EEN KLEINZERIG MANNETJE.

Als de spinles  moet beginnen blijkt  de batterij van Danielle’s IPod leeg. Dan gaat zij ook nog eens op haar gemak, een vrouw, die te laat binnenkomt rustig helpen met het instellen van haar fiets.  Die vrouw doet  net alsof ze hier voor het eerst komt. Maar ik weet toevallig dat ze hier al meer geweest is. De andere spinjuf (Petra) heeft haar ook al twee keer alles uitgelegd!

Ik spin me een ongeluk; normaal verbruik ik ruim vierhonderd Kcal tijdens een driekwartier durende training. Nu niet meer dan driehonderdtwintig Kcal. Daniëlle is gewoon tien minuten te laat begonnen. Daarom kwam ik maar niet in mijn gewone ritme.

Aan de buikspieroefeningen doe ik hier niet mee. Daniëlle gebruikt een soort luchtkussen om op te staan bij de buikspieroefeningen. Niks voor mij. Het maakt me niet uit om uitgelachen te worden, echt niet, maar mijn evenwichtsorganen doen het al jaren niet meer zo geweldig en Ik heb geen zin om steeds van dat kussen te glijden of op mijn bek te gaan.

Na het spinnen lekker onder de douche; het zweet van mijn lijf spoelen. Mijn aandacht wordt getrokken door een lange slanke man van een jaar of veertig, die me altijd heel vriendelijk groet. Hij heeft een enorme lul (in slappe toestand!). Ik vermoed dat de zijne wel twee keer zo groot is als die van mij. Hij staat met zijn ogen dicht onder de douche. Dat hoop ik dan maar, want mijn aandacht wordt onwillekeurig getrokken naar zijn mega-waterpistool. Dan draait hij zich om en staat dus opeens  met zijn harige billen naar mij toe gekeerd. Hij zal zijn pik wel aan het wassen  zijn.  Omdat dat nogal wat  tijd in beslag zal nemen, ga ik alvast mijn haar en de rest wassen. Als ik daarmee klaar ben, ga ik weg uit de doucheruimte. Kleed me aan en wanneer ik aangekleed ben staat de lange slanke man nog steeds onder douche. Met zijn hoofd gebogen. Het lijkt wel alsof hij een soort geslachts-meditatie doet. Zijn aandacht lijkt voor honderd procent gericht op zijn penus.

‘Tot ziens,’ zeg ik. Hij zegt niks terug.

Op de fiets naar de bibliotheek, even een nieuwe Rotterdam-pas ophalen. Daarna naar de dokter voor een nieuwe voorraad pillen (lithium) en een verwijsbriefje om röntgenfoto’s te laten maken. Er moeten foto’s gemaakt worden van mijn voeten. Ik verrek al maanden van de pijn. Als ik twee minuten loop begint het al. Ik kom er eerlijk voor uit, dat ik een kleinzerig mannetje ben, hoor. ‘N vriendin (níét mijn vriendin)  is me daarom ‘Jos de Jankert’ gaan noemen.

Dan op naar huis. Ik was  meteen bij thuiskomst mijn sportkleren uit; dan is dat maar gedaan. Het is inmiddels half elf. De wekker van Carola, mijn vrouw, zoemt. Ze staat doorgaans om deze tijd op. Voor haar is dat beslist geen uitslapen, hoor. Ze pakt gewoon haar zeven á acht uurtjes nachtrust, want ze gaat elke nacht tussen twee en vier uur naar bed. Eer ze vandaag gewassen en aangekleed is, is het al gauw een uur of een half twee.

Ik vertel Carola nog even van die man op de sportschool met die enorme lul. Ze zegt met haar onvaste donkere ochtendstem, dat ze Onze Lieve Heer, elke dag weer,  op haar  blote knietjes dankt, dat ik maar zo’n kleintje heb.

Eerlijk gezegd kan ik niet zo blij zijn, met haar dankwoord aan de Heer.