HANS

 Hans gaat snel achteruit. Acht maanden geleden kreeg hij een beroerte; hij viel toen in zijn slaapkamer met zijn hoofd tegen zijn bed en in het begin leek de enige schade nog zijn hoofdwond te zijn. Maar zo langzamerhand krijg ik de indruk dat die beroerte hem ook geestelijk behoorlijk heeft getroffen.

Zes jaar geleden toen ik in Alexanderpolder kwam wonen heb ik Hans leren kennen. Ik werd lid van het koor waar hij al jaren op zat. Ik was toen 65; Hans 76. Voor Hans was zingen……eigenlijk moet ik zeggen muziek zijn grote passie, hoewel hij geen instrument bespeelde. Hij had een enorme verzameling bandjes, ook grote banden en een enorme bandrecorder, waar maar liefst  6 uur muziek achter mekaar op kon worden afgespeeld. Hij hield vooral van de Nederlandse muziek, nu nog trouwens, want hoewel hij in het verpleeghuis waar hij nu zit, geen afspeelapparatuur heeft, heeft hij wel in een van zijn kastjes een stuk of honderd Nederlandstalige pc’s liggen.

Ik ging op dat koor omdat ik wat te doen moest hebben in de voor mij nieuwe wijk …… moest  mensen leren kennen. Ik had altijd in de Agniesebuurt zeg maar in het centrum van Rotterdam gewoond en door mijn scheiding moest ik daar helaas vertrekken en kwam ik in Alexanderpolder  terecht.

De dirigent zette me naast Hans neer, die mij prima inwerkte.

Toen  Hans 80 jaar werd wilde hij een solo zingen voor het koor en hij wilde dat alle koorleden het  zouden kunnen meezingen.  Hij wilde graag ‘Een reisje langs de Rijn’ zingen; ik beloofde hem dat ik de tekst voor alle koorleden zou uitprinten zodat ze konden meezingen. Hans was er zichtbaar mee in zijn nopjes.

Toen de Corona kwam moest het koor stoppen maar Hans en ik hielden contact.  De ene dinsdag kwam hij naar mij de andere dinsdag ging ik naar hem om koffie te drinken  met wat lekkers erbij .  Hoewel het niet mijn favorieten zijn, draaide Hans bij hem thuis Nederlandstalige plaatjes vooral van de vijftiger en zestiger jaren. Bij mij thuis draaide ik de muziek waar ik gek op ben: de Stones, Bob Dylan, Simon and Garfunkel …….. dat vond hij niet zo bijzonder goed, dat kon ik aan zijn gezicht wel zien, maar hij heeft er nooit bezwaar tegen gemaakt.    

Het was eind november begin december vorig jaar toen ik hem niet telefonisch en ook niet aan zijn huisdeur te pakken kon krijgen. Ik deed een briefje in zijn brievende bus waarin ik schreef dat ik tevergeefs contact met hem had gezocht en me afvroeg of er wat aan de hand was.  Vrij snel kreeg ik een briefje van zijn dochter:  haar vader had een beroerte gehad en hij was in Capelle aan den IJssel  in een verpleeghuis opgenomen.

Sindsdien bezoek ik hem op zaterdag eens in de veertien dagen, meestal neem ik wat voor hem mee waarvan ik denk dat hij er wel van houdt. Ik was er vanmiddag bijvoorbeeld,  toen had ik twee haringen voor hem bij me ……nou …. hij vrat zijn vingers er zowat bij op. Maar zoals ik al schreef: het gaat niet goed met hem.  Hij is al zo heel dik geworden en  veel slechter gaan lopen ……  hij mag in het verpleeghuis niet zonder rollator.

Vandaag herkende hij mij niet toen ik binnenkwam, dat was nog niet eerder voorgekomen.  Het duurde een tijdje voor hij me herkende…..   Hij is heel onrustig …… gaat regelmatig in zijn kamer op zoek naar zijn sleutels, die hij, als hij ze gevonden heeft,  steeds weer op een andere plaats neerlegt en dus ook steeds weer kwijt is.

Wanneer medebewoners iets te lang naar Hans zijn zin, zijn kamer inkijken wordt hij boos en maant ze door te lopen of te rijden als ze in een rollator zitten: ‘Er is hier toch niets te jatten’ zegt hij dan. Twee weken terug bleef een van zijn medebewoners zijn kamer iets te lang in staren, toen werd Hans echt agressief: hij vulde een bloemenvaas half met water en gooide dat bij die man in zijn gezicht.

‘Zo, die komt voorlopig niet meer terug,’ zegt Hans.