatuur in huis willen van minstens 23 graden. Ik vertel haar dat ik maandelijks slechts 50 euro aan Eneco betaal. Dat komt, omdat ik niet meer dan 22 graden stook èn maar één (!) keer per maand onder de douche ga. Daar moet ze hard om lachen … ze gelooft dat van het douchen niet ...’Je mag het aan mijn vriendin komen vragen,’ zeg ik haar.  

Ze heeft last van heimwee, zou graag (met haar gezin)  een tijdje naar China gaan maar ja … corona …

En zo passeren er in dat conversatie-uurtje verschillende onderwerpen, nu eens kort dan weer eens wat langer, nu eens leuk dan weer eens nog iets leuker,  de revu.

Ada en ik praten nu pas drie maanden met elkaar; ik merk dat het al steeds vlotter gaat: … mijn Chinees is echt stukken vooruit gegaan maar haar Nederlands nog veel meer!

Als ‘de les’ er op zit krijg ik van het buurthuis, als dank voor mijn vrijwilligerswerk, een Sinterklaasverrassingsamandelspijsboterletter … wel lekker ja maar ik ben alleen … die krijg ik nooit in mijn eentje op.