SOMBER

Er zijn momenten in mijn leven dat mijn somberheid ondragelijk wordt. Het lijken soms maar kleine dingetjes maar kleine dingetjes kunnen in wezen gigantisch worden. Zo ging ik bijvoorbeeld kaarten kopen bij de AKO. Een kaart voor een jarige en een kaart voor een zieke. Ik ben iemand die niet zomaar een kaartje uit een rek plukt en denkt: zet er maar ‘nog vele jaren’ op of ‘kop op, joh’…….. en klaar is Kees. Neen die kaarten worden door mij zorgvuldig bekeken en na ongeveer een kwartier bepaal ik mijn keuze. Na een half uur was ik dus klaar met die kaarten ….De verjaardagskaart was voor een kind van 17, de kaart stelde een clowntje voor (rood neusje natuurlijk); tien ballonnen in zijn hand; blauwwit geruit jasje en hij viel bijna lachend over een doos met knikkers. Verder had hij dunne kronkelende behaarde beentjes en grote flapschoenen …….. NOG VELE JAREN stond er in grote letters onderop die kaart. Die andere kaart was voor een zieke. Was niet echt voor een zieke, want ze had haar been gebroken en dat ben je dus niet echt ziek, je bent dan meer  geblesseerd. Op die geinige kaart stond natuurlijk in grote letters VAN HARTE BETERSCHAP. Op de kaart was een ouderwetse auto getekend die over een vrouw was heen gereden  of liever gezegd over het  been van een vrouw. Eén voorband stond nog op het been van de vrouw. De rest van de vrouw lag naast de auto. De vrouw  lag te kermen van de pijn (‘au,  au, au’ riep zij). De automobilist probeerde haar onder de band vandaan te rukken, maar dat zal hem zó toch nooit gaan lukken. Leuke kaart trouwens voor iemand met een gebroken been.

Dus ik ga naar de kassa en zeg tegen de kassière: ‘Ik wil deze kaarten graag kopen mevrouw en heeft u er ook postzegels bij ……………….toen kwam ik er achter dat ik geen pinpasje bij me had ….en ook geen portemonnee en zelfs geen los geld in een van mijn broek- of jaszakken. Dan moet ik dus zeggen: tegen de kassière: ‘Sorry mevrouw ik heb helemaal geen geld bij me, dus ik kan helemaal niks bij u  kopen; ik kom later nog wel eens terug en dan mèt het  geld.’ Maar dat laatste doe ik natuurlijk niet, ik schaam me dood voor die kassière…..ik ga gewoon ergens anders een paar mooie kaarten kopen. Ik word hier toch zo gedeprimeerd van.

Mijn somberheid stijgt ook huizenhoog op bij dingen die ik me niet meer kan herinneren. Dan hoor ik bijvoorbeeld een leuk stukje muziek op de radio, op de tv, op de pc het maakt verdomme niet uit waarop ik het hoor, waar het om gaat is: ik weet precies wie het zingt of wie het zingen (als het een groep is) maar ik kan niet op zijn (of haar) naam komen. Het ergste is nog dat ik vroeger toen ik nog jong was, ik dat leuke stukje muziek in mijn platenverzameling had zitten. Ik kan ook het hele stukje muziek mee neuriën soms zelfs de hele tekst meezingen maar de naam van de groep of de zanger……ho maar!

Dit zijn nog maar twee van die somberheid creërende momenten in het leven van deze zeven en zestiger. Naar verluid zullen deze momenten met het klimmen der jaren gestaag toenemen.

Oh. hee, nou weet ik het ineens weer, de naam van die zanger van daarnet: Johnny Hoes:  ‘O was ik maar bij moeder….. (Die plaat had ik bij nader inzien toch niet in mijn verzameling zitten).