WIND

Zo onder koffietijd leek het nogal hard te waaien. Mijn vriendin en ik zouden zo dadelijk de deur uit moeten om de wekelijkse boodschappen te doen. Harde wind of niet er zat niets anders op dan het boodschappenlijstje maken,  het fust in het boodschappenkarretje doen en er voor te gaan. Wie schetste onze verbazing toen wij buiten aangekomen  nauwelijks enige wind voelden. We liepen nu aan de noordkant van de flat en het kan natuurlijk zijn dat de wind op de zuidzijde beukt. Maar ook toen wij uit de noordzijde stapten en onderhevig waren aan wind uit alle richtingen viel de windkracht alleszins mee.

We zijn, zoals altijd, van plan om naar de supermarkt van de Jumbo te gaan. Tussen onze flat en de Jumbo staat een gebouw dat heet de Prinsenwiek en als het in de regio spookt dan spookt het bij de Prinsenwiek wel tien keer zo erg. Doch ook daar was het op deze ochtend waarop het thuis zo stormachtig leek tamelijk rustig qua wind..

We waren nu weldra bij de Jumbo aangeland. Ik moest eerst mijn fust kwijt. Ik had pech er stond een vrouw voor me die wel honderd lege flessen in de automaat aan het stoppen was. Gelukkig bood ze me voorrang aan. ‘Ja, als je zo lang op mij moet wachten ben je een half uur verder.’ Aardig van die vrouw. 

In de winkel was het verder wel gezellig, niet zo druk in ieder geval. We konden samen geconcentreerd onze boodschappen doen.  Omdat we van de week bami zouden eten kocht ik bamigroenten, bamikruiden, bami, komkommer, ei en kroepoek en niet te vergeten kip, dat vind ik lekkerder bij bami dan hamblokjes. Ook zouden we de komende week, witlofsalade eten en daarvoor was witlof nodig en dat de voorraad bananen, rozijnen en ‘noten zonder zout’ aangevuld zou worden.

Broccoli met vis stond ook nog op het menu maar ik besloot dat pas volgende week vrijdag te kopen omdat we het dan pas zouden eten en de broccoli het lekkerst is als je het de dag zelf koopt in plaats van een week eerder.

Verder kochten we nog wat snoeperij als krentenbollen en knopplers (een heerlijk gebakjesachtig koekje). Omdat wij alles wat we kopen, scannen, hoeven we nooit lang bij een gewone kassa inde rij te staan. We mogen gelijk door naar de scankassa. Daar geven we de scanner aan de kassière en dìe zegt wat we moeten betalen: precies het bedrag wat we gescand hebben. Soms komt het voor dat de kassière moet controleren of we alles van de boodschappen wel gescand hebben ….. en als we een boodschap per ongeluk niet gescand hebben moeten we voor straf naar een gewone kassa. Maar dat is gelukkig bij ons nog nooit gebeurd.

Toen waren we klaar in de winkel en gingen we naar buiten. Tegelijk stak er een orkaanachtige wind op die mijn petje afrukte en ons boodschappenwagentje omkieperde waardoor de helft er uit sodemieterde. Ook wij werden omgeblazen. Gelukkig kregen we snel hulp van omstanders die nog wel tot iets in staat waren. Mijn petje werd terugbezorgd door een jongedame op een fiets en een paarmensen hielpen ons onze tas weer te vullen.  Gewond waren we godzijdank niet.

De rest van de weg naar huis verliep weliswaar met volop wind maar verder probleemloos.

LEEG EN VOL

De leegte is meestal indrukwekkend. Afgeladen vol kan eveneens indrukwekkend zijn maar is slechts tijdelijk van aard. Een geheel gevulde emmer is niet zo veelvuldig te zien als een lege emmer. Zeker als er een gat in zit. Bij enigszins normaal functionerende mensen is zowel de blaas als de maag doorgaans matig gevuld. Een enkele keer is de maag zeer gevuld en de blaas net zo. Na een eet- en drinkfestijn bijvoorbeeld.

Het mooiste voorbeeld is een voetbalstadion. Twee maal driekwartier per veertien dagen is het stadion tot de nok toe gevuld; vol dus; de rest van de veertiendagen is er volledig,mooie, rustige leegte en dan staat het stadion ook nog leeg in de zomer- en winterstop!

Bij mij in de straat is het nooit vol. Altijd is het hier leeg. Althans: er is een grote leegte aan volwassen mensen. Er is namelijk een school bij mij aan de overkant…..en tussen negen en drie uur  is het vol met kinderen en de rest van de 24 uur is het leeg aan kinderen, kinderloos. De kleine kinderen worden overigens nog wel gehaald en gebracht door hun ouders, opa, of oma’s….dan is mijn buurt dus een beetje vol aan volwassen mensen. Maar nu met de zomervakantie is het kinderloos(leeg) en volwassenen ( leeg).

Mijn kast met boeken is vol. Er kan geen boek meer bij. Ik heb twee boeken voor mijn verjaardag gehad. Die kunnen niet meer in mijn boeken kast. Het ene boek is heel dik: ‘Grand Hotel Europa’ van Ilja Pfeiffer en het andere boek is heel dun en heeft als titel ‘Ooit gelukkig’ en is geschreven door Nico Dijkshoorn.  Als ik deze beide boeken in mijn boekenkast wil opbergen moet ik plekken leegmaken. Een hele grote dikke plaats en een klein plaatsje. Dat zijn misschien wel drie of vier boeken die ik dan weg moet doen. Ik heb al eens een keer een aantal plekken leeggemaakt van mijn boekenkast. Dat was toen ik plek nodig had voor een aantal ordners. Ik heb toen, en dat ga ik nu ook doen, een aantal boeken’ te geef’ neergelegd in hal van de flat . Daar staat een stel  stoelen waar je als je wat kwijt wil iets op kan leggen. De vorige keer was ik even naar boven gegaan om nog wat boeken te halen en toen ik na 5minuten weer terug was waren alle stoelen al leeg. Zo ging het ook met de volgende stapel en zo zal het ook wel weer met de boeken gaan die ik binnenkort neer ga leggen.

Van volle melk weet ik alleen dat er geen lege melk bestaat. De tegenhanger van volle melk heet magere melk Je kan natuur wel een vol pak volle melk hebben en een leeg pak volle melk.

Ook bestaat het begrip leeghoofd, iemand die niet zo slim is, maar iemand de wel heel erg slim is noem je niet een volhoofd maar een bolleboos of iets dergelijks.

Zo ook met een paard: dat kan een volbloed zijn. Wat niet kan is een paard dat een leegbloed is

Heel af en toe vol toch meer dan leeg

BRIL

Op donderdag gaan we, mijn vriendin en ik, meestal iets leuks doen. Een wandeling met pannenkoek. Een bioscoopje. Naar het theater. Een leuk stadje bezoeken. Gouda bijvoorbeeld. Het idee voor wat het werkelijk gaat worden rijpt  doorgaans op de donderdagochtend. We bellen dan lang of kort met elkaar en informeren elkaar over onze stemmingen. Deze stemmingen zijn heel belangrijk voor wat het uiteindelijk gaat worden.

Ik was deze ochtend nogal somber vanwege het opzeggen bij de jokerclub. Ik ervaarde dat als een nederlaag , die ik overigens over mezelf had afgeroepen. Maar toch was ik er triest over. Vreemd. Mijn vriendin echter was nogal energiek en opgewekt en praatte honderduit over een telefoongesprek dat zij gevoerd had met een telefoniste van de Gemeente Rotterdam, over de grote hoeveelheid verpakkingsmateriaal die de straat waar zij op uit keek blokkeerde. Een simpele ziel met een scootmobile zou die straat niet eens door kunnen. Irritant in dat gesprek vond mijn vriendin wel dat zich het woord scootmobile niet meer wist te herinneren.

Ondertussen had ik dus al bepaald dat het de bioscoop zou worden en omdat ik zo zielig en somber was mocht van mijn vriendin ik de film uitzoeken. De keuze was uit drie films

1.            The lion king (Disney)

2.            Yesterday

3.            Claire’s Camera (met Isabelle Hupert)

The lion king moest volgens mijn vriendin de volgende keer aan de beurt komen, die film was haar keuze en zij was in een goeie stemming dus zij hoefde nu niet zo nodig.

Claire’s Camera zou wel in aanmerking komen maar werd gedraaid in de verkeerde bioscoop……was te ver  lopen van het metrostation en draaide nergens anders.

Het werd dus Yesterday. Kort samengevat: ’Wat als de Beatles nooit hadden bestaan en jij bent de enige die al hun nummers kent wat gebeurt er  dan met je?

Ik had er wel zin in. Het leek me wel een amusante film. We zouden de film van vijf over half drie gaan kijken. Dus gingen we een uur voor die tijd van huis op weg naar metrostation Prinsenland. We waren op metrostation Prinsenland aangeland toen ik opeens iets vreemds bemerkte. De metro kwam naderbij maar ik zag hem een beetje vaag. Gelijk wist ik het….. ik had de verkeerde bril op …..mijn leesbril in plaats van mijn gewone verkijkbril. Dat zou absoluut niks worden in de bioscoop dat zou gegarandeerd het beeld vertekenen.

‘Raad eens wat ik vergeten ben’, zeg ik tegen mijn vriendin.

‘Je OV-kaart’, zegt ze.

‘’Neen,  kijk eens op mijn neus’, zeg ik….. en daar zag ze mijn rood groene leesbril. We wisten gelijk dat we de film niet meer zouden halen en keerde direct huiswaarts. Een filmpje op tv kijken was nog het leukst haalbare voor deze middag. Er kwam ons nog een vrolijke buurvrouw tegemoet die ons er op attendeerde dat het tv-programma van gisteravond ook wel bezienswaardig was. Onder andere dat programma met Maarten van Rossum en Philip Freriks. De slimste mens. Dat hebben we inderdaad bekeken en het was inderdaad de moeite waard. Het is alleen iets wat we al avond aan avond zien.

RESTAFVAL

Het plein ziet er schoon uit. Een plein met een glasbak, een papierbak en twee restafvalbakken. Alle bakken hebben een ondergrondse container om al het afval op te slaan.  Het is nog vroeg: 7.30 uur. De eerste klant voor restafvalbakbak meldt zich. Hij heeft twee grijze zakken. Hij stopt ze beide in de voorste bak. Weldra volgen er meer mensen met restafval. Er meldt zich nu ook iemand voor de glasbak. Het is nu 9.00 uur. Een mooie glasbak-tijd. De glasbak en papierbak worden niet zo veel gebruikt als de restafvalbak. Om 12 uur komt er iemand met een grote kartonnen doos. Die probeert hij in de papierbak te persen. Dat lukt niet. Hij gaat op het karton staan dansen tot het een kleiner pakket is geworden. Maar nog steeds gaat het karton niet in de bak. De man besluit het stuk karton een schop te geven richting papierbak. Hij loopt vervolgens weg. Bij de glasbak laat iemand een plastic zak uit zijn handen vallen met allemaal glas. Zij wil de stukken glas alsnog in de bak gooien; snijdt zich echter open aan kapot glas. Ze keert het zakje om. Het zakje moet geleegd in de bak. Doch het meeste glas valt naast de bak. Ze laat het verder liggen.

Ondertussen zijn de restafvalbakken alle twee behoorlijk volgelopen. Voor het eerst vandaag besluit een dame haar restafvalzak vóór de bak neer te zetten. Weer arriveert er iemand met een doos. Deze persoon wil de doos in de restafvalbak stoppen. Ook hij probeert de doos eerst  klein te stampen. Hij duwt het karton in de opening van de restafvalbak. Hij duwt wat hij kan. Maar het lukt niet. De doos blijft half uit de opening van de restafvalbak steken.

Steeds meer vuilnisbakzakken en plastic tasjes gevuld met afval verzamelen zich voor de restafvalbakken. Nu ook dienen  de eerste dieren zich aan. Meeuwen, roeken, duiven, spreeuwen, eksters  openen de aanval op al het in plastic gestopte afval. Meeuwen zijn het slagvaardigst. Zij scheuren met hun vlijmscherpe snavels de zakken open. De voor hun smakelijkste dingen vissen ze er uit. Er zit zoveel lekkers in…ze kunnen het niet alleen op, de roeken pikken ook hun portie mee evenals de eksters en de spreeuwen….alleen de duiven durven niet erg en lijken  af te wachten tot de andere vogels uitgegeten zijn. 

Mensen die nu nog hun vuil komen brengen moeten oppassen dat ze niet uitglijden. Of in het glas trappen. Het is inmiddels 18.00 uur en het restafval heeft zich verzameld rondom de bakken. Het pleintje is een voederplaats voor vogels geworden … hoewel….. ook ratten komen nu een graantje meepikken op dit late uur. Ratten spurten van de woonhuizen aan de overzijde naar de afvalbakken; jagen de  vogels op en pikken, uit her en der verspreide plastic zakjes, nog wat er van hun gading is en spurten weer terug naar hun hol aan de overkant.

Duidelijk is dat deze restafvalbakken niet voldoende zijn voor het aantal bewoners hier. Er is een extra schoonmaakploeg van de ROTEB nodig om dit plein weer spic en span te krijgen. En die schoonmaak ploeg dient zich nu om 19.00 uur aan.

DIGITALE WEKKER

We gingen voor een digitale wekker. Wandelen zouden we. Eén uur heen en één uur weer terug. De wandeling ging gedeeltelijk langs woonhuizen. Eengezinswoningen en flats. Gedeeltelijk liepen we door een park. Volop vogels in het park. Het merendeel ganzen. Veel poep ook. Dat was dus uitkijken geblazen. Bankjes waren er ook. Niet zo veel. Misschien twee of drie op onze route. Mijn vriendin wees vanuit het park naar een groot gebouw. Een woonflat.  Een vriend, Lieve Paul, had daar gewoond . Een lieve vriend. Zo zei ze. Hoewel….ruzie hadden ze ook veel gemaakt. Eén keer is mijn vriendin boos weggelopen bij Lieve Paul. Ze vertelde niet waarom. Net zomin vertelde ze waarom Lieve Paul zo lief was. Ik ben benieuwd wat ze later over mij zegt. Misschien gebruikt ze ook alleen maar de woorden lief en ruzie. We hadden al een uur gelopen. Dat gaat tegenwoordig snel. Hand in hand liepen we. Vochtige handen hadden we  gekregen en in deze buut staan nergens kraantjes. Om te drinken. Om je handen te verfrissen.

‘Wat lekkers drinken dadelijk’, vroeg zij. 

‘Waar’, vroeg ik,

‘Bij die leuke tent; we hebben er als eens wat gedronken’, zei zij, ‘eerst even het winkelcentrum bekijken en dan de digitale wekker kopen bij Blokker.

Het winkelcentrum is mooi. Modern en overdekt. Met grote winkels. Een groenteboer, een slager, en visboer, een kaasboer, een Albert Heijn en een Hema. Maar een Blokker was er niet (meer). De plaats van Blokker was ingenomen door de Hema. Wij dachten dat ook de Hema wel digitale wekkers zou verkopen, Dat klopte ook. Voor vijftien euro had mijn vriendin haar wekker. Hij liep op batterijen; drie AA-batterijen. We vergaapten ons nog even op de mooie  winkels met hun fantastische producten.

De groentewinkel met het prachtige fruit en de even zo mooie groenten ;door de fraaie verlichting in de zaak leken alle tentoongestelde producten tweemaal zo lekker. Zo was het ook bij slager: het water liep je in de mond van de bloedrode biefstukken, runderlapjes, de smaakvol geëtaleerde vleeswaren, met onder andere daarbij: lever, salami, zure zult en ga zo maar door. In hagel witte bedrijfskledij stonden de slagers en – knechten hun klanten te helpen. De viswinkel zag er tamelijk donker uit maar de producten waren er niet minder om. Haring, makreel, kabeljauw forel en ook de kreeft vroegen om de aandacht van het publiek. De visboer had duidelijk meer dan genoeg klandizie. De supermarkt van Albert Heijn zijn wij niet binnen geweest. Van de buitenkant af zagen wij al dat het weliswaar een mooie zaak was maar dat er veel te veel verkoopwaren in waren gestopt. We hebben bij de uitgang staan kijken en het was ons snel duidelijk: vrijwel alle klanten kwamen dodelijk vermoeid naar buiten.

Op naar Café Restaurant ‘De Fret’. We hadden allebei dorst. Ik liep al te denken aan koude chocomel. Zij ook. Prachtig terras. Stijlvol van binnen. Wij willen gaan zitten. De barjuf komt naar mij toe. Ik wil bestellen. Voordat ik kan bestellen zegt de barjuf: ‘Wilt u alstublieft uw pet afzetten.’ ‘We willen hier een gezellige sfeer creëren en u houdt thuis uw pet toch ook niet op?!’

Ik was verbijsterd,  ik werd behandeld alsof ik een boerka op had.

 ‘Als u op doktersadvies een pet op moet ,mag u hem ophouden hoor,’ zei de barjuf nog. Ik voelde me op m’n pik getrapt en wilde voorlopig niet meer in deze Fret zijn

Dorstig keerden we terug naar huis. We zwegen de hele weg, verbijsterd als we waren door de behandeling van mij en mijn pet in de Fret

BOODSCHAPPEN

Op vrijdag doen mijn vriendin en ik altijd boodschappen. Dat is niet het enige wat we doen want zij begint elke vrijdag met de slankelijnclub en ik begin die dag met sporten op de sportschool. Toevallig zijn de slankelijnclub en de sportschool in hetzelfde gebouw. De slankelijnclub is op de begane grond en de sportschool op de eerste etage. We zijn precies dezelfde tijd bezig namelijk van half tien tot half elf. Als ik klaar ben neem ik altijd een lekker koude beker limonade voor mijn vriendin mee. Dat krijg je als je  vertrekt uit de sportschool. Ik heb dan zelf al een beker gedronken en dan neem ik er nog een mee  mijn vriendin. Die altijd euforisch is over het smakelijke zoete koude drankje. Daarna gaan we even ieder ons weegs, ik naar mijn huis en zij naar haar huis, bedoel ik, want we hebben de vaste afspraak om om één uur samen de boodschappen te gaan doen eerst voor mijn vriendin en daarna voor mij.

Wanneer we boodschappen gaan doen gaan we altijd naar de Jumbo. Dat is namelijk de dichtstbijzijnde en  redelijkst betaalbare winkel. Albert Heijn is ook redelijk in de buurt maar dat is zo’n waardeloze zaak: de schappen zijn vaak leeg, terwijl je toch altijd in de weg gelopen wordt door vakkenvullers en bovendien de paden tussen de schappen zijn zo benauwd smal en daarbij komt ook nog dat het er erg druk is: veel mensen met rollators soms ook scootmobiles. Je krijgt er erge hoofdpijn van als je alleen maar een keertje door die winkel heen probeert te wandelen. Jumbo daarentegen heeft zeer brede paden  en doorgaans goed gevulde schappen. Dat hebben ze goed gedaan van de Jumbo: iets meer dan een jaar geleden hebben ze die winkel uitgebreid en gerenoveerd. De enige kritiek die ik op de Jumbo heb is dat de groente en het fruit af en toe wat onder de maat is:  beschimmeld fruit! Jumbo is voor mij en mijn vriendin desondanks de beste zaak. We zouden ook nog naar LIDL kunnen gaan of Dirk van de Broek maar die zijn voor ons alle twee te ver om met een boodschappenkarretje aan te lopen. Van mijn huis naar de Jumbo is het zeven minuten lopen en van mijn vriendin d’r huis naar de Jumbo vijf minuten. 

Tussen de slankelijnclub en het boodschappen doen maakt  mijn vriendin heel toepasselijk, een boodschappenlijstje, waar niet zo veel op staat omdat ze niet zo veel nodig heeft want ze kookt nooit zelf. Dus vlees, groenten en aardappelen en ook kruiden enzo heeft zij allemaal niet nodig. Wel koopt ze fruit bij de Jumbo want ze zorgt wel voor lekkere toetjes nadat wede  bij de slager gekochte maaltijden genuttigd hebben.

Ik heb zelf ook een boodschappenbriefje gemaakt in de tijd tussen de sportschool en één uur. Ik koop op die vrijdag alleen ‘zware’ dingen als flessen limonade, pakken melk en yoghurt, een sixpac bier, sinaasappelsap, een  tros bananen en een kilo appelen. Een enkele keer wil ook wel eens een zuiveltoetje meenemen of een lekker koekje. Maar meestal is het alleen zwaar. De rest van de boodschappen(groenten en zo) ga ik op zaterdag halen. Alleen…. zonder mijn vriendin.  

BADMEESTER

Het was echt lekker weer voor het zwembad……niet te warm ….niet te koud. We zouden eigenlijk naar Hoek van Holland gaan, want gisteren was het nog 26 graden en vandaag nog maar 20 en dan is het aan zee niet zo lekker. Paul had liever toch naar zee gegaan omdat hij er nieuwsgierig naar was hoe je daar nu precies moest komen nu het Hoek van Hollandtreintje niet meer reed. De meeste stemmen golden en ik en Joop wilden liever gelijk naar het zwembad.  Het zwembad was bovendien dichtbij. Ongeveer 5 minuten van onze flat. We hadden alle drie onze zwembroek al aan. Dat hadden we samen afgesproken en we hadden een bal en grote badhanddoeken meegenomen. Het zwembad kostte drie euro per persoon en we hadden ieder nog een 50 eurocentmunt nodig voor een kledingkluisje. We waren snel omgekleed en we renden om het hardst naar het grote bad. Ik had de bal in mijn handen dus ik was natuurlijk het laatste ‘door’.  Het was lekker water. De badmeester kwam al gelijk naar Paul toe, zeker omdat hij het eerst in het zwembad sprong, en waarschuwde hem gelijk al dat hij het rustig aan moet doen, ‘want er zwemmen nog meer mensen en daar moet hij een beetje voor uitkijken’’.

Ik gooide de bal strak naar Joop en die gooide hem met een pisboogje naar Paul en hij weer terug naar mij het ging steeds sneller en steeds harder tot we de fluit van de badmeester hoorde.

‘Jongens, kom maar hier met die bal, dat kan zo niet, daar is het hier veel te druk voor dadelijk gooi je die bal nog zo hard tegen iemands hoofd aan.’

Dat doen we natuurlijk niet. We gaan wel een beetje rustiger ballen, want ballen is toch wat we in het zwembad het leukst  vinden. We gaan ook een beetje waterpoloën: proberen elkaar al zwemmend de bal af te pakken; daarbij botsen we wel eens tegen een ander zwemmend persoon op maar nooit hard en ook reageren die andere personen nooit boos. Eén keer zwemt Joop een beetje hard tegeneen kaal persoon aan. Dan zegt Joop ook gelijk ‘Sorry’ en die andere zegt: ’ hé rooie’( want Joop heeft rood haar), ken je niet een beetje uitkijken, ik ben hier aan het zwemmen hoor.’ Toen zeg ik en Paul tegelijk: ’Hij zegt toch ‘sorry’, man! En helemaal per ongeluk gooi ik die bal rakelings over die persoon zijn kale hoofd. Weer klinkt de fluit van de badmeester. Hij staat naar ons te kijken met zijn fluit in zijn mond. ‘Hier komen jullie drieën en gauw ook!’ Maar dat doen we natuurlijk niet . ‘Weet je wat we doen,’ zei Paul,’ we gooien onze bal naar die badmeester en dan gaan we lekker baantjes zwemmen.’

Zo gezegd zo gedaan Ik gooi de bal hard in de richting van de badmeester en we gaan met zijn drieën naar de overkant zwemmen. Weer die vervelende fluit. We doen net of we hem niet horen en blijven een beetje op de middellijn van het zwembad . Paul zegt:’ Als we die badmeester nou in de buurt zien komen dan zwemmen we snel de andere kant op. Laat hem maar lekker fluiten.

Paul, Joop en ik hebben die middag geen last meer gehad van die badmeester; we hebben heerlijk gezwommen.