HET KISTJE.

Toen mijn inmiddels ex-vriendin Tonia met symptomen van een hersenvliesontsteking op de intensive care van het IJsselland-Ziekenhuis belandde, vroeg ze mij om voor haar plantjes te zorgen en haar brievenbus om de drie dagen te legen. Geen probleem. Ik ben de rotste niet. Ze had een appartement in het winkelcentrum vijf minuten bij mij vandaan.

We kwamen een jaar of vier bij elkaar over de vloer. Zij sliep wel eens bij mij. Ik bij haar. Toen viel mij een fraai gemozaïekt kistje op. Het stond tussen het bed en haar nachtkastje. Gewoon ... het stond er. Meer niet. Het interesseerde me ook niet waarom het daar stond. Wat er misschien in zat ook niet.


Vandaag is er alleen post van de ABNAMRO. Zij doet alle bankzaken nog steeds op papier. Behalve pinnen dan. Ik sta in de slaapkamer, voor het eerst sinds jaren. Wat hebben we hier van elkaar genoten. Tonia was echt een lekker wijf. Nou ja. Ik meende me toch te herinneren, dat er hier plantjes stonden of hingen. Maar niet dus. Gek genoeg blijft dat kistje nu als een magneet mijn aandacht trekken. Nog twee kamers en dan ben ik hier klaar voor vandaag.


De ‘lokroep’ van het kistje kan ik echter niet weerstaan. Wat zit er in? Hoe kom ik daar achter? Het is verdomme dubbel afgesloten. Hier in huis de sleutels zoeken? Dat gaat het niet worden. Ik pakte het kistje op, schudde het heen en weer. Hoorde geen gerammel of gerinkel van geld, goud of sieraden. Wat zou er toch in kunnen zitten? Papieren? Iets van stof? Maar wat dan ? Ik besloot om de volgende keer dat ik hierheen zou gaan, gereedschap mee te nemen om het kistje open te breken. Ik móét weten wat er in zit.


Drie dagen later ben ik er weer. Sla de post en plantjes voor een keertje over en loop linea recta naar het kistje. In mijn Jumbo boodschappentas zitten een grote schroevendraaier en een klauwhamer. ‘Daar moet het mee lukken’, dacht ik. Het was inderdaad een fluitje van een cent. Onder een paar laagjes noppenfolie vind ik een enveloppe. Geen idee wat ik kan verwachten. Gretig scheur ik de enveloppe open. Er zit een portretfoto in. Van mij! Waarlijk: een prachtig portret. Met sierlijke letters had Tonia daarop geschreven:

‘Mijn lieve Jos, mijn allerliefste vriendje, ooit’.

Ik kon me toen wel voor mijn kop slaan.