woensdag 20 maart 2024

BLIJF VAN MIJN LIJF.

Ik heb nooit begrepen waarom mijn zus besloot haar leven met hem te delen. Hij was een botterik eerste klas. Nooit eens een vriendelijk woordje. Iets wat mijn lieve zus Frieda zo nodig had. Op werkdagen ging hij na zijn werk eerst naar huis om te eten. Daarna kwam hij, nog in zijn werkkloffie bij ons thuis tv kijken. Bij ons thuis werd trouwens nooit veel anders gedaan dan tv kijken.


Alhoewel, ik was de enige die wel es wat anders deed. Huiswerk maken. Dat deed ik net zo lang tot ik hoorde dat Tom oprotte. Ik had echt een pleurishekel aan die lul. Meestal ging hij tegen een uur of tien weg. Dan stonden hij en Frieda nog even te flikflooien in de bijkeuken. Dat waren de enige minuten dat ik Tom ooit hoorde lachen. Geen idee wat er zo leuk was. Frieda heb ik nooit horen lachen in de bijkeuken. Gelukkig duurde dat gedoe daar nooit langer dan een minuut of tien. Kon ik in de huiskamer nog net even het laatste nieuws kijken.

Op zich was dat niet zo’n geen pretje want in de hele huiskamer hing nog de geur van zure melk. Tom bezorgde ‘schoolmelk’ in de regio Rotterdam.


Frieda had best een ander kunnen krijgen. Ze was een leuke verschijning, maar ze was als de dood voor Tom. Hij was heel autoritair. Ze deed alles wat Tom wilde. Hij bracht haar naar school en kwam haar weer halen. Toen hij vermoedde dat ze een klasgenootje mèèr dan leuk vond, moest ze van school af. Ze moest maar gaan werken en dat deed ze heel gedwee.


Desalniettemin trouwden ze. Ze gingen wonen in Puttershoek ver bij ons vandaan. Ze maakten daar samen veel ruzie en ook, kort na elkaar, twee kinderen: een jongen en een meisje. Toen Tom handtastelijk bleek te zijn, konden Frieda en de kids (5 en 6 inmiddels) al snel terecht in een ‘Blijf van mijn lijf’ huis, op een geheime locatie.


De eerste twee dagen bleven Frieda en de kids ‘thuis’ om een beetje te wennen. De derde dag liepen ze met z’n drietjes naar het winkelcentrum: onder andere langs de slager, die ook maaltijden verkoopt en langs de bloemenman. Alle twee die winkeliers: peperdure afzetters.


Die derde avond hoorden de kids waarschijnlijk niet eens dat Frieda ze 'slaap ze' wenste. Ze vlogen elkaar in de haren net zoals zij en Tom dikwijls deden. Zittend op de rand van het aanrecht, luisterde Frieda naar de klanken van hun geruzie en wachtte ze tot het stil werd.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten