STRANGERS.

Een hele dag binnen zitten vind ik helemaal niks. Dus toen ik om 2 uur vanmiddag met alle zondagse klusjes klaar was, heb ik de fiets gepakt. Het is lang zo lekker weer niet als voorspeld.  Maar wel goed fietsweer. Onderweg, in het Kralingse Bos bedacht ik me heen en weer naar Blijdorp gaan. Anderhalf uur fietsen bij mekaar.

Ik heb het vaak niet eens zo in de gaten maar mijn gedachten gaan al fietsend vaak onbewust linksaf.  Dan rij ik op de Gordelweg en zit ik tegelijk midden in een film, die ik van de week zag. Toch blijf ik wel trouw stoppen voor rood, verleen en geef ik, overal waar het moet voorrang  en vermijd zorgvuldig alle hobbels en bobbels.

Ik  heb van de week de film ‘All of us strangers’ gezien.  Prachtig! Soms zit ik ineens even in Londen. Zie die  skyline. Vier kanjers van acteurs. Ik heb nog nooit van ze gehoord. Nou, hoewel … Adam Scott is een van de vier. Hij speelde een hoofdrol in Aftersun, herinner ik me nu. Aftersun … een IFFR-2023 hit. Ook zo’n kanjer.

’t Is niet zo druk hier. Ben nu vlakbij het Vroessenpark. Het is niet bepaald een pretje hier te moeten fietsen in die vet-muffe Blijdorpstank. Ik hou niet van dierentuinen.  Af en toe sjeest er zo’n fiets met van die imponerende banden voorbij. Ook een e-bike? Zal wel. Tegenwoordig ben ik, geloof ik, de enige, die op de pedalen staat. Op die racende schreeuwlelijkers na dan, ja, die wielrenners bedoel ik.

Die acteurs … wat is dat genieten! Zo’n goeie samenwerking! Ze zijn alle vier sterk in gelaagde emoties en weggestopte tranen. Er gebeurt zoveel in hun ogen. Die uitwisseling van blikken vergeet je niet gauw. Scott is dan wel veertig plus, in zijn ogen zie je nog het jongetje dat op school gepest werd. Het kind, dat toen hij elf was, zijn ouders verloor en zich daarna verstopte voor de buitenwereld.

O, God, pas op, Jos! Daar hebbie een zwangere bakfietsmoeder. Èèn hand aan het stuur. ~Eèn hand aan haar mobieltje … en een lol dat ze al babbelend heeft met weet ik wie. In de bak: drie peuters en een Gordon Setter (een lieve, nerveuze  hond). Dalijk knapt die bak nog vlak voor mijn neus ineens in tweeën. Nee, een Babboe kan het toch niet meer wezen. Die zijn onderhand allemaal geknakt of van de weg gehaald.

Het verhaal van die film is zo uniek, dat hij bij iedere kijker een gevoelige snaar zal raken. Heelt misschien zelfs wel gebroken harten. Een pakkende film. Hoe oud je ook bent of wat je ook doet. Ga hem zien.

Tenzij je aan de ‘emotionele stop’ lijdt of het gevoelsleven hebt van een stoplicht. Dan kan je toch beter anderhalf uur gaan fietsen.