LOVE

Sinds een week is de lucht weer geklaard in de relatie tussen mij en mijn vrouw. Na een zeker twee maanden durende periode van elkaar haten, met scherp sarcasme,  schelden, geniepige acties, verwijten, valse beschuldigingen, kwetsende onthullingen, huilen, zwijgen, schreeuwen, elkaar ontlopen,  treiteren,  wantrouwen, elkaar afsnauwen maar leuk en gezellig doen tegen vrienden, vriendinnen en familie, elkaar voor leugenaar uitmaken, elkaar lelijk zitten aankijken, niet tegenover elkaar zitten met eten, alleen je eigen kleren wassen, koffie of thee alleen voor jezelf maken, alleen de ‘troep’ van jezelf opruimen, geen ‘hallo’ zeggen bij het thuiskomen, geen ‘dag’ zeggen bij het weggaan, niet zeggen wat je gaat doen of wat je gedaan hebt, alleen leuke dingen doen met vrienden of vriendinnen maar niet meer met elkaar, geen overleg over te bekijken muziek of tv programma’s: geen rekening houden met elkaars voorkeur, niks vertellen over wat je beleefd hebt, geen ‘goede morgen’  of  ‘welterusten’ zeggen, met de deuren slaan als je weet dat de ander al slaapt en als er bezoek is, huichelen alsof er niks aan de hand is. Gelukkig ben ik me er in onze diepste crisis ooit, steeds van bewust geweest, dat haat en liefde ontiegelijk dicht bij elkaar liggen. Ik kon niet bij mijn liefde, zij kon niet bij die van haar maar we wisten, dat die er wel degelijk was. Anders houd je het natuurlijk geen 45 jaar bij elkaar uit.

Sinds een week zijn we weer ‘on speaking terms’ en zelfs meer dan dat. Zij was eigenlijk al een paar jaar, na mijn laatste uitgelokte psychomanie, aan het dreigen met het aanvragen van echtscheiding. Al die jaren kwam het er niet van. Die scheiding bleef dus als maar dreigend in de lucht hangen. Begin vorige week wilde ik duidelijkheid van haar.  Onomwonden vroeg ik haar wanneer ze nu eindelijk eens naar een advocaat zou stappen, want ik wilde ook wel eens weten waar ik aan toe was.  Ik voegde daar wel aan toe dat ik het doodzonde vond, zo’n echtscheiding. ’Jarenlang hebben we lief en leed gedeeld! Dan moeten we het nu, voor die laatste paar jaar toch niet laten ploffen!

‘Ik weet,’ zei ik haar, ‘dat ik  je een paar jaar terug, door mijn medicijnen niet te slikken, een hoop ellende bezorgd heb. Sorry, sorry, sorry daarvoor. Dat was echt stom. Maar ik wil wel, dat je weet, dat ik altijd veel van je gehouden heb.’

‘Ik heb natuurlijk net zo goed stomme fouten gemaakt, kleine, grote,’zei m’n vrouw ootmoedig. ‘Sorry daarvoor,’ … ze stond op van tafel en met een wat gebogen hoofd zei ze tegen mij: ‘Zullen we  dan voortaan maar weer normaal tegen mekaar doen?’

‘Hartstikke graag!’ zei ik,’en liefst ook een stuk warmer dan het de laatste tijd geweest is graag.’

Ik stond ook op en we hielden elkaar innig vast. Best nog lang eigenlijk. Zij kon haar tranen niet bedwingen. Ik zei nogmaals ‘sorry’ voor mijn stomme gehannes met die pillen.

‘Nu pas kan ik je dat vergeven’ zei ze, ‘al die jaren heeft dat onze relatie verstoord.’

En … sindsdien strelen we elkaar weer, zoenen we (alleen nog geen tongen, hoor), praten we elkaar weer de oren van het hoofd,  lachen we weer en doen we weer leuke dingen, vragen we weer aan elkaar wat we willen drinken of  eten, kortom sindsdien doen we weer bijna alles met en voor elkaar wat mensen die echt van elkaar houden ook met en voor elkaar doen.