SLEUTELBOS

Maar dat was allemaal niet zo belangrijk, die aansteker en die cigaretten, dacht hij. Wat veel belangrijker was , was dat zijn sleutelbos, úit het gat in zijn broekzak, via de Erasmusbrug, de Maas in waren gevallen ……tenminste …..ze zouden de  Maas in gevallen zijn, als daar niet toevallig een bootje voer op de plek, waar die sleutels in het water zouden vallen. Ik hoop niet dat iemand die sleutelbos op zijn kop heeft gekregen want dan is tie nog niet jarig ….. en ik ook niet trouwens …..hoewel ik het natuurlijk niet expres heb gedaan. Misschien zou mijn WA-verzekering in dat geval wat kunnen betekenen voor me.

Ik weet me nu geen raad. Zou ik de mensen van dat bootje nog kunnen achterhalen? Ik heb die sleutels absoluut nodig want het is de enige sleutelbos van mijn huis. Ik ben zo stom geweest om niemand een reservebos in bewaring te geven. Dat is niet omdat ik niemand vertrouw …. Ik heb er gewoon niet aan gedacht.

Ik hield mijn blik gericht op het bootje en zette het op een hollen, de brug af in de richting van het Centrum van Rotterdam. Als ik nou een huurhuis had gehad, dan had de woningbouwvereniging misschien nog wel reservesleutels gehad maar daar was nu geen kans op. Ik struikel bijna over een leeg blik frisdrank …… met wilde armbewegingen houd ik me nog maar ternauwernood staande. Af  en toe wend ik mijn blijk naar links en zie dan dat het bootje heel langzaam naar de kade beweegt. Het duurt zeker nog wel een half uur eer de boot aan de kant is want er liggen nog flink wat rondvaartboten langs de kant waar dat bootje langs moet varen. Ik moet zeker ook nog wel een half uur lopen en  als het een beetje mee zit komen ik en het bootje tegelijkertijd aan …..dat zou mooi zijn. Ondertussen zie ik van de westkant van de Kade een ambulance aan komen rijden. Ik sta even stil om te kijken waar hij heen gaat . De ambulance rijdt door tot aan de eerste vrije aanlegplaats langs de Kade. Met zwaailichten blijft de ambulance langs het water staan. Ik ben ondertussen weer gaan hollen ….. en ben behoorlijk moe …….. het zweet gutst langs mijn hele lichaam. Ik had het nog niet vermeld maar het is de hele dag al vreselijk benauwd geweest. Vandaar.

Inmiddels ben ik onderaan de brug beland en sla linksaf de Kade op richting ambulance. Ik moet eerst een aantal Spidoboten voorbij en veel toeristen die willen gaan bekijken hoe interessant Rotterdam wel niet is, òp het water en vanàf het water gezien. Hier hard lopen valt niet mee steeds opnieuw bots ik tegen toeristen op, steeds opnieuw ….ook lopen er veel mensen met de Rotterdampas te zwaaien, die mogen helemaal voor niks met de Spido mee. Het bootje vaart nu het laatste stukje naar de kade. Ik ben er bijna, de mensen van het bootje zwaaien, een beetje paniekerig, naar het ambulancepersoneel. Het ambulancepersoneel staat te popelen om op het bootje te springen maar dat kan nu nog  niet want de boot moet nog even vastgelegd worden aan de kade. Ik ben er nu ook bijna.  

‘Help, vlug, kom gauw,’ hoor ik de mensen van het bootje roepen. De ambulancebroeders gaan aan boord, daar zit een man met een hevig bloedende hoofdwond … maar wat zie ik achter die man??...”…..op de bodem van het bootje: mijn sleutelbos! Ik spring ijlings op het bootje, pak mijn sleutelbos, draai me om en ren weer terug naar de Erasmusbrug. ‘Sorry mensen ,’ zeg ik ‘Ik was op de verkeerde boot gesprongen.’

Wat was ik blij dat ik mijn sleutelbos weer had!