Zorg ik nou wel goed voor mezelf? Ik eet mijn eigen gebakken broodje. Gebakken met zuurdesem. Muesli. Gezonder kan haast niet. Ik drink de sterkste senseo-koffie met daarbij een stel digestieve kakies. En dan heb ik het alleen nog maar over de ochtend. Dan pak ik de krant en daaruit komt toch een bak ellende. Van de périferie van Parijs tot aan dat cruiseschip dat nu vastligt bij Mauritië, waar 15 Nederlanders op zitten. Cholera dreigt. Lekker op vakantie cruisen. Far away from home.
Dan ga ik mijn eigen stukken schrijven. Zorg ik dan wèl goed
voor me zelf? Ik neem er nog een bak koffie
bij. Ga schrijven. Maar waarover? Over de nattigheid hier in dit land. Kijkend
vanaf mijn balkon naar het gazon, zie ik een woerd (zo’n ploert)en een eend
achter elkaar aan ploeteren in een grote gazonplas. Ze volgen elkaar non-stop. Straks
dus weer tien nieuwe kuikentjes, die we alle tien kunnen missen als kiespijn. Doen
we daar iets tegen. Welneen. Want elk kuiken heeft recht van leven. Net als al
die klote ganzen, die zich ook alsmaar blijven voortplanten. Vandaag zag ik al
weer de derde gans schommelen met zes jongen achter zich aan en het is nog niet
eens maart. Oprotten, doodtrappen, afschieten, zou je zeggen. Neen! Want politiek
gezien ben ik er ook beslist op tegen dat asielzoekers, die hier lekker willen
komen asielen, weggetrapt worden. In principe is de wereld immers van iedereen.
Ook van de asieler. Waar ook ter wereld. Niemand heeft het recht te zeggen: dit
land is mijn land of … en dat klinkt nog
veel gruwelijker: mijn land is vol. Hoe kan je met droge ogen beweren dat het land
waar je woont jouw land is. Nederland is niet mijn land. Nederland is gewoon
land. Land dat bewoond en bewerkt kan worden door mensen die er iets mee kunnen
en willen. Hoe meer actievelingen, hoe
meer vreugd.
Het land, de bewoonbare wereld; is van iedereen. Geen mens
heeft het recht te zeggen: rot op naar je eigen land. Want waar leven mogelijk
is, is er leven mogelijk voor iedereen. Geen enkeling, ook geen enkele supra nationalist
heeft het recht te zeggen: ‘This land is my land… ‘ Noooo, you only can sing: ‘This land is my
land this land is your land (Trini Lopez, weet je nog?). From here to eternity’.
And the ones, the only ones, die toch nog zeggen dat hun eigen kleine volle
stukje land alleen voor hun eigen kleine zelfie is, getuigen daarmee van een
ondraaglijke leegheid van hun bestaan. Moge
zij door hun immense leegheid opgaan in het oneindige.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten