BIOBAK

 Voor de toegangsdeur van het flatgebouw waar ik woon, staat sinds enige maanden een container waar groenafval in gedeponeerd kan worden.  Ik vond het wel een goed idee. Zeker omdat die voor mijn deur is neergezet.  Veel eerder hebben ze ons van de gemeente ook al eens verzocht om papier en glas in afzonderlijke containers te deponeren. In het begin voldeed ik, en met mij veel anderen in mijn flat daar braaf aan, ondanks dat die bakken op meer dan een kilometer afstand van de flat stonden. Maar toen ik, vaker dan het me lief was, zowel een overvolle glas- als papierbak aantrof,  ben ik ermee gestopt om twee kilometer met die zware tassen heen en weer te sjouwen.  Ik heb destijds nog wel gebeld naar 14010, een algemeen telefoonnummer alwaar allerlei  grote en kleine klachten over schoon en veilig in de regio Rotterdam kunnen worden doorgegeven.  Ik liep de laatste drie jaar regelmatig langs die bakken op weg naar de sportschool. Het zag er daar omheen niet best uit: een puinhoop: veel glasscherven, lege potten en flessen en volop karton. Sinds een half jaartje is het eindelijk goed geregeld: op tweehonderd meter van mijn huis staan nu een papier- en een glasbak en er is altijd plaats genoeg.    

 Groente- fruit- en plantenafval en ook vleesresten  kan gegooid worden in die biobak.  Awel, dus dat ‘kan’ in die groencontainer, schrijf ik hier nog maar eens met nadruk op. Want er wordt niet op gehandhaafd. Dus wanneer je besluit om dat soort afval gewoon bij het restafval te gooien dan word je niet direct op de bon geslingerd. Bekeuren is denk ik ook niet nodig want zo te zien wordt er goed gebruik van gemaakt. Veel te goed moet ik zelfs zeggen. In no-time is die container namelijk vol. En het vervelende is dat ze veel te weinig geleegd worden waardoor de groenresten naast de container op het trottoir  komen te liggen en door het stadsgedierte  verder over de stoep verspreid worden.  Het wordt dan echt een glibberige glijboel.  Mandarijnenschillen, klokhuizen, kippenpoten, kroketten waar één hap van genomen is, half afgekloven karbonades,  platgedrukte patatjes waarvan sommige met piccalilly, halve pizza’s, beschimmeld brood en vooral heel veel bananenschillen. Nondeju, wat worden er in zo’n flat, als de mijne,  veel bananen verorberd!  Nu is algemeen bekend dat de kans om over één bananenschil uit te glijden al zeer groot is; laat staan over tientallen bananenschillen, zeker als ze ook nog  eens vermengd zijn met andere soorten half verrot  bioafval.  De huidige situatie is niet alleen onveilig maar ook nog onhygiënisch. Er wonen in mijn flat nogal wat rolstoelers en scootmobielers. Wat te denken van wat die voertuigen allemaal de flat in rijden  en … niet om het een of ander, maar ook voor de gewone voetganger is  het haast onvermijdelijk om die biosmurrie  te vermijden …  je wil niet weten hoe de liften er momenteel uit zien!  Ik wilde niet wachten tot er ongelukken zouden gebeuren dus  belde ik 14010. De gemeentelijke mevrouw die mij te woord stond, vertaalde mijn tamelijk verontrustende ooggetuige verslag van de toestand in en rondom de container als volgt: ‘Dus als ik u goed begrijp, meneer wilt  u  dat de container wat regelmatiger geleegd wordt?’ ‘ Neen mevrouw, eh … ja, dat wil ik natuurlijk ook wel, maar wat ik wil is dat er deze morgen  een wagen langskomt om de troep hier op te ruimen voordat er ongelukken gebeuren.’  Ja, zegt de vrouw, mag ik uw burgersofinummer, meneer?’ Dat geef ik haar. ‘Meneer, het streven is om binnen drie dagen een wagen langs te sturen en als dat binnen drie dagen nog niet gebeurd is dan kunt u weer naar dit telefoonnummer bellen; vermeld dan wel  de volgende tiencijferige code: 5281-7216-77. Dag meneer.’  Ik krijg geen kan meer om te reageren,  de gemeentejuf heeft het telefoongesprek beëindigd. Uit mijn keukenraam zie ik dat beneden op straat mijn naaste buurvrouw Dien op haar gat valt; een andere flatbewoner probeert haar nog overeind te helpen maar gaat dan zelf ook onderuit.