DRUILERIGHEID.

Dit lijkt onderhand wel een dagboek. Het moet niet gekker worden. Toch moet ik het echt even kwijt: ik ben vanmorgen voor het eerst met mijn nieuwe schouder gaan zwemmen. In het ondiepe warmwaterbad voor bejaarden en gehandicapten, bij mij om de hoek. De bejaarde vrouwen, ik ben daar de enige man, zijn eindeloos aan het babbelzwemmen. Het lijkt wel alsof er spraakwater in het zwemwater is geloosd.

Schoolslag zwemmen gaat bij mij alleen met links. De dames amuseren zich om mij. Hulpelozig draai ik in het ondiepe badje rond. LOPEND met de schoolslag gaat het een stuk beter.

Heb ik vandaag ook nog ‘wandelen met Sonja’. In Nesselande. Het regent niet. Zoals altijd komt buurman Rob me ophalen. Bijna zijn we bij het metrostation of ik mis de ov-chipcard in mijn broekzak. Als een speer terug naar huis.

Als ik mèt mijn chip-card het metrostation op loop, staat daar moederziel alleen: mijn lieve vriend Rob. Alle andere wandelaars zijn daar twee minuten eerder in de metro gestapt en vertrokken naar Nesselande. Hij wacht daar in alle rust op mij. Grote Klasse!

Op Nesselande onderbreken de wandelaars hun gemoedelijke gekeuvel, wanneer één van hen, meestal Ans, naar de roltrap wijst, waarop Rob en ik. Allemaal blij. We zijn compleet! En ook zo snel al! We starten met de wandeling. In de richting van de Zevenhuizenplas. Er staat een flink windje, er is wat druilerigheid. De eerste paraplu’s moeten open … ze zullen het moeilijk krijgen.

We lopen langs het strandje. Het strandje waar bewoners van de peperdure woningen in Nesselande, bij goed weer, zo’n hinder ondervinden van jongelui, die zich daar feestelijk, luidruchtig en onbeschaamd vermaken. Diep triest voor die arme bewoners daar.

Nog veel dieper triest natuurlijk, ik geef het toe, het heeft helemaal niks met wandelen te maken maar ik moet het toch even kwijt. Ik moest er hard om huilen toen het gebeurde. Vrijdag 16 februari is Aleksej Navalny vermoord door Poetin, crimineel en president van Rusland. Navalny is mijn held. Hij durft iets wat ik zelf nooit zou durven: het in zijn eentje opnemen tegen de macht en daarbij alles op het spel zetten. Zelfs zijn leven. Dat deed hij.

En dan lopen we verdorie nog verkeerd ook! De dader ligt natuurlijk weer op het kerkhof. Deze weg loopt dood. Moeten we toch zeker honderd meter mèèr lopen. Lekker zeg! Ja … gezeik is er ook bij ‘Wandelen met Sonja’ maar van mij zal je geen namen horen. Van Carla evenmin.

Godzijdank hebben we de koffie nog. Altijd, maar zeker met dat miezerige, het onbetwiste hoogtepunt. Het is in deze tent genieten geblazen. Het wordt helemaal dolle pret als Sonja en Jos op hun mobiles, hun bewerkte portretjes tonen. Vibeke (vooral) en Debbie moeten er hartelijk om lachen. Zo zien ze Sonja als (stoere maar ook slimme) Viking en Jos als lelijk pin-up-eendje.
Iedereen zou zoiets kunnen maken op: ‘gagdonkey.net’. Doen. En laten zien, hè!

Het laatste loodje weegt het zwaarst. Wandelen van de koffietent naar station Hesseplaats. De overvolle metro brengt ons terug naar Prinsenlaan. We zijn weer thuis.