STILTE

Je kan een speld horen vallen in deze ruimte. Toch zitten hier zeker honderd mensen bij elkaar.  Oud en  jong maar toch vooral jonge mensen. Uit alle uithoeken van de wereld, zo te zien. De bleekneusjes zijn hier nu eens in de minderheid. Iedereen is stil. Hier heerst de devotie, die je in een kerk kan verwachten. Het is de stilteruimte van de Rotterdamse bibliotheek; de zesde verdieping. Fluisteren, mag nog net; heel kort, heel zacht. Er wordt hier vooral geconcentreerd gewerkt. Zeker negentig procent hier is student of scholier. Ze werken op hun eigen laptop, iPod of gebruiken (tegen betaling) een pc van de bieb. En toch zie je hier nog steeds die ‘diehards’, die in een schriftje zitten te pennen. Nee, dat zijn niet alleen de oudjes!

Op de werktafels ligt volop eten en drinken …  of wat daar nog van over is. Krentenbollen, eierkoeken, sultana’s, bounties, zakken drop, repen chocola, marsen en twixen. Knäckers en zakken chips liggen er niet. Durft niemand mee te nemen. Honderd blikken doden je al na één hap. Er staan verder nogal wat van die lullige, slappe, makkelijk omkieperende, witte, plastic kutbekertjes, voor koffie, thee en chocolademelk. Ook veel flesjes AA-drank, Extran; opvallend weinig blikjes.

Verreweg de meesten hier gaan tussen de middag even naar buiten om te lunchen. Ze laten hun spulletjes vol vertrouwen staan op hun eigen werkplek. De bieb is in het centrum. Hier in de buurt kan je dus een duizelingwekkende hoeveelheid lekkers en (on)gezonds krijgen … als je maar betaalt. Trouwens, de enkeling die nog een goed, lekker en gezond lunchpakketje van huis meeneemt (of meekrijgt), appeltje, banaantje erbij … zou dat figuur nog wel sporen?

Het openen van blikjes, moet geruisloos, maar dàt valt niet mee! Ik zag daar pas nog iemand mee tobben. Een broodmagere Japanse studente (of misschien was ze wel een dunne Chinese actrice). Ze had ultra kort haar, groen met rood. Ultra lange, spierwitte, blote benen en een ultra-plus kort broekje aan. Borsten of billen had ze dacht ik niet. Weet ik niet meer. Leuke meid wel om zo naar te kijken. Ze pakte haar blikje Red Bull energiedrank. Stopte het in haar tas, naast haar op de grond. Waarschijnlijk voor een zo geruisloos mogelijke ‘SPRSJT!’, trok ze dat blikje in haar tas open. Red Bull spoot in haar gezichtje. Droop van haar handen. De Red Bull bleef als champagne uit het blikje schuimen, ook op haar bureau.  Alles in haar tas dreef natuurlijk. Qua geluid maakte het eigenlijk niks uit: openen in of uit de tas.  Logisch wel dat vooral flesjes hier populair zijn. Met name AA en  Extran. De anderhalve liter flessen zijn nou in opkomst. Het vervelende is dat die hier niet hervulbaar zijn. Te groot. De halve liter flesjes van AA en Extran, kunnen makkelijk hervuld worden. Die passen net onder het kraantje van de wasbak in de toilet.

 Praten kàn hier op de zesde overigens wel  ... maar is nuitsluitend toegestaan in een geïsoleerde cabine. Die moet bijtijds gereserveerd worden. Zonder probleem kan daar geconverseerd worden, al dan niet op luide toon. Niemand zal zeuren over schaterlachen, stemverheffingen, luid en ruikbaar boeren of scheten laten, met de vuist op tafel slaan en zelfs over het eten van krakend verse Lays zal niemand op de zesde moeilijk doen.

Een paar keer per week kom ik in zo’n cabine. Dan praat ik, één op één, met stuk voor stuk schatten van mensen, die allemaal graag, goed Nederlands willen leren. Met Magda, Hasna, Kamila, Fatima, Gabriela, Mehmed, Adam, Patrice, Dario-John, Taric en Kawus..

Ik ben een van die ouwe lullen op die zesde … zie en hoor dingen, die een ander misschien ontgaan, niet belangrijk vindt.