Naarmate mijn vader ouder werd, vijfenzestig-plusser bedoel ik, kwamen zijn tranen steeds sneller. Had hij een leuk cadeautje gekregen, een onverwacht uitstapje gemaakt of eens lekker met zijn familie gegeten, dan stamelde hij zijn dank, in een brabbeltaaltje, waarbij hij zijn tranen vaak de vrije loop liet.
Als Sparta alweer een aantal jaren in de eredivisie speelt,
ga ik regelmatig kijken op het Kasteel, het stadion van Sparta in de wijk
Spangen. Bij elke thuiswedstrijd sta ik te janken en dan ben ik pas zestig.
Vòòr aanvang van de wedstrijd wordt dan de Sparta-mars
gespeeld en zo’n kleine tienduizend Sparta-supporters zingt dan uit volle borst
mee. Luister op youtube.nl maar eens
naar de zang, tekst en muziek van de 'De Sparta Mars'.
Het gebeurt meestal halverwege het eerste couplet al, de
tranen stromen en ik zing zoals mijn vader brabbelde … met dat vreemde
piepstemmetje. Maar waarom?
Ik woon vanaf mijn derde jaar, in Spangen, schuin tegenover
het Sparta-Kasteel. Vanaf mijn zevende ga ik onregelmatig met mijn vader mee, foebele
kijken. We staan dan op de jongenstribune … eigenlijk heb ik alleen maar leuke
herinneringen. Ook dan wordt voor
aanvang van de wedstrijd de Sparta mars gespeeld en gezongen. Het is mij een
raadsel, die tranen. Zou het zo zijn dat ik nog steeds heel betrokken ben bij
het Sparta uit mijn jeugd ... 1959 landskampioen ... en dat de tranen vloeien
bij de oude man, die ik nu ben, omdat hij die betrokkenheid van toen uit zijn
jeugd node mist? Ach wat zou het? Laat ze maar lekker komen die tranen, laat
het maar gewoon een raadsel blijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten