Maar ….. om een lang verhaal kort te maken: ik wilde door het fris-beschaduwde Schollebos naar huis lopen, omdat het overal die dag zo stinkend benauwd was. Alleen verdwaalde ik daarin hopeloos. Ik was daar nog nooit geweest. Zes jaar woon ik hier al en dan verdwaal ik in mijn eigen bos. Ik dacht na een uur lopen dat ik al bijna bij het ziekenhuis zou zijn, dat vlak bij mijn huis staat maar ik zag opeens eengezinswoningen, die me allerminst bekend voorkwamen. Ik was al blij dat ik er zowat was want mijn voeten, mijn benen en mijn rug deden behoorlijk pijn.
Hoewel ik erg verlegen ben en het nauwelijks durf te doen,
moest ik gewoon de weg vragen aan een mevrouw (een leuke vrouw nog wel, een
jaar of dertig) met een hond waar ik normaal gesproken erg bang voor ben (ik
dacht dat het een pitbull was). Die hond
begon gelijk gemeen te blaffen toen ik naar zijn vrouwtje liep maar ik moest
het gewoon doen…..toen de vrouw aan de riem trok en zei: ’rustig Bruto,’ hield
de hond zich (grommend) rustig, het kwijl droop uit zijn lelijke bek. ’Mevrouw,
ik geloof dat ik verdwaald ben, ik moet bij dat ziekenhuis wezen dat hier vlakbij moet zijn maar ik
geloof dat ik zo niet goed loop.’
‘Dat klopt, meneer, u moet helemaal aan de andere kan van
het bos zijn………u loopt eerst zo rechtdoor terug en dan gaat langs het fietspad
naar rechts en dan over de kruising met een zandpad voor paarden, weet u wel, en vlak daarna links en daar moet het nog maar
eens vragen.’ ‘Aan wie?’ dacht ik, ‘ik heb de op weg hierheen geen kip
in dit bos gezien……
‘Die vrouw zag er
trouwens wel leuk uit,’ dacht ik; en meteen begon die walgelijke hond weer te
grommen. ‘Ik loop wel eindje met u mee,’ zei de vrouw, ‘die hond moet toch ook
wat beweging hebben.’ Dus gingen we met zijn drieën op stap ….. ze hield de
hond gelukkig kort aan de lijn en het
beest liep godzijdank niet aan mijn kant.
Na ongeveer een kwartiertje lopen, zei de vrouw, vriendelijk lachend, ze
had inmiddels rode wangen gekregen van het stevig bewegen, denk ik, dat ze ‘het
weer tijd vond om terug naar huis te gaan’. Ik vroeg of ze alstublieft nog een
kwartiertje met mij mee wilde lopen maar daar begon ze niet aan en ze vertelde
me, terwijl ze me op mijn rug klopte en me succes wenste, nog één keertje hoe
ik verder moest lopen.
Ik dacht dat het me nu wel helemaal duidelijk was maar ik
moest het onderweg toch nog drie keer vragen voordat ik de glazen pui van het
ziekenhuis zou zien. Eerst vroeg ik het aan een werkman in het bos, een landmeter, die bosgrond aan het opmeten was…….
Hij pakte met zijn vuile handen gewoon zijn smartphone (die ik nota bene thuis
had laten liggen); hij zette me weer op het goede spoor……voor de zekerheid
klampte ik nog twee oude dametjes aan,
die op een bankje met elkaar zaten te kleppen, : ‘O, het ziekenhuis, dat is
vanaf hier één rechte weg, het is niet ver meer hoor,’ maar toch raakte ik weer
het spoor bijster …… daar liepen twee jonge meiden te giebelen, die zullen het
vast niet weten maar wat kan mij het schelen ….ik vraag het gewoon ……. Nooit geschoten
altijd mis…. en jawel hoor, ze wisten het!! Ze wezen allebei tegelijk naar een
gebouw dat achter me stond…….en ja hoor,
daar stond dan mijn ziekenhuis……eindelijk. Toen was het voor mij nog maar een
fluitje van een cent om thuis te komen.
Alleen was het buiten het bos weer zo akelig warm, dat ik
mijn jasje uit moest trekken om verder niet al te veel te transpireren in mijn
kleren…..dat vind ik zo smerig die ruikende nattigheid. Ik had er spijt van dat
ik m’n korte broek niet had aangetrokken. Thuis gekomen deed ik mijn natte herfstkleren
uit en nam gelijk een lekkere frisse douche; deed een sportbroekje en een luchtig hemdje aan. Toen pakte ik de tv-gids
om eens te kijken welke foebelwedstrijd
er op tv zou komen vanavond…….maar er bleek vanavond helemaal geen foebele op tv te zijn, godverdomme zeg, daar had ik me
nou net zo op verheugd ……… lekker
ontspannen kijken, na deze drukke middag.
Pas morgen, zondagavond, is er
weer foebele op tv…..dan is de finale Italië – Engeland. Italië zal wel winnen…..denk
ik, na strafschoppen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten