NAAKTRECREATIE

Ik loop met mijn hondje Sita het bos in. Hij stuift onmiddellijk op de niets vermoedende konijnen af. Het is nog vroeg, half negen in de ochtend. De lucht is strak blauw. Het wordt vast en zeker een warme dag. Aan weerskanten van het voetpad zitten op de grasperken her en der verspreid groepjes mensen op kleden, sommige mensen hebben een slaapzak om zich heen geslagen. Zij hebben waarschijnlijk de nacht hier doorgebracht.

Bij het strandbad loopt een man voorzichtig het water in. Hij voelt met zijn vingertoppen of het water warm genoeg is om een duik in te nemen … hij stapt verder het water in … het wordt daar wat dieper  .. hij besprenkelt zijn bovenlichaam met water en bijna in één beweging gaat hij ‘door’ en zwemt naar de houten balustrade zo’n vijfentwintig meter van het strand.

Ondertussen loopt Sita weer naast me. Hij is klaar met zijn jacht op de konijnen en vindt het tijd worden dat ik in actie kom voor hèm. Hij loopt al met een stevige stok tussen zijn kaken. Die stok moet dus zo ver mogelijk weg worden gegooid. Hij haalt die dan weer op en brengt hem bij me. Het bekende procedé. Dat gaat dan exact tien keer zo en dan stop ik er mee, want als het aan hem ligt kan ik dat spelletje de hele dag wel doen. Nu weet Sita zelf onderhand ook dat voor mij tien keer de limit is. Want de tiende keer dat hij met die stok aankomt legt hij hem netjes naast mijn voeten en loopt rustig verder met me mee.

We moeten opzij. Sita gaat vanzelf al op het gras lopen. Er komt een hele horde hardlopers aan. Hun geroezemoes en gelach wordt met de seconde duidelijker waarneembaar. Zo te zien is het een groep hard-hollende 55-plussers, mannen en vrouwen. Ze hebben zich uitgedost in de felste kleuren groen, rood, oranje en geel. Niemans kan ze over het hoofd zien. Ze hebben blijkbaar niet ál hun lucht nodig voor het rennen: er wordt zoveel gepraat, leuk gepraat ook kennelijk, want er wordt in die paar seconden dat ze langs rennen flink gelachen … dit moet wel een gezonde bezigheid zijn voor deze mensen.

Het geluid van de hardlopers verstomt. Sita loopt het stukje bos in dat speciaal gecreëerd is voor mensen, die naakt willen recreëren. Aan de rand van dat stukje bos houdt Sita plotseling halt; neemt zijn waakzame houding aan en gaat hard staan blaffen. Ik roep ‘Sita! Hier!’ ik wil dus dat hij bij me komt maar hij laat zich niet van zijn stuk brengen: hij blijft daar staan blaffen.

Als ik met Sita , de naaktrecreatieplek bekijk, zie ik allereerst een man gekleed in een spijkerbroek en een groen regenjack , met een volle vuilnisbakzak in zijn hand, vrij kalm weglopen. Van zijn hoofd ontwaar ik alleen een onder zijn capuchon uitstekende, rossige baard. 

Sita leidt me blaffend naar een plaats bij wat struikgewas. Daar zie ik tot mijn ontzetting een geheel ontklede, zwaar toegetakelde, hevig bloedende man liggen. ‘Help me, help me’, prevelt hij zacht. Geen moment aarzel ik en bel 112. Met een tissue veeg ik het bloed van de man zijn mond en giet voorzichtig wat water bij hem naar binnen. Sinds ik die man aan het helpen ben is Sita gelukkig gestopt met zijn hinderlijke geblaf. Het is al een oude man. Zonder twijfel een 65-plusser.

Politie en ziekenwagen zijn godzijdank snel gearriveerd. De man zal het wel redden, volgens de ziekenbroeder. Ik vertel de politie nog over de man, die ik zo kalm zag weglopen. Dat wordt genoteerd. Ze rennen niet meteen het bos in met deze informatie … er wordt wel iets gemompeld in een mobilofoon.

De kleding van de oude man is hier nergens te bekennen. ‘Zit die misschien in de vuilnisbakzak van die weglopende figuur,’ vraag ik me af en ‘zou die oude man hier  nu wel of niet vrijwillig uit de kleren zijn gegaan?’

Nou ja, hoe dan ook, hoop ik dat ze die ouwe baas weer beetje kunnen oplappen in het ziekenhuis … en … dat ze de man met rossige baard snel weten te vinden, want die moet toch meer weten.

Ondertussen was Sita alweer aan het zwemmen in het strandbadje.

‘Kom Sita kom!’ roep ik. We vervolgen onze wandeling door het bos.