LIJK

Lang geleden heb ik besloten om me te laten cremeren. Mijn schoonvader, een groot crematie – fan, verleidde me ertoe lid te worden van de AVVL. De Algemene Vereniging Voor Lijkverbranding; niet zo’n appetijtelijke naam maar hij dekt de lading wel. Mijn vrouw is toen ook gelijk lid geworden en wij zijn zo brutaal geweest onze twee zonen, al bij hun geboorte alvast aan te melden voor het laten verbranden van hun lijken te zijner tijd.

Van origine is mijn eigen familie niet zo van de crematie. Misschien heeft het er mee te maken dat mijn familie katholiek is en de katholieken laten zich liever te rusten leggen op Rooms-Katholieke begraafplaatsen. Ook mijn vader die niks met het katholicisme te maken wilde hebben, koos voor een plekje onder katholieke grond.

De argumenten van mijn schoonvader voor crematie waren

-          Ruimtebesparing: een verbrand lijk neemt geen plaats in de grond in

-          Een crematie kost gemiddeld minder geld dan een begrafenis.

-          Vrijwel alle crematoria hebben goede voorzieningen, zoals aula’s en condoleanceruimtes.

-          Een crematie is niet onderhevig aan weersomstandigheden.

-          Je hebt langer de tijd om te bedenken wat je met de overblijfselen wil doen.

-          Je kan de as bewaren in een bijzondere urn of uitstrooien of beide.

-          Je kan de as  bewaren waar je maar wil.

-          Je kan je dierbare herinneren wanneer je dat wenst.

Alsof mijn schoonvader aandelen bij die crematieclub had, zo prees hij dat aan.. Hij was trouwens de eerste van mijn schoonfamilie, die het ging uitproberen. Dat was in 1977en toen was het systeem al goed uitgedokterd. Ik dacht toen nog dat ze mijn schoonvader gingen cremeren, terwijl wij nog in de aula zaten. Mooi niet dus.

In feite ging het er in het begin net zo aan toe als bij de Christelijken: toespraakje, toespraakje en nog een toespraakje. Dan gaan de Christelijken  de kist met inhoud begraven. Bij de crematie gebeurt er na de toespraakjes iets spannends: ze laten de kist zakken. Ik had toen nog niet zo in de gaten dat die kist van mijn schoonvader op een liftje stond. Ze lieten hem dus zakken in de oven, dacht ik, waarin hij gelijk verbrand zou worden. Dat bleek totaal anders te gaan. Die oven stond een heel stuk verderop in crematorium vlakbij de schoorsteen en het lijk werd ook pas veel later verbrand, als iedereen al lang weg was. Eerlijk gezegd had ik er op gerekend geschroeid mensenvlees te ruiken; niet dat ik nou zo lekker vind maar gewoon het moet toch een speciaal luchtje zijn, zeker als het van je schoonvader is. Ik heb het nog nooit geroken in ieder geval. Vriendjes van mij zeiden dat ze de geur van geschroeid mensenvlees eens geroken hadden tijdens een grote brand bij ons in de van Lennepstraat in Spangen. Een moeder en drie kinderen zijn toen levend verbrand. Mijn vriendjes vonden het wel een lekkere barbecue-achtig luchtje, zeiden ze. Jammergenoeg was ik er toen niet. Ik logeerde bij mijn tante in Schiedam.

Mijn ouders liggen al een pittige tijd begraven op de Katholieke Begraafplaats in Crooswijk. Af en toe bezoek ik hun graf eens, heel zelden eerlijk gezegd. Misschien ligt het aan mijn reukorgaan maar ik kan nou niet zeggen wat voor geur daar op dat kerkhof hangt. Terwijl op zich rottende lijken behoorlijk kunnen meuren en het sijpelt daar natuurlijk allemaal de grond in. Het zou me niks verbazen als er van mijn ouders inmiddels niks meer over is. Ja, botjes alleen nog maar volgens mij ruik  je daar niks van