De lekke band komt namelijk uitsluitend op de meest onmogelijke momenten: op weg naar een gezellig feestje, een etentje met een vriendin, opening van de expositie van m’n vrouw, balletuitvoering van m’n dochter, kampioenswedstrijd van m’n zoon. Heel jammer maar helaas. Tot op heden heb ik nog nooit een lekke band gehad als ik bandenplakspullen bij me had. Als mijn band leegloopt, liggen de bandenwippers, solutie en dergelijke steevast thuis.
Een oud-collega van me heeft zich op haar vijftigste nog laten
omscholen tot fietsenmaker. Van haar krijg ik de tip om één keer per jaar beide
binnen- en buitenbanden te vernieuwen. Dat zou lekke banden schelen. Ik volg
haar raad op maar binnen twee weken penetreert een grote roestige spijker de net
aangeschafte en nu al weer lekke banden. Banden maken blijkbaar zélf wel uit
wanneer ze klappen.
Ik ben de wanhoop nabij. Het stortregent. Op de fiets met die lekke banden moet ik naar de fysio. Nog vijf kilometer lopen, zonder regenpak, dat natuurlijk ook thuis ligt Ik voel me klote. Zeker als passerende en tegemoetkomende fietsers pesterig een lange neus naar me lijken te trekken.
Onlangs gebeurt er iets positiefs. Ik sta weer eens lek. Een
hulpvaardige dame stapt van haar fiets. ‘Kan ik u misschien helpen, ik heb
plakspullen bij me.’ Zij is zelf eens zo geholpen, zegt ze en sindsdien helpt
ze anderen ook zo af en toe. Haar zoon van acht wil mijn band oppompen. Dat gaat
nogal wat tijd kosten. Maar om hem dat nou te weigeren is ook zo lullig. Wel uitzonderlijk,
een lekke band, een belangrijke afspraak in het ziekenhuis en toch nog op tijd
komen. Zij het op het nippertje!.
Die lekke band komt natuurlijk helemaal vanzelf. Alleen laat ik mijn
plannen er niet meer door dwarsbomen. Ik heb voortaan, net als die aardige mevrouw,
altijd plakspullen bij me, voor mezelf en zo af en toe ook eens voor een ander.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten