JARIG
Mijn verjaardag is weer achter de rug. Eenenzeventig ben ik gisteren,
13 juli, geworden en dat is toch wel
weer een hele fijne leeftijd. Ik heb mijn twee corona-vaccinaties inmiddels al
gehad en ik hoor fluisteren, dat er alweer een derde aan zit te komen, want ik
heb pfizer.
Van mijn broers en zussen heb ik de hartelijke felicitaties
gehad via Whats-app, Faceboek en de telefoon. Harry, mijn jongste zoon had me zondag al een
vrolijke boekenbon gegeven en hij had mij, op mijn verjaardag, op de mail, nog
eens extra GEFELICITEERD ……. ja, echt met die hoofdletters. Peter, mijn oudste zoon, heeft me ook nog
gebeld om me te feliciteren én de afspraak, die we hadden gemaakt voor donderdag
de 15e af te zeggen ….hij zou
me nog wel bellen voor een nieuwe
afspraak. Hij zou dan gelijk een
kadootje voor me meenemen: een boek of een boekenbon, dat verklapte hij me
alvast. Vandaag kreeg ik nog, tot mijn verrassing, een felicitatie App-je van mijn ex.
Zolang ik hier woon (zes jaar) nodig ik de buurvrouwen uit
die aan weerskanten van mij wonen. Om half elf zijn ze bij me welkom en dan trakteer ik ze op een kopje koffie
met een gebakje; dit keer had ik er een lekkere tompouce bij gedaan. De buurvrouw die rechts van me woont, ik noem
haar voor het gemak maar even Els, dat is dus niet haar echte naam, was er al
vroeg bij: om kwart over tien belde ze op mijn iets te hard klinkende
voordeurbel. Ik schrok er een beetje van
omdat ik in mijn gedachten nog bezig was met wat voorbereidingen te treffen. Ik liet haar natuurlijk wel al binnen omdat
zij mijn allerliefste buurvrouw is. Ze is 77. En bijzonder dapper. Want zes
jaar geleden belde ik haar ’s nachts eens
uit bed. Neen, ik was niet dronken maar ik was slaapwandelend
(van alles volkomen onbewust) in mijn pyjama op mijn blote voeten , in de regen, naar
buiten gegaan en heb me zo ongeveer anderhalve kilometer voortbewogen …… tot ik opeens wakker was ….. toevallig vlakbij
het huis van een vriendin van mijn ex-vrouw. Ik
belde daar aan maar er werd niet open gedaan. Gelukkig wist ik wel precies hoe ik moest
lopen om weer thuis te komen. Vóór de ingang van de flat waar ik woon
aangekomen, merkte ik dat ik geen sleutels bij me had. Ik wist toen niets
beters te doen dan bij Els aan te bellen. We kenden elkaar al een beetje van de
gesprekjes op het balkon.
Het duurde een tijdje en toen klonk het: ‘Ja, wie is daar?’
‘Ik ben het Sef, je
buurman, wil je alsjeblieft de deur voor me open doen, ik ben mijn sleutels
vergeten.’
‘Weet je wel hoe laat het is?’ vroeg Els.
‘Neen Els, ik heb geen idee,’ zei ik.
‘Het is verdomme half vier!’
En toen deed ze toch maar wel de deur van de flat voor me open
………..ik mocht via haar woonkamer …………. over
haar balkon naar mijn balkon klauteren. Godzijdank had ik mijn balkondeur niet
afgesloten en kon ik zo mijn huisje binnen lopen. Eeuwig dankbaar ben ik Els
daarvoor.
Ik wachtte maar even met de koffie tot de buurvrouw (79),
die links van me woont, Annemarie, ook al niet haar echte naam trouwens, er ook was. Ondertussen had Els even
tien minuten de tijd om een beetje tegen me te klagen over de last die ze nog
altijd heeft van haar nieuwe knie, die ze alweer drie maanden heeft.
Annemarie kwam exact half elf, met een tamelijk lijvige
hortensia als kado voor mij. Ik was daar bijzonder blij mee …… ik kreeg ook nog
eens drie kussen van haar erbij, waar ik eigenlijk niet zo blij mee was maar
voor de rest is ze heel aardig: ze zorgt voor mijn plantjes, als ik eens een
keertje weg ben en ze bewaart mijn reserve sleutelbos, voor als ik de mijne
eens vergeet of verlies.
En toen was er drie maal koffie met gebak en kon ik rustig
gaan zitten luisteren naar wat de buurvrouwen elkaar allemaal te vertellen
hadden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten