OP DE TRAP (2)

Er was bij een auto ongeluk iets goed mis gegaan met haar nek, vertelde Ben me. Ze had een whiplash. Daardoor kon Tina niet zo veel lachen. Wel kon ze soms opeens hard krijsen. We dachten dat ze zo tekeer ging tegen Ben. We konden niet precies horen waarom. Het klonk afgrijselijk. Toen ik Ben de volgende dag op de trap tegenkwam vroeg ik of het alweer goed was met Tina. Hij was duidelijk verrast door die vraag en aarzelde een  moment,  alsof het wel veilig was om mij een straight antwoord te geven.  

‘Heb je misschien zin in een pilsje?’ Dat had hij wel ... Ben liep met me mee naar boven. Ik had nog een paar Belgische biertjes in huis.  ‘Leuk huis hebben jullie, groot ook … als Carel van beneden nou even goed doorzuipt, mogen Tina en ik misschien ook van die twee woningen) één maken, zei Ben.’ Hij bleef met zijn biertje in zijn hand, voor het raam staan dat uitkeek op het Zwaanshals.       

‘Ja,’ begon Ben, ‘het is echt vreselijk wat er is gebeurt.  Tina is sinds ze die whiplash heeft een totaal ander mens geworden.  Dat was al zo toen we nog in Alkmaar woonden.  Daar  kreeg ze die klap. Ze  stond te wachten voor rood toen er een auto bij haar achterop knalde.  Ze is nooit in levensgevaar geweest of zo  alleen met haar nek was het goed mis. Enigszins behoorlijk functioneren, zoals voorheen, was niet mogelijk.  Letterlijk alles wat ze gewend was te ondernemen  werd haar door de whiplash ontnomen. Haar baan als lokettiste bij de AMRO kon ze niet meer aan. Ze was lid van de VVD en maakte een goeie kans op het lijsttrekkerschap voor de Alkmaarse gemeenteraadsverkiezingen; kon ze ook vergeten.’

Oh’, zei ik, ‘ik dacht dat ze controller bij die bank was,’ dat zei ze me tenminste toen ik haar laatst tegenkwam op de trap.’   Ben lachte schamper  en ging zitten. Hij zette zijn biertje op de salontafel. ‘Joh,’ zei Ben, ‘je moet niet alles geloven wat Tina zegt … ze kan liegen alsof het gedrukt staat, dat heeft ze haar hele leven al gedaan. Ze heeft ook een heel goed geheugen, dat heb je ook nodig als je zo veel liegt … daar waarschuwde haar moeder haar al voor.  Neen, controller  is ze nooit geweest … ze was  gewoon lokettiste …  toen ze weer een beetje herstellende was, kon ze weer opnieuw beginnen bij de AMRO als … typiste. Daar baalde ze vreselijk van.’

‘Nog een biertje?’ vroeg ik.  ‘Neen, dank je, één zo’n Westmalle voel je al goed zitten.’  

‘Op het moment van haar ongeluk’, vervolgde Ben,  ‘was ze op weg naar huis; ze kwam van een VVD ledenvergadering. Ze had zich verkiesbaar gesteld voor het lijsttrekkerschap van de Alkmaarse VVD.  Tot dan was ze voor mij de ideale partner. Koken  vond ze heerlijk en dat deed ze ook prima. De huishoudelijk klusjes deden we  samen …  ze maakte het gewoon gezellig voor ons en voor anderen om ons heen…

En de seks?,’ vroeg ik.  Ben was duidelijk van zijn stuk gebracht maar hij herstelde zich wonderlijk snel: ‘Daar lust ze wel pap van,’ lachte hij.

 Maar nu ….zonder mij doet en durft ze niks …  er zit helemaal niks bij … ze is vrijwel totaal afhankelijk van mij geworden  … zo jammer van zo’n sterke, intelligente, geëngageerde,  gezellige meid  … ik vind het  vreselijk … dat het zo gelopen is … Ik ben er  zelf ook door veranderd, … ben  niet meer de leuke, vriendelijke, zachtaardige Ben, van voor die klote-whiplash … ben chagrijnig …  ik wou dat het anders was … Ik kook voor haar, doe het huishouden, neem lullige uitzendbaantjes  aan (zet mijn studie even opzij),  help haar onder de douche, masseer haar nek, smeer er zalf  op.

Ik laat het niet merken maar in feite haat ik het dat ze zich zo afhankelijk van mij opstelt … het put me uit … langzamerhand voel ik: hier ga ik kapot aan.’

‘Gisteravond deed ik wat yoga-oefeningen … ik moest me even wat ontspannen. Tina lag op de bank met haar ogen dicht … ik weet nooit of ze wel of niet slaapt. Die yoga-oefening deed me goed.  Ik kwam lekker tot rust, totdat Tina vlakbij mijn oor krijste:

 ‘JIJ VINDT HET LEUK Hè, DAT IK AFHANKELIJK VAN JE BEN?! DAT VINDT JE LEUK Hè?!’

‘IK schrok me dat pleuris. Dat is wat jullie gisteren hoorden. Hij stond op, ‘Bedankt voor het biertje, John. Ik ga gauw naar beneden er moet nog gestofzuigd worden. Doe de groeten aan Dine. ’