SITA

Ik zie hier veel honden in de buurt. Grote, kleine en middelmatige. De grote honden worden meestal uitgelaten door mannen. De middelmatige honden worden zowel uitgelaten door mannen als vrouwen en de kleine honden worden doorgaans uitgelaten door vrouwen.  Er is de laatste jaren wel een omgekeerd evenredige tendens: de grotere honden worden steeds en steeds meer uitgelaten door de vrouwen en de kleinere hondjes worden steeds meer uitgelaten door de mannen. De verklaring hiervoor zal zijn dat een aantal jaren geleden de mannen zich voor lul voelden lopen met van die kleine kuthondjes. Maar tegenwoordig is dat niet meer zo. Die kleine hondjes zijn een soort statussymbool waarmee je als man best voor de dag mag komen. Dat de vrouwen nu ook de grotere honden zijn gaan uitlaten heeft mijns inziens vooral te maken met emancipatie: vrouwen durven zich te laten zien met een grote hond. Ik heb overigens totaal geen verstand van honden, hoor.

Zelf heb ik gedurende een jaar of tien een middelmatig hondje gehad. Een Gordon Setter. Het was een leuk beest dat met veel plezier leefde tussen mijn toenmalige vrouw en onze kinderen. Allemaal lieten we onze viervoeter met groot plezier uit en Sita, want zo heette de hond, liet zich lange tijd ook met plezier uitlaten. Sita liep altijd als een dwaas aan de riem te trekken, totdat hij zijn eerste drol had gedraaid. Daarna werd hij pas rustig. Het is wel eens gebeurd dat Sita mijn jongste zoon over de stoep sleepte naar zijn eerste poepplek.

 Maar op een gegeven moment besloot Sita dat hij niet meer uitgelaten hoefde te worden: hij ging  zichzelf uitlaten. Hij wist het dagelijks voor elkaar te krijgen om stiekem, achter een van ons, de voordeur uit te glippen en zich te haasten naar het Kralingse Bos. Best een gevaarlijke route Zwaanshals- Kralingse Bos. ….. de  drukke Gordelweg oversteken ………….. het is gelukkig al die jaren goed gegaan. Van kennissen hoorde ik wel eens dat hij keurig  bij de zebra wachtte tot het voetgangerslicht op groen sprong en netjes met de andere voetgangers naar de overkant liep.

We gingen natuurlijk zelf ook vaak wandelen met Sita in het Bos. Het eerste wat hij deed als hij van de riem was losgemaakt, was racen in de richting van de konijnen, die zich een ongeluk schrokken als ze Sita uit hun linkerooghoek zagen aan komen rennen. Als het lekker weer was denderde hij gelijk door naar het Kralingse Strandbadje, alwaar hij even lekker in het rond spetterde. Het ergste vond ik altijd als hij er weer in slaagde om een half rotte vis te vinden. Daar schoof hij overheen, omheen, onderdoor en het resultaat was dat hij een uur in de wind stonk. Ons hele huis was er ook van vergeven. Drie dagen lang.

Op een dag kreeg ik een telefoontje van de politie. Ze hadden onze hond gevangen in het bos (mijn naam stond in zijn halsband). We konden hem komen ophalen tegen betaling van hondenbelasting, boete voor de hond los laten lopen op verboden terrein, kosten van injecties tegen hondenziekte verblijfskosten in het hondenasiel, alles bij elkaar 200 gulden.

Zelden heb ik zo’n blije Sita gezien toen ik hem uit het asiel kwam ophalen.