Grijze Duif
In 2014 ga ik in Nijmegen de vierdaagse lopen. Dertig kilometer per dag. Samen met mijn op één na oudste zus, zestig jaar inmiddels. Vooral zij wil heel graag meedoen en ze wil het niet alleen doen, dus ben ik haar maatje.
In 2014 ga ik in Nijmegen de vierdaagse lopen. Dertig kilometer per dag. Samen met mijn op één na oudste zus, zestig jaar inmiddels. Vooral zij wil heel graag meedoen en ze wil het niet alleen doen, dus ben ik haar maatje.
In februari 2014 start onze voorbereiding. De loopafstand wordt
(tot juli) langzamerhand opgevoerd van tien tot vijfendertig kilometer per oefendag.
Tot de twintig kilometergrens gaat alles vanzelf. Probleemloos. Beetje moe ben
ik soms, dat wel, maar verder is alles oké.
Boven de twintig km wordt het lopen voor mij een klein drama;
de ene na de andere blaar komt op en afplakken helpt geen zier. Vooral mijn
kleine teentjes zijn erg pijnlijk. Zowel het linker als het rechter kleine
teentje zijn een heel klein beetje naar binnen gegroeid. In plaats van recht
vooruit. Ze worden nu bij elke stap geplet onder de teen ernaast. Al googlend
ga ik op zoek naar iets dat dit euvel kan verlichten. Ik vind gelkokertjes. Die
kokertjes kunnen over de teentjes worden geschoven (als een vingerhoed over een
vinger) en verminderen zo de druk en dus de pijn enigszins. Het lopen in deze
voorbereiding wordt zo iets minder een kwelling.
Tien dagen voor de start van de vierdaagse, val ik en stoot
daarbij loeihard de grote teen van mijn linkervoet. De teen zwelt op en doet vreselijk veel pijn
bij elke stap die ik zet. (Mijn pijngrens is overigens wel erg laag; eerlijk is
eerlijk.) Om die grote teen tijdens het lopen wat te ontzien, houd ik hem
krampachtig wat omhoog, waardoor er een nieuw blessure ontstaat: nu aan de
kuit. Dat kan er nog wel bij!
Acht dagen voor de start van de vierdaagse meld ik me bij fysio
Rubroek. Fysiotherapeuten Evi en Christina gaan er alles aan doen om me snel van
die kuitblessure af te helpen.
De behandeling bestaat uit:
- dry
needling’: het laten ontspannen van de kuitspier door een klein naaldje in een kuitspierverharding te prikken;
-tapes
aanleggen op het geblesseerde linkerbeen, van de hiel tot de knieholte.
-masseren
van de kuit
Uiteindelijk blijken drie behandelingen genoeg. Daarna kan
ik alweer pijnloos lopen. Op de dag dat ik naar Nijmegen ga, kan ik om acht uur
’s ochtends nog even terecht bij de fysio voor het aanleggen van nieuwe kuittapes,
als voorzorg.
Ik heb in die vier dagen en honderdtwintig kilometer
wandelen in Nijmegen geen centje pijn meer gehad aan mijn kuit. Prima werk dus van
de fysiotherapeuten. De dames hadden ook
nog een paar goeie tips ter voorkoming van blaren mij:
-doe nooit de
schoenen onderweg uit; de kans is groot dat ze dan niet meer aan te trekken zijn over de dan opgezwollen
voeten
-leg ’s
avonds een kussen of zo onder de opgezwollen voeten, zodat zwelling kan wegebben.
Maar helaas de tips hebben niet geholpen. Elke stap die ik
zet na de eerste twintig vierdaagse kilometers doet pijn en dat komt door de blaren
op de voetzolen en op de kleine teentjes (die kokertjes helpen toch niet
afdoende).
Ik heb die honderdtwintig vierdaagse kilometers uitgelopen …
met pijn en moeite … weliswaar een
onvergetelijke ervaring … doch: ééns maar nooit meer!
Voor mijn zus is deze vierdaagse een soort zegetocht
geworden. Vrolijk swingend legt ze, zonder ‘n centje pijn, alle vier de dagen het parcours af, lachend
en zwaaiend naar en meezingend met de talloze toeschouwers langs de route. Volgend jaar gaat ze weer; zo weet ze zeker.
Ze is al opzoek naar een maatje.