AFHANKELIJK

 

‘Je vindt het fijn, hè, dat ik zo afhankelijk van je bent,’ gilde ze en ZE schoot met haar ogen een flinke dosis haat in mijn richting.

En ze had gelijk. ‘De afgelopen jaren zijn de mooiste vijf jaren van mijn leven geweest; eigenlijk was ik hier al  lang naar op zoek geweest: naar iemand, zoals jij,  die bijna totaal (eigenlijk het liefst helemaal afhankelijk van mij was.  Het is jammer genoeg nu voorbij, want we zijn nu uit elkaar,  maar wat heb ik genoten van de momenten dat ik je kon troosten omdat je huilbuien vrijwel onstuitbaar waren …….. maar eigenlijk was je neerslachtigheid nog veel intenser, veel fijner ook,  daarbij kon ik heel intens  voelen, hoe afhankelijk je van me was …… zalig….. dat  is eerlijk gezegd lekkerder als de lekkerste seks…….. en dan die alsmaar weerkerende migraine aanvallen, die waren weliswaar een stuk minder heftig  qua afhankelijkheid , dan het gehuil en de depressie maar daar had ik en (dat vond ik juist ook zo fijn), tamelijk veel werk aan: ik moest dan voor een ice-pack zorgen voor je en om de ergste koude daarvan af te halen zorgde ik voor een theedoekje  voor over dat ice-pack heen.  Het was kicken om dat allemaal voor jou te kunnen doen …… jou zo machtig mooi  afhankelijk van mij te zien. Heerlijk. Fijn ook.

Je angst om alleen te zijn gaf voor mij de kans bij uitstek om, ja, het klinkt raar, zonder veel inspanning  te genieten van jouw afhankelijkheid van mij. Ik hoefde alleen maar  in je huis aanwezig te zijn en verder helemaal  niks te doen.  Op een gegeven moment, weet ik uit betrouwbare bron, heb je eens tegen een buurvrouw van mij, over mij, gezegd: ’Als ik niet zo bang was om alleen te zijn, had ik hem al lang mijn huis uit geschopt.’  Zelden zo genoten als toen ik dat hoorde, want daar deed ik het  allemaal voor: genieten van je angst.

Die angst om alleen te zijn gold vanzelf voor zowel de dag als de nacht. Menigmaal heb je me gesmeekt om bij je te komen slapen of dat je bij mij mocht komen pitten.

Ook kwam ik flink aan mijn trekken inzake mijn plezier van je afhankelijkheid  buitenshuis.  Voor roltrappen, vooral die naar beneden rollen,  was je als de dood en daar  had je mijn ondersteuning nodig om niet naar beneden te duvelen.  Voor dokters- en ziekenhuisbezoeken  was je vaak ook als de dood en hoe banger je was hoe meer ik je fijn kon bijstaan, hoe meer ik daarvan genoot.

Nooit had ik kunnen denken dat ik zó véél plezier kon hebben van jouw afhankelijkheid. Ik kan iedereen zo’n bezigheid aanraden. Zowel voor mijn lichaam als voor mijn geest zijn die vijf jaren,  die jij  mij zo nodig had bedwelmend, euforisch …… en ook reinigend geweest; ik geniet er tot op de dag van vandaag nog van. Eerlijk is eerlijk, ik denk , dat ik dat fijne gevoel nooit meer helemaal zal kwijtraken. Want wat is er nou fijner, mooier, bevredigender  en weldadiger dan iemand met wie het slecht gaat, een klein beetje verlichting te kunnen bieden? Ja toch? Niet dan!