VERHUIZEN

Vandaag heb ik zeker veertig keer mijn hoofd gestoten (over vijftien jaar gerekend zeker  937 keer) en alle keren  tegen dezelfde plek: de onderkant van het bed  van de hoogslaper. Het is ook eigenlijk een hoogslaper voor kinderen. Onder de hoogslaper is een bureau  en van dat bureau heb ik mijn pc-werkplek gemaakt. Alleen:  de afstand van de vloer tot de onderkant van het bureau is óók berekend op de lengte van kinderen plus een kleine marge (1m75)  en niet op mensen van mijn lengte van 1m85. Kunt u het volgen?

Omdat ik binnenkort ga verhuizen moet de hoogslaper inclusief mijn pc-plek leeggeruimd worden. Het is raar maar op den duur voelde ik het gewoon niet meer dat ik mijn kop stootte. De eerste drie keer vloekte ik nog hevig, de volgende vijf keer zei ik  slechts: ‘Au’, zoals bij een zacht tikje, de tien keer daarna trok ik alleen een pijnlijk gezicht en daarna bleef ik me stoten maar het deed me niets meer, ik deed niet eens meer voorzichtig. Sterker:  ik begon het wel prettig te vinden … werd er een beetje high van. Maar niet zo high dat ik de kluts kwijtraakte. Ik heb de pc met toebehoren nog keurig naar een andere werktafel  gekregen.

Ik word deze verhuistijd onderhand wel beu. Ik zal blij zijn als ik alles weer op orde heb in mijn eigen huis. Aanstaande maandag wordt daar een begin mee gemaakt, want dan krijg ik de sleutels van mijn nieuwe huis in de wijk Lage Land. Het Lage Land is niet mijn numero uno voorkeurswijk. Ik was zelf graag in het centrum gebleven … Oude Noorden, Crooswijk, Agniesebuurt, Provenierswijk maar daar kom ik, bij lange na, niet voor een woning in aanmerking.

Ik heb op tien huizen gereageerd in ‘woonnet-Rijnmond’,  de website voor ‘huizen te huur’ in Rotterdam en omstreken. Als ik een huis in het centrum aardig vond reageerde ik meteen … nou, gemiddeld waren er zestig gegadigden voor me!

Alleen in Schiebroek, Hordijkerveld en in wat 55+ woningen had ik een kansje. Ook in het Lage Land dus. Het Lage Land doet zijn naam eer aan: volop hoge langgerekte flatgebouwen maar toch ook  veel groen  … en …ik zit in 5 minuten in het Kralingse Bos.

Diezelfde dag dat ik de sleutels van mijn nieuwe woning krijg, verhuis ik er ook, met ‘al’ mijn spulletjes, naar toe. Daarna zal het nog wel twee maanden (jaar?) duren eer alles een beetje naar mijn zin zal zijn daar. Ik heb zo het idee dat dat wel mijn laatste ‘normale’ huis zal worden alvorens ik opgenomen zal moeten worden in het verpleeghuis … òf omdat ik het lichamelijk allemaal niet meer aan kan … òf (en dat geloof ik eerder) dat ik geestelijk te veel aftakel. Over dat laatste maak ik me wel een beetje zorgen, want als je met z’n tweeën woont heeft de ander dat meestal wel  snel in de smiezen. Maar wanneer ik als alleenstaande dementerende, het gas wèl aanzet maar niet aansteek, dan duurt het waarschijnlijk lang voordat iemand wat in de gaten heeft … en meestal is het dan al te laat.

Mijn uitzicht stelt me enigszins gerust: als ik op mijn balkonnetje sta en kijk naar links, dan zie ik het IJsselland ziekenhuis, de Bavo- en de Bouwmankliniek en als ik vòòr op de galerij naar links kijk zie ik het gezondheidscentrum.

In verband met de verhuizing  even geen columns