ZWART

Het zou misschien een leuk idee zijn om met Rotterdampaskorting naar Blijdorp, de dierentuin, te gaan. Ik betaal dan slechts een fractie van de normale entreeprijs. Scheelt toch bijna 20 euro. Maar ik zou niet alleen gaan.  Ik denk dat ik Dea daarvoor vraag. Ik heb al een tijdje niks met Dea gedaan en ik weet dat ze dol is op dieren. Of ze ook een Rotterdampas heeft weet ik niet. Als ze er geen heeft dan wordt het wel een dure aangelegenheid voor haar; ze betaalt dan bijna 25 euro. Zal ze niet doen, denk ik, want ze heeft het niet zo breed. Ik zal haar eens bellen.

Ze heeft dus geen Rotterdampas en ze vindt ‘dat hele Blijdorp’ maar shit met al die gefrustreerde beesten in kooien en veel te kleine buitenruimtes.  Dan gaat ze liever ‘op safari’ in de Beekse Bergen: met een auto langs de loslopende  dieren rijden.  Dát zou ìk nou weer eng vinden. Ik vind het juist wel fijn dat die beesten in de dierentuin  duidelijk van me gescheiden zijn door prikkeldraad, hekwerk, agressief groen,  een brede sloot of zoals bij die haaien in dat superaquarium,  door dat dikke glaswerk.

Dea had er ook niet zo veel zin in, in Blijdorp, proefde ik een beetje aan haar reactie. Nee, het ging niet om  de dierentuin of Beekse Bergen maar ze had er volgens mij geen zin om met mij, waar dan ook naar toe te gaan.

De laatste keer dat Dea, en ik met elkaar gingen stappen, gewoon in het centrum van Rotterdam: Witte de Withstraat en omgeving, hadden we best wel een leuke avond gehad. We hadden lekker zitten eten in ‘The Sixties’, allebei heerlijk vegetarisch; hoewel zij liever wat veganistisch had gehad maar ze wilde over dat ene eitje in haar gerecht niet moeilijk doen .……. naar mijn idee ging dat eitje trouwens met smaak naar binnen. Het was een leuke tent ….. paste goed bij ons,  zestigers. We waren niet de enigen van die leeftijdsgroep in die zaak. Er werd lekkere zestiger jaren muziek afgepeeld: Eagles, Crosby, Stills and Nash, dat werk; op de achtergrond  allemaal, hoor, zodat je elkaar nog goed kon verstaan.

Op een gegeven moment zei Dea tegen me: ’Hou nou toch eens op met dat geouwehoer  over die exen van je, Sef!’ Daar had ze wel een punt. Ik had inderdaad mijn eerste ex uitgebreid zitten ophemelen: dat ze zo fantastisch kon schilderen en zingen, daar wás ze ook echt bijzonder goed in. Van mijn tweede ex had ik eigenlijk alleen maar verteld hoe ongelooflijk ze kon liegen, over van alles en nog wat, ze kon echt liegen alsof het gedrukt stond. Bijvoorbeeld: we hadden eens een potje geneukt, toen ik haar brutaalweg vroeg wat de kleur van haar nu grijze schaamhaar was, toen ze nog jong was. Ze antwoordde me toen dat ze dat echt niet meer wist.  Dat loog ze dus, want , toen het jaren later weer eens ter sprake kwam, onder de douche, geloof ik, versprak ze zich en zei ze, dat ze vroeger een flinke bos zwart schaamhaar had. Maar dan toegeven dat ze eerst tegen me had zitten liegen? Welnee! Zoiets vergeet je toch zeker niet: de kleur van je schaamhaar?!

Het eten had ons lekker gesmaakt. Ik vroeg de ober om de rekening en nog één cappuccino. Dea hoefde niks meer:  ze zat vol.

Oké  Dea, ik zal verder ophouden over mijn exen.  Van de drie vrouwen in mijn leven, Dea,  hou jij het meest van dieren en ….. jij bent veruit het lekkerst in bed. Het heeft er natuurlijk helemaal niks mee te maken en …..ik durf het je haast niet te vragen: wie heeft jou eigenlijk ontmaagd?

Ik vermoed, dat Dea mij vanwege die vraag even op afstand wil houden.